Trindade

Misterio é unha verdade sobre natural que non podemos coñecer sen que se nos revele e que, aínda revelada, non podemos comprender nin explicar.

A incomprensión mistérica é lóxica, xa que o contido do misterio non se conclúe por dedución de principios científicos nin por constatacións empíricas, posto que o mistérico transcende a ciencia e a experiencia.

A pesar da súa incognosibilidade conxénita, o misterio non é irracional, posto que as súas verdades non son contrarias á razón nin á experiencia: supéranas, pero non as contradin.

Ante o misterio, a razón só pode concluír que o que ensina a revelación non é contrario ás leis da lóxica e, menos, contra as leis da natureza. A revelación supéraa, pero non se opón a elas.

Os misterios da revelación cristiá discorren a dous niveis: a nivel soteriolóxico, os que miran ao futuro (á nosa salvación), e os de carácter teolóxico, que nos falan do ser íntimo de Deus.

Os misterios de orde teolóxica ensínannos que Deus é un e único en natureza, e trino en persoas. Existe nel unha única natureza divina, eterna e infinita no seu ser e nos seus atributos; e os de orde soteriolóxico ensínannos que en Deus existe unha unicidade salvífica que comparten por igual as tres divinas persoas, aínda que en linguaxe catequético, atribuamos ao Pai, a creación; ao Fillo, a redención, e ao Espírito Santo, a santificación. Por esta dobre dimensión, Deus revélasenos como un e trino.

Hai, pois, en Deus unha unicidade de natureza, e pluralidade persoal. Isto lévanos á conclusión de que a Divindade é unha familia cuxos membros son iguais en dignidade, e o seu comportamento é exemplarizante para nós. Cada unha das persoas divinas é un don para as demais. A súa convivencia é comuñón, e o seu comportamento é de compracencia.

Na familia trinitaria temos os humanos o perfecto arquetipo das nosas familias: ela sérvenos de modelo para valorar ao outro, e de exemplo para servirlle como a un “Ti de Deus”.

Tamén os homes, membros da gran familia humana, somos iguais en dignidade. A nosa estimación mutua non debe de estar condicionada pola cor da pel, nin polo nivel cultural, nin pola calidade dos costumes, nin sequera polo credo que profesamos cada un.

Estas son connotacións periféricas que maquillan o rostro do veciño, pero non constitúen a esencia do seu ser. Aos outros hai que estimalos por ser persoas, a quen Deus ama por si mesmas.

O plan de Deus é que o mundo sexa unha familia ben avenida. As familias non se constrúen con pedras das nosas canteiras, nin con árbores dos nosos bosques. O material para construír familias humanas é o conxunto de persoas que, por vínculos de sangue ou outros vínculos legais, conviven dándose cada un a todos, e todos a cada un.

Isto quéreo Deus: querámoslo tamén as persoas.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Texto en castellano]

Imaxe: Bárbara Hernández

O vindeiro domingo, unha vez terminada a Pascua, celebramos a solemnidade da Santísima Trindade. Agora nos seminarios denominan á materia que trata do Deus Un e Trino como o Misterio de Deus. Así o é, un só Deus e tres persoas verdadeiras, Pai, Fillo e Espírito Santo.

Non imos agora a tentar explicar este misterio. Coñecemos de Deus o que El quere que coñezamos ou o que é necesario para a vida presente. Podemos ter a seguridade de que é abondo, aínda que ás veces, movidos pola curiosidade, gustaríanos saber máis cousas de Deus.

Pero si que podemos achegarnos a algunha consecuencia que ten para nós, como é a íntima relación perfecta das tres persoas divinas nas entrañas do mesmo Deus, e a grandeza dun Deus persoal que posúe todo o bo en grao infinito. Pois ben, este Deus ofrécenos participar da súa intimidade e da súa grandeza. Agora cáusanos algo de desconcerto porque non alcanzamos a comprender, pero ao mesmo tempo sentímonos en confianza con El pola súa infinita bondade.

O domingo da Santísima Trindade tamén celebran o seu día os monxes e monxas, que na clausura dos seus mosteiros tratan de vivir a imaxe do Deus trinitario: compartíndoo todo en fraternidade e cultivando en silencio a intimidade con Deus.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

Cada vez que se achega a festa a Santísima Trindade non deixo de acordarme do que me dixo un neno no Seminario mentres estaba a facer os deberes da materia de relixión: “De Deus comprendo todo, até o misterio da Santísima Trindade, o que non acabo de entender é quen creou a Deus”. Evidentemente quedei sen saber que dicir, porque a min, máis ben, pasábame o contrario, e facerllo ver a un neno de 10 anos cunha simple explicación era complicado.

Deus para ser Deus non pode ser creado por ninguén, pola contra xa non sería Deus, sería outra cousa, aínda que a dúbida do neno estaba algo fundada, pois todo o que vemos, sabemos que foi creado por alguén e, entón, tamén é doado pensar que o mesmo Creador foi creado.

E o misterio da Santísima Trindade… aquí a nosa intelixencia queda moi curta. Pensar nun ser, un só Deus e tres persoas, Pai, Fillo e Espírito Santo, fai que o noso cerebro empece a botar fume e acabemos, unha vez máis, abandonándonos nas mans de Deus e confiando nel.

Ler máis