vida

Matarse por non morrer é ser igualmente covarde

Un forte vento sorprende aos presentes. Das tres portas que dan acceso ao teatro, dúas péchanse de golpe e unha, a principal, aguanta o embate. Os focos palpebrexan. O director de orquestra, desde o foso, arroxa unha orde: «Sigamos!». Oio ouvear aos da platea, coma se lles fose a vida; «empuxada polas circunstancias», di un de gravata sentado ao meu carón. Escoito protestas por todas as partes. A sala está chea. Non entendo. Vexo caras desencaixadas con cheiro a nervios descontrolados. Desexo preguntar. Non podo.

Unha mensaxe de WhatsApp arríncame dos brazos de Morfeo. Léoo: «Quen nos queda?». Retomo a consciencia vendo na pregunta da moza o epílogo do meu soño. Intúo que esas tres palabras flanqueadas por interrogantes esconden un reproche. Golpéome o peito por dentro: a súa censura pode ser acertada; parece que hoxe non queda ninguén.

Espido o corazón pero só acerto a escribir: «Síntoo, os maiores enganámosvos…» Sei que hai puntos suspensivos aos que mellor sería quitarlle dous deles pero envíoo así, libre de absurdos e triturándoo na alma antes de que o dobre check cambie de cor.

Si, enganámoslles. Seica o esterco do diñeiro é o mellor fertilizante para a vida? É que crece a felicidade ao adelgazar o corpo e engordar a fama? É a lei do máis forte o que mellor ordena a convivencia? É que son necesarios os reproches e as violencias para medrar? Non, non, non e non.

Recoñezamos que lles mentimos. Porque o sufrimento máis inútil é aquel que se experimenta cando non se atopa nada que atacar no outro. Porque na vida, os cóbados e as cambadelas nunca son máis útiles que o corazón. Porque o tan manido «vive como che apeteza que son dous días» non é un consello de ouro senón de pena. Porque é preciso asumir a propia ración de soidade arriscándose á alegría aínda que sexa á conta da dor. E porque, ai!, a escravitude do hoxe ten unha límpida manifestación: o aplauso sumiso ao poder e ao pensamento dominante.

«E agora que?»: a resposta ao meu wásap.

Ela quere respostas e quéreas agora porque agora é o único que existe. E no agora comproba, nós tamén, que o material usado para construír a vida «moderna» é tremendamente fráxil.

Respóndoche, amiga:

O espectáculo que cuestionas é froito de xeracións e xa patrimonio do humano. Sabes que nunca sucederá algo diferente mentres nos empeñemos en facer sempre o mesmo; podemos aproveitar este «agora» e obrigarnos a cambiar, a escribir xuntos outra historia. O «recuerde el alma dormida…» do poeta podería ser o inicio; pois, como se pasa a vida, verdade?

Sei que se o facemos non chegarán de inmediato aplausos, «gústame», glorias… pero será máis consistente que esta historia na que naciches e que paga así: con desazón. E que a dirixa o Amor; xuntando a súa omnipotencia e a nosa debilidade haberá máis que abondo. Iso si: fagámola sen estériles reproches, sen resentidos queixumes e sen miserables medos. Sobre todo, sen medos porque como escribiuFrancisco de Quevedo: «Matarse por no morir es ser igualmente necio y cobarde».

Marcos Torres

Sacerdote

Carta pastoral na Xornada pola Vida

Queridos irmáns,

Celebramos a Xornada pola Vida un ano máis na solemnidade da Anunciación do Señor, cando o que é a Vida encarnouse no seo da Virxe María. Con todo, estamos a vivir este día de esperanza en circunstancias extraordinarias e críticas, causadas polo contaxio do novo coronavirus Covid19 que afecta a toda a nosa sociedade. A ameaza da pandemia fíxonos deternos a todos e quedar na casa, moi atentos ao valor da vida, a propia, pero tamén a dos nosos seres queridos, realmente ameazada pola enfermidade, como a de tantas outras persoas coas que convivimos de xeito máis ou menos próximo.

