Xesucristo

Permítanme hoxe a tono autobiográfico que manda no que escribo. Seguramente máis dun de vostedes verase tamén reflectido nalgunhas destas liñas.

De mozo lin con avidez La alternativa cristiana, de José María Castillo. Ese libro abriu ante min un horizonte utópico que aínda hoxe axuda á miña propia reflexión vital.

Dun xesuíta, vou pasar a outro: o Padre José Julio Martínez, da man do cal ingresei como Cruzado da Eucaristía aos nove anos no Colexio da Armada, Salvador Moreno, (hoxe Juan Sebastián Elcano).

Tradición e modernidade foron perfilando a miña experiencia cristiá, foron moldeando a miña vivencia relixiosa, a miña experiencia de fe.

Recordo, con gratitude, aos meus pais ensinándonos a rezar, rezando connosco… cada noite antes de durmir, cada tarde o Rosario, cada fin de semana na Misa Dominical.

Andariamos polos nove anos cando o meu amigo Luqui e mais eu iamos camiñando ao colexio un día deses escuros de diluvio pontevedrés. Iamos coas nosas boas botas, gabardinas, paraugas… Pola estrada de Mollabao, no medio daquel diluvio, un home de mediana idade na súa bicicleta. Intuímos ía camiño do traballo… empapado, empuxado de lado a lado da calzada pola auga e o vento, desprotexido… Eu pensei, por que uns temos todo o necesario e outros carecen en grao sumo do básico para sentirse seguros e realizados. Co tempo ancorei nese acontecemento da miña infancia as miñas grandes preguntas acerca da xustiza, a igualdade, a transformación da sociedade e co tempo tamén descubrín a indisoluble relación entre a Eucaristía, a Mesa do Pan e o Viño, e a Xustiza. Algo que xa albisquei de neno da man do Padre José Julio. Esa Xustiza que é a que Deus quere, esa Misericordia que é o Deus mesmo. Co paso dos anos fíxenme cargo da necesaria unión entre a palabra e a acción, a oración e o compromiso. Aquilo de ora et labora. Non cabe un cristianismo sen espiritualidade, pero, cabería unha espiritualidade sen consecuencias prácticas para a acción, para a vida humana?

Só temos que fixarnos en Xesús de Nazaret, o noso Modelo e Irmán Maior, sempre en contacto co Pai, sempre ao servizo dos seus irmáns, dos seus amigos, de todos nós.

Preguntábase o Catecismo que estudabamos de pequenos, que é ser cristián, ao cal a resposta era: ser cristián é ser discípulo de Cristo, o noso Mestre e Salvador. Iso é ser cristián.

Coa Resurrección de Xesús, Deus mesmo aválao, dálle a razón, ratifícao fronte aos que o matan, fronte ás estruturas inxustas, fronte á intransixencia, a intolerancia, os desmáns do poder.

En Xesús de Nazaret vemos a Deus, claro, pero tamén vemos ao home, ao paradigma do ser humano implicado no coidado dos demais, exemplo do irmán próximo e sempre dispoñible para co necesitado e o excluído, o marxinado.

En Xesús conflúe todo o máis humano, o máis xenuíno do humano. Nada en Xesús é estraño ao humano, nada no cristián debería selo.

Queque Bayo

O que engrandece a un cristián é facer a vontade de Deus. Isto é o que fixo Xesús: “Velaquí, Pai, que veño facer a túa vontade”, dixo o Señor, nada máis pisar terra. Esta foi a súa gran obsesión: compracer ao Pai. Está debe ser tamén nosa principal preocupación: cumprir a vontade de Deus.

Para iso, cómpre escoitar ao Señor, que nos dá a coñecer o que quere de nós. No Antigo Testamento, falounos por medio dos profetas, comisionados pola divina providencia para comunicar o que Divos espera dos homes.

Ultimamente falounos por medio do seu Fillo Xesucristo, o cal fala como nunca ninguén falou xamais. As súas palabras non son só “Informativas”: son, sobre todo “transformativas”: cambian  totalmente a quen as escoitan. Aos Apóstolos transfórmounos de pescadores de peixes en pescadores de homes; a San Paulo converteuno de perseguidor de cristiáns, en evanxelizador dos gentís. As súas palabras son “espírito e vida”. Xesús vive aquilo que di, e isto confire inmensa autoridade ás súas palabras. E a nós dinos: “Deivos exemplo, para que, coma eu fixen convosco, así fagades tamén vós”.

