A parábola do próximo domingo é unha tanto estraña e un pouco complicada de comprender. Sorprende moito o seu final, aínda que non tanto o que Xesús quere transmitirnos.
Un rei invita aos seus amigos á voda do seu fillo, pero estes non aceptan a invitación. O rei enfádase e manda aos seus criados que inviten a todos os que atopen polos camiños, malos e bos. Ata aquí non hai nada que obxetar, máis ben todo o contrario: un rei que se achega ao seu pobo e dálles a todos a oportunidade de participar na voda do seu fillo.
O problema vén cando algún dos invitados vai sen traxe de festa e é reprobado polo rei. Ninguén pensaría que invitando a todos, bos e malos, ricos e pobres, o rei fose chamarlle a atención a un que non tiña traxe de festa.
Esta parábola é a historia dun pobo que se pode repetir en calquera momento e da que nós tamén podemos ser protagonistas.
Ao longo de moitos anos Deus enviou aos profetas coa mensaxe que invitaba á voda do seu fillo, Xesucristo. Unha voda preparada con moitos traballos e sacrificios. Pero aqueles mensaxeiros non foron ben recibidos e algúns asasinados. Por suposto que aqueles invitados do primeiro momento non quixeron asistir á voda.
Noutro momento o Señor fai partícipe desta voda a todo o mundo, xa non só aquel pobo escollido. Pero a invitación esixe aos invitados o esforzo de aceptar as condicións daquel banquete: ir con traxe de festa.
O día do noso bautismo déusenos a todos un traxe de festa, unha vestidura branca e limpa sen ningún tipo de mancha, signo da nosa dignidade de cristiáns e de fillos de Deus. A nosa tarefa, desde que alcanzamos o uso de razón, é manter ese vestido branco e limpo. É inevitable que se ensucie con máis ou menos frecuencia, pero o mesmo Cristo derramou o seu sangue para que podamos lavalo nela.
Polo tanto, non hai escusa para non ir á voda ou non levar vestido de festa: temos un traxe branco que nos foi dado gratuitamente e temos a forma de lavalo cando se ensucie. Deus previuno todo.
O evanxeo do vindeiro domingo, con todo o que ten de advertencia, énchenos de consolo. Deus conduce a historia a un final feliz; o seu amor é universal e esténdese a todos os homes, sen excepcións e ata preferindo aos desherdados deste mundo. A nosa vida é unha preparación alegre para ese encontro con Cristo, quen xa nos deu a súa graza e quere que a conservemos vivindo a caridade. Así, recordémonos uns a outros o gran amor que Deus nos ten e axudémonos a preparar ese gran encontro con El.
Miguel Ángel Álvarez
Falando baixiño, nº 161
Imaxe: cathopic.com