Nesta situación, querería afirmar ante todo a nosa certeza principal: a vida é un don de Deus, é un ben inmenso que, posto nas mans do noso Pai, está ao seguro. Deus é o Señor da vida, quixo demostrárnolo resucitando a Xesús de entre os mortos; e desde entón. nós fomos liberados do medo á morte. O noso Deus, Creador e Pai, é máis grande que todo e encomendámonos nas súas mans. Volvamos o noso corazón a El, fagamos memoria do seu amor misericordioso, e non nos deixemos guiar polo medo; que non nos paralice a posta en cuestión das evidencias acostumadas da nosa vida cotiá, nin a incerteza sobre as perspectivas de futuro. Sabemos que a promesa da vida, feita polo Señor, é certa e digna de toda confianza; fiados nel, non rexeitemos os desafíos.

Nestes tempos difíciles contemplamos con gratitude moi grande o esforzo de quen arriscan mesmo a saúde por coidar, por sandar, por atender ás persoas gravemente enfermas por este virus; en primeiro lugar, por suposto, o persoal sanitario. E agradecemos tamén a solidariedade profunda de tantos na nosa sociedade, que respectan as normas establecidas, a pesar de problemas e incomodidades, que loitan por pór o seu granciño de area para conter a expansión do virus.

Estamos a defender a vida con todos os medios científicos e técnicos de que dispomos, e con todas as forzas, coa entrega, o sacrificio, a dilixencia na atención de moitos; pero tamén cun redescuberto sentido do ben común e coa solidariedade constante da nosa sociedade. Por iso, polo profundo contraste con estas actitudes que provocan hoxe o noso aplauso, non podo evitar lembrar que agora mesmo tamén está presentado no noso Parlamento -aínda que o seu funcionamento normal estea paralizado- un proxecto de lei da eutanasia.

Porque, ante o espectáculo impresionante das persoas necesitadas de coidados, da UCI ás veces colapsadas, do esforzo inmenso por atender aos máis graves, non estamos todos conmovidos e agradecidos a quen arriscan a súa saúde e entregan todas as súas enerxías para curalos? Non compartimos todos a compaixón, a dor de corazón de non poder atender ou polo menos estar a carón dun ser querido en momentos semellantes? Non estamos certos de que non podemos abandonar a ninguén, de que é unha derrota moi dolorosa ter que deixar sen coidados axeitados a un só? Quen, dos que afrontan este desafío grave da enfermidade, non foi querido, non é o noso irmán, non é fillo de Deus? Podemos deixar atrás a alguén, podendo evitalo?

Toda a experiencia destes días, non é unha invitación fortísima a potenciar o noso sistema sanitario, para que poida coidar e atender a todos até o final? Non parece hoxe ser esta unha obrigación elemental, na medida das nosas posibilidades? Por tanto, non estamos chamados moi claramente a desenvolver en diante todos os “coidados paliativos” para acompañar os últimos pasos dos nosos seres queridos?

Parece hoxe moi claro que antes de ningunha “lei da eutanasia” é urxente una “lei de coidados paliativos”. Como poderiamos aprobar a eutanasia sen facer antes todo o que está nas nosas mans para coidar á nosa xente? Doutro xeito, a cantos non estariamos a facer verosímil e dalgún modo desexable a morte, precisamente porque non nos esforzamos en atendelos, non lles ofrecemos o que os nosos medios actuais poden facer, non poden percibir en nós proximidade e aprezo real, a solidariedade da sociedade?

Máis aló de todo debate sobre as diversas comprensións do home e da súa liberdade, non podemos correr o risco de sacrificar de feito a moitas persoas; o triunfo de ningunha ideoloxía, ningún proxecto de goberno vale ese prezo.

Por outra banda, como cristiáns, nós sabemos con certeza o que todos dalgún modo poden dicir: cada persoa é digna, non podemos abandonar a ningunha. Crendo ademais que a vida é don de Deus, que está chea de valor e grandeza sempre -porque nela latexa o corazón da persoa-, o cristián non pode considerar nunca un ben moral o suicidio ou a eutanasia.

Que esta Xornada pola Vida axude a gardar como un tesouro, conseguido a moi caro prezo, os ensinos que nos achega a experiencia que estamos a vivir nesta grave crise sanitaria e social. Que tantísimos xestos de ben, que tanta solidariedade, entrega e sacrificio, non quede sen facer crecer tamén a nosa conciencia, dándonos certezas persoais, moi fundadas e profundamente razoables, que conserven o mellor dos sentimentos destes días.

