Vida e actualidade da Diocese de Lugo
Pois, como quen non quere a cousa xa estamos en xullo. Recoñezo que me sorprendeu a chegada deste mes. Supoño que se debe á data da Pascua deste ano, que fixo que tivésemos todo o mes de xuño ocupado con celebracións especiais, como a do Corpus, que, en moitas parroquias pon fin ao curso pastoral coas primeiras comuñóns.
A vida da parroquia rural cambia un pouco durante os meses de verán. Non hai catequese, pero chegan máis peregrinos e tamén se nota a presenza dos veciños que están fóra e que durante o verán pasan uns días de vacacións no seu lugar de nacemento.
Actividades e experiencias distintas, pero un mesmo Señor, ao que seguimos celebrando diariamente na Eucaristía e adorando os xoves na custodia, porque non podemos deixar de alimentarnos, por suposto, tampouco no verán. Só faltaría.
Quen teñades ocasión de pasar uns días de vacacións fóra do lugar de residencia habitual, sodes moi afortunados, pois ese tempo tamén é unha graza do Señor, pois, ás veces, só é necesario saír para atoparse con Deus doutro xeito.
O tempo de verán tamén ofrece moitas oportunidades para a oración, a reflexión e a lectura espiritual. Por certo, Mons. Munilla ofrécenos, como cada verán, algunhas recomendacións de lecturas.
Quizais haxa quen aproveite estes días para facer exercicios espirituais ou unha peregrinación. Isto xa sería unha auténtica «lotaría».
Haberá quen non teña vacacións e estea ocupado nas mesmas cousas de todo o ano. Pero tamén nestas circunstancias podemos vivir a fe cun estilo distinto, quizais cunha lectura especial ou redescubrir o valor do domingo e a Eucaristía. Deus non permanece oculto e tampouco colle vacacións, polo que seguro que tamén podemos atoparnos con El.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco da Fonsagrada
Imaxe: cathopic
Xa estamos no verán, agora non hai dúbida. O irmán sol, como canta san Francisco de Asís, resístese un pouco este ano, pero con el ou sen el é tempo de verán e vacacións, algo que tamén inflúe nas parroquias e na vida espiritual dos seus membros.
Estes días xa temos entre nós aos que durante o ano están fóra. Nótase e agradécese a súa presenza, tamén na celebración da Eucaristía dominical. Eles veñen descansar e a visitar as súas familias, pero tamén a animar a vida da Parroquia, xunto cun bo número de peregrinos que chegan cada día neste tempo de verán.
O sol, o bo tempo e o descanso, ou cambio de actividade tamén son unha boa axuda para a oración e sentir a presenza de Xesucristo máis preto de cada un de nós. Sorpréndeme ver como toda a Creación vainos acompañando todo o ano na celebración do misterio da vida de Xesucristo. Todo está disposto polo Creador para que as persoas podamos recoñecelo presente no centro do universo e admirar a súa infinita bondade a través da fermosura e perfección da Creación.
Tanto se tedes vacacións coma se non, invítovos a que vos deixedes sorprender pola compañía de Xesucristo durante os meses de verán. Poderémolo atopar na celebración do domingo, na Misa dunha festa, no testemuño dun peregrino, na familia que imos ver, no amigo que fai tempo que non visitamos, na lectura dun libro, nun día de praia, nun paseo pola montaña, nun momento de silencio á posta do sol… Todo pode converterse nunha oración que nos leve a Deus, como o fixo san Francisco co Cántico das Criaturas.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco da Fonsagrada
Foto: Luis Ángel Espinosa
Xa chegou o verán. Tras un inverno difícil en todos os sentidos, por fin chegou o verán, polo menos a estación que coñecemos con este nome. Outra cousa será que o tempo veña a gusto de todos e que os nosos políticos nos dean unha tregua, aínda que só sexa para que descansemos un pouco a cabeza.
Todos poñemos moitas esperanzas no verán, para o que temos moitos plans, aínda que xa sabemos que non todos os poderemos realizar. Sabémolo ben: o home propón e Deus dispón, unhas veces con sorpresas boas e outras malas. Digo isto a raíz das palabras do evanxeo do vindeiro domingo que encabezan este artigo.
Cantas persoas terán nas súas mentes o mesmo pensamento que aquel xefe da sinagoga que acudiu a Xesús desesperado pola enfermidade da súa filla! Cantas situacións dolorosas prodúcense cada día e de todo tipo en calquera lugar do mundo! Cantos berros desesperados dirixidos a Deus!: enfermidades, dependencias, rupturas, exilios, pobreza, fame, inxustizas, violencia, roubos, atentados… tamén no verán.
