Virxe María

Neste mes cantamos con xúbilo “vide e imos todos con flores a María”. E lembramos, se, a María. E visualizámola con nomes, medallas, tradicións, devocións, estampas… imaxes nas que os pobos e os artistas espremeron o seu enxeño para pintar, cantar e tallar a personalidade da Virxe.

A María todas as xeracións chamárona Benaventurada. E a fe deulle mil nomes. E os pobos inventáronlle un rostro, e trazáronlle unha talla de fermosura. Aplicáronlle un canon de beleza, aínda que ninguén sabe, en realidade, como eran os seus ollos, nin a súa estatura, nin a cor do seu pelo, ou a súa tez, máis ou menos branca. Fermosa, si. Chea de graza e fermosura, sabémola e imaxinamos. Vímola de ollos azuis, negros, brillantes, suplicantes, cheos de bágoas ou rebosantes da dita resucitadora. Vémola con Ollos Grandes. E vestímola, a imaxe das nosas mellores roupas. Mantos vermellos como a caridade, verde como a esperanza, azuis como a pureza, branco como a alegría, morado como a abnegación, negros de dor…

Todo un abano visual, de gustos, conviccións e acentos temporalmente distintos. Arte e afectos populares fana diferente, singular e única en cada pobo ou nación. Sempre, sexa o tempo ou o lugar que sexa, envolta en amor e devoción do pobo. . Sempre envolta en loanzas, súplicas e oracións.

Todo verdade. Todo dedución filial. Todo amor a quen só sabe amar. María é a obra máxima de Deus. O noso gozo é sumarnos á cadea de xeracións que a enxalzaron e amaron. Bendita entre todas as mulleres. Abóndenos a nós vivir como fillos. Como bos fillos seus. Vide, imos todos con flores a María!

Daniel García García

Párroco de San Xosé das Gándaras e San Lourenzo de Albeiros

Cando lles nace un bebé a uns pais crentes, apresúranse a bautizalo para facelo cristián e, á vez, asígnanlle un nome co cal o inscriben no rexistro civil e no libro parroquial, nos cales se manterá para sempre.

Con todo, na denominación do neófito non sempre se comportan correctamente á hora de elixir o nome que levará o neno, pois para eles conta máis o gusto da familia, que o significado do nome que se lle impón á criatura, porque así o queren os seus proxenitores, ou porque ese nome tamén o levan outros membros da familia, aínda que o seu significado non faga referencia algunha ao neno.

A este respecto pode servirnos de exemplo o caso de que a alguén se lle impoña o nome de “Felipe”, que significa “amigo dos cabalos”, porque así lles parece ben aos seus pais ou padriños, sen pensar se o denominado “Felipe” xamais poida ter referencia algunha á equitación.

Non ocorreu así cando o Pai Celestial regalounos á súa nai como nai nosa: denominouna co apelativo de “Raíña e Nai” porque estes dous termos expresan o que a Santísima Virxe é en si e cal é o seu labor connosco. Raíña indica o sumo poder e afecto que lle deu Deus para velar por nós, e nai expresa a singular tenrura con que nos acepta como fillos. Raíña é a persoa que exerce o poder rexio por dereito propio ou conxuntamente co seu consorte o príncipe soberano dun Estado.

Pois iso é a Santísima Virxe, a persoa que, por designio da divina providencia, inflúe eficazmente na historia da humanidade, porque así o quixo o Señor, cando no intre cume da redención, diríxese ao Apóstolo Xoán, que representaba a toda a Igrexa, con estas palabras: “Fillo, aí tes á túa nai. Nai aí tes ao teu fillo” e, como a palabra de Cristo é palabra operativa, naquel momento, María quedou convertida na omnipotencia suplicante, e o seu corazón quedou feito corazón maternal para todos nós.

Por vontade de Xesús, en María os cristiáns temos o remedio de todos os males e a fonte de todos os bens. A palabra do Señor que enriqueceu o corazón de María co don da realeza e da maternidade universal, é aceptada incondicionalmente pola nosa Señora, e debe selo tamén polo corazón dos homes, porque paternidade e filiación condiciónanse mutuamente e, dalgunha maneira, tamén a nosa vontade condiciona o plan de Deus.

A vontade de Deus é sempre salvifica, e a súa vontade ninguén pode torcela, pero a realización do seu plan salvifico pode verse frustrada pola vontade do home que sempre ten a última palabra. De aí a nosa gratitude a Deus connosco, pero tamén a nosa responsabilidade ante a súa vontade salvífica, que, a pesar dos seus mellores dons para nós, respéctanos tanto, que a última decisión déixanola a cada un de nós.

Pidamos pois a María, a omnipotencia suplicante, que interceda pola nosa humanidade pecadora, para que converta a nosa resistencia á graza nun sincero si ao plan de Deus, a fin de que o plan salvífico do Señor sexa un patrimonio universal da humanidade.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]