Unha certeza entre outras podemos gardar: que grande é o don da vida, que rico de bens -que agora botamos de menos, desde o abrazo cariñoso a todas as belezas da natureza-, como non podemos desprezalo nunca, canta riqueza de humanidade significou para nós -e para a nosa sociedade- defendelo agora con todas as nosas forzas!

Que esta conciencia non desapareza pasada esta crise, afogada quizá en argumentos ideolóxicos e propaganda, que poden afastarnos de nosa propia experiencia vital. Que sexamos capaces de sacar conclusións, de defender a vida en todos os ámbitos, de seguir acompañando até o final, paliando os sufrimentos, loitando contra a morte.

Como cristiáns, demos grazas a Deus polo don da vida, coidándoa sempre, e pola esperanza da vitoria pascual, da vitoria sobre o mal e a morte á que estamos chamados; polo amor inmenso co que o Señor Xesús abriunos o camiño da vida eterna. E pidamos ao Señor crecer sempre en conciencia e en caridade verdadeira. Apreciemos a nosa fe e apreciemos o amor ao próximo, decisivo e definitivo para a vida humana, nacido da fonte inesgotable do amor de Deus.

Que El nos garde a todos, déanos vida abundante agora, para cumprir a nosa misión, e a alegría de compartir un día a vida sen fin.

Co meu afecto e bendición,

+Alfonso, bispo de Lugo,

[Carta pastoral en castellano]

Tanto vale a vida humana?

Como din nos programas informativos dos medios de comunicación «a actualidade manda». Tamén aquí traio un dos temas que foi actualidade ahi un tempo, pero que aínda non esquecimos: o rescate de Julen.

Hai uns meses escribín un artigo titulado «Tan pouco vale a vida humana?», pero, despois do visto, considerei que debía cambiar o título e, a pesar do fatal final da historia de Julen, constatar que a vida ten valor, un valor absoluto e por iso hai que loitar, mesmo contra todo prognóstico e sen mirar o que se gasta. A proba está nos centos de persoas que traballaron no rescate do neno.

Non quero entrar en máis detalles sobre este caso tan peculiar por inusual que foi. Sei que a morte de calquera neno ou calquera ser querido é moi dolorosa para os seus, aínda que non se lle dedique un só segundo na televisión. Por non falar tamén dos centos de persoas, anónimas para nós, pero non para as súas familias, que quedan no fondo do Mediterráneo e o seu éxodo cara a unha terra mellor.

A tempo pasado quero quedarme só co bo, como dicía máis arriba, e cunha oración por Julen e polos seus pais e por todos aos que representan.

Pero aínda non rematara a fin de semana, no Telexornal de TVE1 da noite, nunha das reportaxes, ao que lle dedicaron bastante tempo, tratábase o tema da eutanasia unha vez máis. En menos dun minuto pasouse de dar a noticia do funeral de Julen, de lembrar todo o operativo e de entrevistar a un dos bombeiros que dicía que loitaron até o final porque querían crer que o neno estaba con vida, a ofrecer as opcións que temos para «eutanasiarnos» ata que en España se promulgue a lei que permita facelo legalmente.

Nun minuto pasamos de aferrarnos a un imposible, a defender o dereito de terminar a vida de quen se considera ou consideramos que non merece a pena ser vivida. Termínase a noticia de Julen e para encher o baleiro cambiámonos de lado sen o mínimo escrúpulo.

Tanto defendemos que se gasten 100.000,00 € diarios para salvar unha vida como pedimos que se poida eliminar ao neno non nacido e non desexado con total normalidade e sen que ninguén vexa a aberración, nin tan sequera a incoherencia, por defender unha cousa e a contraria ao mesmo tempo. Só en España realízanse case 100.000 abortos cada ano.

Doutra banda, en Nova York aproban que se poida abortar até o minuto antes de nacer.

Un dos entrevistados polo tema da eutanasia dicía que «o titular de vida ten dereito a dispor dela». Pero resulta que ningún humano se dá a vida a si mesmo, senón que nos vén dada. Por tanto, non podemos dispor dela nin tampouco decidir sobre a vida dos demais, porque o seu valor é absoluto en todas as súas etapas, como absoluto é o que nola deu.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artigo orixinal]

 

 

A %d blogueros les gusta esto: