Xesucristo

Hai 2.000 anos, un home de Galilea preguntou ao pequeno grupo de amigos que o acompañaban: “Quen di as xentes que son eu?” A resposta foi moi variada: “Uns, que Xoán Bautista; outros que Elías, e outros, que un dos profetas” Pasaron 20 séculos, e a historia aínda non se puxo de acordo para dar unha resposta unánime. Entón ninguén sospeitaba que aquel mozo aldeán fose un personaxe tan importante. Era un incomprendido. Os violentos atopábano débil e manso. Os encargados da orde xulgábanos perigoso. A xente culta desprezábao e temíao. Os poderosos rían del.

Eran moitos os que escoitaban a súa predicación, pero á maioría interesáballes máis o pan que repartía, que a doutrina que ensinaba. Cando o levaron aos tribunais, todos o abandonaron: só a súa Nai e tres ou catro amigos máis, acompañárono na súa agonía. Parece que todo esqueceríase baixo a lousa do sepulcro, agora baleiro. Con todo, a historia segue virando ao redor da súa figura. Os historiadores continúan citando os acontecementos en referencia a este personaxe: X anos antes, ou despois de Xesucristo din ao datar os seus artigos informativos.

Media humanidade confesa as súas crenzas en referencia ao mártir do Gólgota. Os libros que se publican non esquecen unha referencia a Xesús. A súa vida inspirou máis da metade da arte que actualmente promove o turismo universal, para contemplar as marabillas do mundo.

Cada ano, miles de persoas deixan patria e fogar, para seguilo a El, ingresando no que se chama canonicamente “Vida consagrada”, que implica a práctica dos votos de pobreza, castidade e obediencia. Por El morreron incontables mártires. A El amárono moitos homes de fe, que se desprazaron a afastadas terras, para predicar a outros pobos, a mensaxe de salvación que Xesucristo quere regalar a todo o mundo.

Ao longo da historia, a xente preguntouse quen é este personaxe que arrastra á entrega total ou ao odio frontal. Moitas das respostas dadas polos homes foron desacertadas. Por iso, e para emendar erros, o Señor pregúntanos aos cristiáns de hoxe: “E vós quen dicides que son eu?”. Nós asumimos a fe dos Apóstolos e contestamos: “Ti es o Mesías, o Fillo de Deus vivo”. Estamos certos desta verdade, porque así nolo demostrou El coas súas obras. A súa vida trasparenta a súa divindade e o seu infinito amor. Nós os cristiáns deste mundo secularizado, que somos á vez causantes e vítimas desta situación relixiosamente empobrecida tomemos o exemplo de María e das pouquísimas persoas que acompañaron a Xesús na súa agonía.

Tomemos exemplo para que nós, que estamos a padecer a pandemia dunha fe descafeinada, demostremos que, se o noso corazón é rico en defensas de vitalidade cristiá, poderemos resistir a todo contaxio de calquera coronavirus que poña en perigo a supervivencia da nosa actitude cristiá.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

Non quero insistir no que xa sabemos todos dabondo. Os medios de comunicación e as redes sociais téñennos abundantemente informados.

Á maioría de nós os que se nos pide, ademais de estar na casa e obedecer as demais indicacións, é manter a confianza nos técnicos que están a xestionar esta crise, ao mesmo tempo que nos poñemos nas mans de Deus, o noso Pai, ao que lle pedimos que nos axude a saír desta crise, especialmente aos infectados, e que conceda en descanso eternos aos falecidos.

Estes días lembro moito a seguinte pasaxe evanxélica:

E cando chegaron a onde estaba a xente acercóuselle un home, que de xeonllos lle suplicou:

-Señor, ten compaixón do meu fillo, porque é lunático e sofre moito; xa ten caído no lume e na auga. Presentéillelo aos teus discípulos e non o deron curado.

Respondeu Xesús:

-Xeración incrédula e perversa! Ata cando vos terei que soportar? Traédemo aquí!

Entón Xesús increpou ao demo e saíu del. E desde aquela hora ficou curado o rapaz. Entón achegáronselle os discípulos e preguntáronlle en privado:

-Por que non o demos botado nós?

El respondeulles:

-Pola vosa pouca fe. E asegúrovos que se tivesedes sequera unha fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a este monte: “vai de aquí para alá”, e o monte había ir. E nada sería imposible para vós. [Esta clase (de demos) só se expulsa coa oración e o xaxún]» (Mt 17, 14-21)

O xaxún xa o temos dalgún xeito na necesaria corentena con confinamento domiciliario. Se cadra só falta a oración. Ámbalas dúas cousas son necesarias.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto en castellano]

Está claro que non o temos todo controlado. Hai moita información de todo tipo, sábese todo de nós grazas ás novas tecnoloxías, pero ao final non somos donos de nada nin de nós mesmos, e de nada serven todas as programacións, plans e proxectos.

