vocacións

A Igrexa nútrese de laicos e de clérigos. Todos somos iguais en dignidade, pero distintos en responsabilidade. A dignidade vénnos da nosa condición de fillos de Deus, que se nos concedeu polo bautismo. A responsabilidade é consecuencia da misión que se nos confía pola vocación á que fomos chamados. As misións son diferentes. A dos laicos é orientar a sociedade cara ao reino de Deus. A dos clérigos é o goberno da Igrexa, promovendo a formación e santificación do pobo de Deus.

A misión dos laicos é conxénita a todo bautizado. A dos ministros ordenados é consecuencia da vocación especial, en virtude da cal, algúns cristiáns intégranse no chamado mundo dos consagrados. Na dinámica vocacional interveñen dúas vontades. A de Deus, que chama e a do home, que responde. Se a resposta é afirmativa, temos unha vocación lograda. Nas decisións persoais, a primeira palabra tena Deus, pero a decisiva tena o home.

A vocación implica un xénero de vida que esixe renuncia e xenerosidade. Renuncia a planificar a vida segundo as apetencias persoais, e a entrega á misión específica á vocación que Deus chama. A vocación esixe sacrificios e xenerosidade. Necesitamos da graza de Deus, que, cando nos compromete tamén se compromete; e necesitamos dunha contorna que posibilite levar a efecto o proxecto de Deus sobre nós. E aquí xoga un papel decisivo o ambiente familiar e social.

Aplicado todo isto ao tema vocacional lembremos que o mañá dos fillos debe preocupar prioritariamente aos pais de familia. E un momento propicio para afrontar este problema pode ser o de comezar un novo curso académico. Con este motivo preguntámonos en que colexio matricularemos aos nosos fillos e que futuro desexamos para eles. E dialogamos entre nós e con eles sobre o seu porvir. As opcións son múltiples, e aquí entra o campo vocacional. Nesta decisión debe pesar máis a vontade do candidato có gusto do educador. No entanto, o consello dos pais pode achegar luz ao adolescente que se abre á vida.

A oportunidade para establecer dialogo respecto diso cos fillos pode ser o tema de elixir o centro de estudos para o novo curso. Con tal motivo non será un despropósito ofrecer o Seminario como unha opción formativa. Logo, no intercambio do proceso, haberá que lembrarlle ao neno que todos temos unha misión que cumprir na vida. Os sabios descóbrennos os segredos da ciencia. Os astronautas dinnos como vai o ceo. E os sacerdotes ensínannos como se vai ao Ceo.

Todos estes labores teñen a súa importancia e achegan valores á sociedade, pero ningún comparable á misión sacerdotal. O xardineiro cultiva as plantas para que produzan flores. O sacerdote coida das persoas para que crezan en virtudes. O labor das profesións laicais mira preferentemente aos valores temporais da persoa. O ministerio sacerdotal cóidase do porvir eterno das almas, sen descoidar os demais valores.

Preocúpate pola vocación dos teus fillos, quen sabe se no mañá serán os nosos sacerdotes!

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]