Deixando ao carón os bos propósitos para o verán, necesitamos volver poñer os pés no chan e con esperanza firme non deixar de acudir a Xesucristo, que no medio dos nosos choros e alborotos sempre ten unha palabra para acougar a nosa alma: “Talitha qumi” (contigo falo, nena, érguete).
Deus non colle vacacións nin tampouco é un can que deixar nun refuxio para cando volvamos. Para unha vida auténtica necesitamos estar preto do Autor da Vida, e para unhas vacacións auténticas necesitamos levar connosco ao único capaz de poñer paz infinita no noso espírito («Vinde a min os que estades cansos e angustiado»).
Verán e festas
As festas dos santos e a Virxe María celébranse durante todo o ano, con máis ou menos solemnidade, pero celebración á fin e ao cabo. Con todo, agora no verán, todo é distinto, a iso axudan o bo tempo e os días grandes. É verdade que todas esas cousas condicionan o noso ánimo e tamén a forma de vivir a fe, pero iso non quere dicir que os santos que teñen o seu día nos meses de xullo, agosto e setembro, sexan distintos aos que celebran a súa festa nos outros meses do ano. En actitude distinta estamos nós, pero non os santos.
En calquera caso, as persoas debemos aproveitar cando as circunstancias son favorables. Isto serve tamén para as cousas de Deus e para as celebracións litúrxicas. Despois, como existe a comuñón dos santos, xa se encargarán “alá arriba” de distribuír todo entre todos da mellor posible.
Aí está o verán, non só para as festas, senón tamén para o descanso, a familia, a lectura e para Deus.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco da Fonsagrada
Todos soñamos cada ano con ter un verán divino: un mes de vacacións, poder desconectar totalmente do traballo, sen problemas familiares, con bo tempo, que se reúna a familia, ver aos amigos, non ter horarios, esquecerse dos agobios cotiáns…
Isto sería divino, porque no caso de dárense todas as circunstancias que enumerei sería como estar no ceo, “sen choro, nin loito nin dor”, como di unha das oracións das misas exequiais, nas que se nos fala da vida nova da Xerusalén celestial.
As cousas aquí, nesta vida terrea, case nunca son así e, se o son, non duran moito tempo. Pero o bo de deixar liberdade á nosa imaxinación é que polo menos temos unha idea de como é a vida divina no ceo. Non quero ser eu o que lles chafe os plans para este verán. Se logran ter un verán divino, ou unhas boas vacacións, mellor que mellor e alégrome infinito. É o que desexo para todos vostedes, teñan ou non vacacións, estean ou non nun lugar turístico.
Pero se non o conseguen, ou non teñen vacacións, desexo que polo menos teñamos un momento de tranquilidade para atoparnos con Xesucristo dun modo novo na oración, na lectura tranquila dun libro de espiritualidade ou simplemente, indo a Misa sen présas e quedarnos un ratiño dando grazas. Quizais, se teñen vacacións, poidan ir a Misa algún día pola semana, para atoparse co Señor na sinxeleza e austeridade dunha Misa de diario.
O descanso, e polo tanto todo o que implica o verán e as vacacións, tamén debe ter un claro matiz cristián. Cantas veces vemos a Xesucristo nos evanxeos buscando descanso nun lugar tranquilo, ata no silencio da noite ou no fresco do mar de Galilea. Outras veces invítanos a atopar nel descanso e tranquilidade para os nosos agobios.
E se fai moita, moita calor, como nos están anunciando, tamén podemos buscar o fresco no interior dunha igrexa e, no silencio propio destes lugares, poñernos ante o Sagrario e pasar un intre co Señor. Os muros das nosas igrexas e os claustros dos nosos mosteiros e catedrais foron pensados tamén para o encontro con Deus, a través da reflexión no silencio e na contemplación da arte, que tan abundantemente nos fala da creación e dos misterios da vida de Xesucristo.
O verán, ademais, é tempo das numerosas festas patronais de moitos pobos e cidades. Dicimos que os santos están no ceo. Pois ben, se nós celebramos as festas dos santos dun xeito auténtico e sabendo o que facemos, estamos convertendo o verán nun tempo divino e nun momento para estar preto dos que xa están descansando eternamente no ceo gozando dunhas vacacións verdadeiramente divinas.
Estar con Deus, coma se estivésemos no ceo, e sentir que El está ao noso carón, tamén é ter un verán divino.
Miguel Angel Álvarez Pérez
Párroco de San Froilán