Estes días case non ouvimos falar doutra cousa e, aínda que nun primeiro momento tratamos de non preocuparnos, agora vemos como cada día seguen aumentando os casos. Estamos afeitos a crer que as cousas existen ou non existen segundo como lle parece a cada un, pero a realidade é túzara e non depende do que un queira ou non queira. A realidade é a que é e non cambia polo que eu crea ou deixe de crer.

Situacións como esta son as que nos fan ver de xeito claro que «estamos espidos» e que por nós mesmos «non somos nada» e que a grandeza do ser humano vén de fóra e non é mérito noso. Agora invádenos o pánico, non tanto polo medo á morte, senón pola desesperación de ver que todas aquelas capacidades, que criamos ter, non serven para nada á hora da verdade

De nada serve crernos deuses e querer ocupar o lugar do Deus único e auténtico. Como dicía antes, a realidade é túzara e, antes ou despois, ponnos no noso sitio. Non se trata, por tanto, de ocupar o lugar de Deus, senón de mirar á cruz do seu fillo Xesucristo, que é o verdadeiro antídoto para o mal e a morte.

Neste sentido recomendo a lectura deste episodio de Moisés no éxodo desde Exipto á Terra Prometida que se atopa en Números 21, 4-9, e que se pode ver como unha profecía do valor redentor da cruz de Xesucristo:

“E marcharon do monte Hor polo camiño do Mar Rubio, rodeando o país de Edom, e o pobo comezou a esmorecer polo camiño. E murmuraba o pobo contra Deus e contra Moisés:  “Por que nos fixestes saír de Exipto para morrermos no deserto, pois falta o pan, non hai auga, e a nosa alma sente noxo dese alimento tan miserable?” O Señor enviou contra o pobo serpes velenosas, que o morderon, e morreu moita xente de Israel. O pobo foi onda Moisés e dixéronlle:  “Pecamos por falarmos contra o Señor e contra ti; rógalle ó Señor, para que afaste de nós as serpentes!” Moisés rezou polo pobo, e o Señor díxolle a Moisés:  “Fai unha serpente velenosa, e pona no alto dun mastro: cada un dos mordidos que a mire, vivirá”. Moisés fixo unha serpente de bronce e púxoa na punta dun mastro; e cada un que fora mordido pola serpente, se miraba para a serpente de bronce, quedaba san”.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Texto original en castellano]

Segundo os Evanxeos, en certa ocasión achegouse un mozo a Xesús para que o axudase a herdar a vida eterna. Tratábase dunha persoa que, polo que conta, desde a súa adolescencia xa cumpría cos mandamentos, seguramente coa pretensión de conseguir a ansiada vida eterna. Xesús constátalle o que este mozo xa sabía: «fáltache unha cousa» (Mc 10, 21b).

Este mozo tiña un gran camiño andado: era consciente que algo lle faltaba. Unha vez diagnosticado o problema xa está resolto en boa medida. Coñecidas as causas que o orixinan e coñecido o remedio pode parecer que todo está solucionado. Pero isto é só a teoría. Non sempre estamos dispostos a renunciar a algunhas cousas, aínda que ese sexa o remedio.

Creo que esta é a situación de moitas persoas, tamén no momento actual. Temos de todo, pero non conseguimos estar ben. Ás veces conseguimos percibir que algo nos falta, pero non sabemos ben que. Notamos desaxustes na nosa vida persoal ou social, pero erramos no diagnóstico ao confundir as consecuencias coas causas.

Moitas veces queixámonos de que estamos «depres» ou tristes. Hai xente que lle produce un verdadeiro pánico que chegue o luns. Outros non son quen de soportar aos demais porque cren que só eles teñen a razón e parece que viven enfadados co resto do mundo.

E non falemos xa das cantidades inxentes de antidepresivos, ansiolíticos e pastillas para durmir que se recetan a diario nos consultorios médicos.

Os escaparates das librarías están cheos de libros de autoaxuda para ser felices, para ter éxito no traballo, para ter relacións sas, etc.

Está claro que algo nos falta. Pero que é? Ou, mellor dito, quen nos falta?

O mozo do Evanxeo, ao que faciamos referencia ao principio, tiña a súa seguridade posta nas riquezas, pero, como vimos, a pesar das súas seguridades era consciente de que algo lle faltaba para ser feliz. Busca a Xesucristo sabendo que é quen ten o remedio para o seu desasosego. Pero, ao final, non está disposto a facer o que se lle di, porque iso supón renunciar aos seus tesouros terreos para adherirse aos eternos.

O relato evanxélico repítese en Agostiño de Hipona, pero con final distinto. San Agostiño tivo unha mocidade na que «viviu ás toas». Pero, no medio das súas frivolidades e o seu aparente boa vida, algo lle impide estar en paz consigo mesmo. Algo lle falta. No seu proceso de procura atópase con Xesucristo. Supoño que as oracións acompañadas de bágoas da súa nai tiveron algo que ver. A vida de san Agostiño e o seu proceso de conversión resúmense nunha das súas frases máis coñecidas: «Fixéchesnos, Señor, para ti e o noso corazón está inquieto ata que descanse en Ti».

É difícil ocultar a realidade. Podemos mirar para outro lado ou agochar a cabeza como a avestruz. Podemos encher os nosos oídos de ruídos externos, pero nunca poderemos acalar a voz da conciencia, que non é outra que a voz de Deus.

Un pouco antes ou un pouco despois, abriremos os ollos e os ouvidos da fe para que podamos ver e escoitar a Xesucristo, que con insistencia leva tempo chamando á nosa porta. Abrámoslle.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de Xesucristo

[Artículo en castellano]

A Igrexa subiuse ao carro dos medios de comunicación desde o primeiro momento, aínda que iso non lle impediu recibir frecuentes críticas sobre a eficacia da súa forma de comunicar. Xa saben iso que se di con tanta frecuencia de que a Igrexa ten o mellor produto, pero que non o sabe vender.

No Concilio Vaticano II xa era evidente que a forza dos medios era imparable e moi axeitada para a tarefa evanxelizadora da Igrexa. Por iso mesmo, o Concilio dedica un dos seus documentos aos medios de comunicación social: o decreto “Inter Mirifica”.

Nos últimos 40 anos os medios evolucionaron case á mesma velocidade que transmiten as noticias. Chegamos á época das redes sociais. A finais do 2012 Bieito XVI lanza o seu primeiro Twitter para evanxelizar o “Sexto Continente”, que é como designa a esta nova realidade das redes sociais onde millóns de persoas atópanse todos os días.

Desde fai 6 anos, primeiro Bieito XVI e agora Francisco, aproveitan diariamente os 140 caracteres que permite Twitter para transmitir ao mundo unha mensaxe que nos axude a atoparnos con Xesucristo.

Fai uns días, grazas á conta oficial dos Papas, @Pontifex, chegábanos a seguinte mensaxe: “Nós, os cristiáns, non temos un produto que vender senón unha vida que comunicar”. Ao papa Francisco sobráronlle aínda 50 carácteres para mostrarnos a esencia e a finalidade da Igrexa: comunicar a vida de Xesucristo. Non hai nada máis. Todo o demais é secundario ou simplemente sobra cando perdemos de vista o primeiro: Cristo.

A Igrexa non ten obxectivos comerciais. Non vende nada. A Igrexa ten como único obxectivo primordial comunicar a vida de Cristo.

Necesita diñeiro, como calquera organización, pero non é o esencial, non é determinante. Facilita as cousas pero non é imprescindible, abonda lembrar como foron os seus pasos iniciais e a vida das primeiras comunidades ou quizais tamén de moitas comunidades de hoxe en día, cuxo único gasto ordinario que teñen é o pago do recibo da luz.

A existencia da Igrexa non está condicionada pola posesión de bens materiais ou económicos. Existía cando non tiña nada e seguirá existindo se un día quedase sen nada. As paredes de moitos templos e o que conteñen teñen un valor histórico-artísticos, pero é un valor moi relativo. O valor absoluto da Igrexa é Cristo.

O esencial da Igrexa é comunicar a vida de Xesucristo. Non ten outros obxectivos, aínda que ás veces sexa confundida cunha organizadora de eventos sociais ou unha ONG.

Cando acudimos á Igrexa en busca doutra cousa que non sexa a vida de Xesucristo estamos perdendo o tempo, pois “esoutras cousas” atoparémolas moito mellores noutros sitios.

Necesitamos volver a Cristo, necesitamos que alguén nos comunique a súa vida e escoitar a súa boa noticia. Todo o demais é vender fume.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

Texto orixinal en castelán