Un novo conferenciante pediulle consello a un vello profesor sobre como debería falar para que a súa disertación fose acertada; e o sabio profesor deulle estes tres consellos: En primeiro lugar, procura que o que digas sexa verdade. En segundo lugar, non molestes a ninguén coas túas palabras; e finalmente, fala coa esperanza de que o que dis vai producir froito.

O primeiro consello cumprirémolo sempre que noso falar se nutra da doutrina de Xesucristo, xa que El é “A Verdade e a Vida”.

O segundo consello levarémolo á práctica, se non ferimos os oíntes co noso xeito de falar, porque desta maneira cumprimos o deber de “amarnos uns aos outros” como recomenda Xesús.

E coa esperanza de facer o ben a quen nos escoitan, poñemos en práctica o encargo de que “vaiamos e deamos froito”, que nos incumbe a todos os cristiáns. A posta en práctica destes consellos do veterano profesor, dá prestixio á persoa que fala e eficacia ás palabras que di.

O Papa Francisco acaba de convidarnos a unha constante conversión, e dinos que o fagamos a tres niveis:

Conversión de actitudes: converternos á persoa de Xesucristo e vivir o Evanxeo con autenticidade.

Acompañar aos irmáns: Escoitándoos, para coñecer a súa problemática e falándolles ao corazón, sen ferir os seus sentimentos.

Denunciar os desaxustes do momento, sen culpar deles a ninguén, senón asumindo cos demais, a responsabilidade que a todos nos incumbe.

Abundemos no anuncio gozoso do Evanxeo, que nos di quen é Xesús e como debemos comportarnos os seus discípulos.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Cando alguén pretende pór en marcha unha actividade apostólica, debe pensar moi amodo o que pretende coa súa iniciativa, posto que o fin é o primeiro na concepción e, en función da súa finalidade, ha de orientarse toda a actividade da obra. A este respecto debe coidarse moito a intencionalidade, que as motivacións sexan correctas. Deus debe selo todo no noso corazón e nas nosas actividades, evitando cobrarlle comisións a Deus. De Deus recibímolo todo gratuitamente, e gratuitamente debémolo devolver. De Deus somos colaboradores. Tamén nós somos membros da Igrexa e o amor filial é inseparable do amor fraterno. No Nadal lembramos que o Pai Celestial regalounos o seu Fillo, como redentor de todos e, á súa vez, o Fillo regalounos a Igrexa, para continuar a súa obra no mundo. Pola súa banda, o Papa lémbranos que unha Igrexa sinodal debe ser unha Igrexa en saída. Toda a terra é campo de misión para os seguidores de Cristo, e moitos irmáns nosos, non son mellores por non ser suficientemente amados. O mandato do Señor é claro para todos os fillos da Igrexa. “Ide por todo o mundo, e predicar o evanxeo a todas as xeracións”. É unha pena que en pleno século XXI falte pan branco en moitos fogares da terra, pero non o é menos que o pan da palabra de Deus sexa descoñecida para multitude de seres humanos. Non lles chegou a grata noticia do nacemento do Redentor, posto que ninguén lles falou do fausto acontecemento do Salvador. Difícil e penosa situación para moitos dos nosos irmáns. Debemos estar motivados para revisar a nosa aptitude pouco evanxélica e para enxertar aos nosos concidadáns doses de celo pastoral semellante ao que moveu aos primitivos cristiáns a regar co seu sangue martirial, coa doutrina que eles viviron e que converteron o culto dos ídolos dos pagáns, en culto ao Deus dos cristiáns. Non esquezamos que favores suman gratitude, e que débedas reclaman xustas compensacións. Pois a nosa gratitude é inmensa e a nosa débeda inconmensurable.

Urxe saldar contas. Debemos ao Señor mil favores: a vida; o agarimo dunha familia que comparte connosco mesa e afecto. A comprensión dunha veciñanza que valorou a nosa suor e facilitou a nosa convivencia. Debemos aos próximos o perdón das nosas faltas, que foron para eles pingas de vinagre no seu vivir cotián.

Anímanos a esperanza de que non nos vai a faltar en diante a amizade dos amigos e a confianza de que viviremos un tempo máis.

Confiamos que o Señor nos concederá multitude de favores e perdoaranos incontables deficiencias. Vivamos en esperanza e agradecidos. Poñamos da nosa parte o que dependa das nosas mans e o demais o porá o Señor, de cuxa providencia nos fiamos con fe de fillos.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Seguramente que todos coñecemos o canto: “Señor, ti que brillas nas tebras dános a túa luz”.

Nesta época do ano en que temos os días máis curtos de luz por falta da luz solar, lembro este canto. Escuridade física na que se desenvolve a espiritual. Ante este deserto espiritual, o Señor, no viril eucarístico, brilla como a luz e ilumina a tebra e resplandece como sol ante nós, adoradores da súa divina presenza. E dános a súa luz. E recibímola abundante se a pedimos e non desertamos da fecundidade da oración no encontro adorador.

