Facía anos que desexaba ir a unha Xornada Mundial da Mocidade. Ás dúas anteriores non puiden ir, pero ao ver a retransmisión da Xornada de Rio e ao anunciar que a seguinte era en Cracovia, lugar relativamente próximo, propúxenmo. Vivir unha XMX é unha experiencia incrible.
Nela comprobas que mozos de todo o mundo únense co obxectivo de atoparse con Deus así como mozos que queren cerciorarse de que é verdade que algo pasa, que algo hai para que se reúna tanta mocidade, sobre todo ao vivir na sociedade na que vivimos nós, os mozos. Estás a gusto porque comparten os teus ideais e non che atacan por crer en Deus ou outras cousas relacionadas coa Igrexa.
A parte disto, tamén me gustou os momentos de oración que tivemos, tanto o propio da XMX como outros que fixemos, por exemplo en Bochnia. Ser acollidos por familias foi unha experiencia tamén moi bonita porque de primeiras é normal pensar facerse preguntas como: Quen me tocará? ou Saberá inglés? Tamén é moi común dicir que non che gusta ir a casa de descoñecidos. Finalmente todo iso acaba por non importar, pois cóidannos coma se fosemos uns fillos máis. E ante isto, o idioma non é problema, coñecendo as palabras básicas do mesmo, comunicándose con xestos ou nalgunhas familias ata teñen tradutores propios para falar en inglés.
Non esquecerei frases como a que se dixo por primeira vez, creo que en Dresde: “Non é o teu estilo e sábelo”, ou outras como cando o Papa dixo: “O que se vos deu gratis, devolvédeo gratis”. É verdade, porque el mesmo dixo que nós non só somos o futuro da Igrexa, senón o presente; e isto, aínda que é difícil na sociedade na que vivimos, ténsenos que notar.
Dou grazas a Deus por deixarme vivir esta XMX e por toda a xente coa que me atopei. Como xa dixen antes, vivir algo así é incrible.
Cris