Este tempo, cheo de resonancias de María Inmaculada e con horizonte no Nadal, convídanos e alenta a unha nova cor e sabor eucarístico. A afrontar o futuro con esperanza, que é o mesmo que con luminosidade. A Inmaculada e o Nadal esclarecen e animan o noso camiño cara á grandeza que nace do Si de María e que se fai Luz e rostro próximo no Neno de Belén. A estrela de Belén hoxe condúcenos á Eucaristía, ao altar, onde Cristo nace, está e agárdanos.

A tebra social e a debilidade dos anos, quizais socavaron a nosa presenza nas quendas de Adoración pero non logran afectar a nosa fe eucarística. A pandemia e aqueles factores puideron frear a vitalidade da Adoración Nocturna. Pero agora, superados os temores da pandemia, podemos recuperar aquelas quendas vivas e numerosas que na noite recibían a “LUZ que brilla nas tebras”. Animo a acollela.

Un adorador que leva a LUZ consigo, irradia luz. A luz é fecundidade. É multiplicadora. Tebra e luz son incompatibles. Refuguemos a apatía e o pesimismo. As penas e os achaques. A Luz, Cristo eucaristía, que brilla na noite da nosa catedral convídanos e chama. “Señor, Ti que brillas na tebra, dános a túa luz”.

O Nadal ben pode ser o renacer con Cristo ao compromiso adorador. As quendas na Catedral, e na diocese, xa piden a volta ao encontro gozoso con Cristo eucaristía nas noites do silencio grato a Deus. Respondámoslle.

Que a luz do Señor ilumine vidas e fogares.

Daniel García García

Director Espiritual Diocesano de Adoración Nocturna

Boletín informativo A. N. E. nº 382

Onde abunda o mal, ninguén está cómodo. É o que sucede no mundo actual. Hai tanta maldade nesta terra, que nos resulta incómodo vivir nela.

Ante esta situación caben dúas opcións: destruíla ou restaurala. Se non nos interesa este mundo porque cheira mal, destruámolo. Pero se nos interesa, e non nos gusta, restaurémolo e gustaranos.

O proxecto xa o temos: sérvenos o mesmo que utilizou o Eterno Pai para crear o primeiro mundo e que lle saíu bo e fermoso. Para iso utilizara bos materiais, boa terra, boa luz, boas augas, bos montes, bos vales… Incluso o home saíralle bo, moi bo, con capacidade de dicir a última palabra. Deus arriscouse facendo libre ao home, e este falloulle, e facendo mal uso da súa vontade, deteriorou o mundo que o Señor lle regalou. Isto desgustou ao Creador, pero non desistiu do seu primeiro proxecto, e decretou a restauración do mundo. Pero agora non se fía do home, e confía a restauración ao seu propio Fillo Xesucristo, e este acometeu a “recreación do mundo”, aproveitando moitos dos materiais do primeiro mundo: o mesmo sol, as mesmas augas, a mesma terra, as mesmas estrelas… Pero a peza máis importante do primeiro mundo, o corazón do home, corrompeuse, está inservible. Hai que pensar nun “recambio de pezas”. O esqueleto de Adán é aproveitable, pero o seu corazón está inservible: hai que pensar nun transplante de corazón. A operación é de alto risco e só a pericia dun experto cirurxián ofrece garantías. Tal cirurxián non existe na terra, ten que vir do ceo. E de alá mándanolo o Señor, encargándolle que traia consigo o corazón a trasplantar, xa que ningún dos da terra é aproveitable.

Xesucristo acepta o labor; baixa do Ceo e ponse ao choio. Toma o seu corazón santísimo e, utilizando a anestesia do seu divino amor, colócao no tórax do home pecador. A intervención foi todo un éxito: xa temos un home novo, un corazón novo, un mundo fermoso, unha humanidade redimida. Conectemos os nosos corazóns co corazón de Cristo, que ten capacidade para bombear sangue de bondade a todos os seus membros, que somos nós.

E alegrémonos, xa que as cousas melloraron notablemente. O primeiro mundo tiña un bo corazón, obra de Deus; pero era un corazón humano vulnerable. O corazón do novo mundo é divino. Gocémonos e colaboremos con el para que todo sexa fermoso aos ollos de Deus e dos homes de boa vontade. Adán escoitou ao diaño e este enganouno. Escoitemos nós a Xesús, e estaremos seguros de que o noso comportamento nos manterá fieis ao Señor.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]