San Xosé María Díaz Sanjurjo

Celebración na honra de San José María Díaz Sanjurjo

Un 25 de outubro de 1818 nacía San José Mª Díaz Sanjurjo na aldea de Vigo, pertencente á parroquia de Santa Eulalia de Suegos (concello de Pol). Na fin de semana máis próxima, o sábado 23 de outubro, organízase unha peregrinación a Suegos co lema “Con San José María Díaz Sanjurjo camiñamos en familia”. O programa é o seguinte:

– Acollida ás 10:30 h na igrexa de Montecubeiro (Castroverde). Oración e motivación

– Camiñada dende Sarceda ata Suegos (4 quilómetros)

– Celebración da Santa Misa no exterior da Capela das Neves

– Comida

A inscrición para participar nestes actos é gratuíta e está aberta para toda a Diocese de Lugo.

Galicia, exportadora de valores

Galicia sempre foi terra de sabios e de santos. Querería consignalos a todos nestas breves liñas, pero a limitación de espazo só me permite lembrar a uns poucos, tendo que silenciar a outros moitos.

Na rica haxiografía da nosa terra figuran os nomes do ourensán Sebastián de Aparicio, que desenvolveu o seu labor misioneiro en terras americanas. O, tamén ourensán, Francisco Blanco, misioneiro en Filipinas e Xapón. Pedro Vázquez, dominico, natural de Verín, que despois de penoso cativerio no cárcere, morreu queimado en Sacobata. Juan de Buenaventura, natural de Tui, misioneiro no Xapón, que preferiu ser queimado vivo, antes que claudicar da súa fe cristiá. Juan Jacobo Fernández, que partiu para Terra Santa, e en Damasco sufriu o martirio a mans dos turcos. Juan Vivero, apóstolo no Perú. O lucense Teodoro Quirós e Frei Jerónimo de Ulloa, coruñés, misioneiro exemplar en terras de Cabagán e Tuburao. E o betanceiro, Pedro de Santa María de Ullos, que percorreu os inmensos territorios de América e África

A historia dinos que Galicia foi sempre terra de sabios, de Apóstolos e de mártires. Con todo, os investigadores galegos, xustamente reiterativos no recordo das figuras eminentes da ciencia, da arte e mesmo do deporte, con frecuencia silencian os nomes dos nosos heroes ao servizo do Evanxeo. Este é o noso pecado. Pecado contra a historia, se descoñecemos os nomes de quen o deron todo en favor dos máis necesitados. E pecado contra a xerarquía de valores, se infravaloramos o heroísmo dos que propagaron os valores prioritarios do ser humano, máis aló das nosas fronteiras.

Cando por todos os medios procúrase promocionar outros valores da terra e dar a coñecer a outros fillos ilustres dos nosos pobos, é inexplicable que deixemos caer no esquecemento a personaxes tan eminentes como o noso san José Mª Díaz Sanjurjo, cuxa festa celebramos hoxe 20 de xullo. Da súa universalidade fálannos os 20.000 quilómetros que separan o seu berce da súa tumba: Lugo e Vietnam. Naceu en Sta. Eulalia de Suegos, unha parroquia rural da nosa Diocese, o 25 de outubro de 1818 e foi bautizado ao día seguinte na igrexa do seu pobo. Aos 10 anos comezou os seus estudos na pasantía de don Manuel José Domínguez, profesor do Seminario e destacado latinista. No curso 1.831-32, ingresou no Seminario Conciliar, onde cursou os estudos de filosofía, de cuxa disciplina tivo como profesor, entre outros, ao P. García Gil, que máis tarde sería Arcebispo de Zaragoza, e Cardeal da Santa Igrexa.

Lugo tivo moitos fillos ilustres; entre eles, san José Mª Díaz Sanjurjo brilla con luz propia pola súa virtude e ciencia: Doutor en ambos os dereitos, autor dun tratado de Dereito Natural, Profesor Universitario en Manila, Misioneiro do Tonquin (hoxe Vietnam), Bispo de Platea aos 30 anos e mártir de Cristo aos 38. É un lucense que o deixou todo para darse completamente a todos. Este mozo lucense amaba a súa terra, amaba á súa familia, presentábaselle un futuro esperanzador: podería triunfar na vida, pero contemplou o panorama idolátrico do extremo Oriente e díxose: que lles pasará aos habitantes do Vietnam, se eu mantéñome na miña patria? E tomou a decisión de ir a vivir con eles, disposto a morrer por eles. E todo ocorreu así: conviviu algún tempo con aquelas xentes; deulles o mellor de si mesmo, abríndolles camiños de esperanza temporal e eterna… e aos 38 anos de idade, o seu sangue martirial fecundó evanxélicamente as terras vietnamitas, pedíndolle ao Señor que aquelas xentes nunca esquecesen os ensinos que lles transmitira con tanto ardor como testemuña do Evanxeo.

Así foi o noso santo: ben merece o noso aprecio e a nosa estima. Pois procuremos imitalo, xa que no ceo aínda quedan moitas prazas libres.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Faíscas de trascendencia

Imaxe de San José Mª Díaz Sanjurjo conservada na Casa de Abaixo, Silva. Ao fondo, a escena da decapitación

Cando un nota a faltar a alguén a psiqué humana fai reconstruccións arbitrarias e lóxicas. E é capaz de asociar lugares, situacións, palabras a esa persoa que xa non está. Ese rememorar crea na propia persoa un estado de felicidade asociado a seguridade que o fan ditoso por un intre. Hai uns días un viaxeiro que estivo en Vietnam contábame como nas comunidades de Tun-Kin, onde deu a vida polos seus ideais San José María de Suegos, no século Díaz Sanjurjo, debecían por ter algo tanxible deste bo home. O certo é que as persoas de ben deixan marca nos que lle están cerca e nos que o coñecen verdadeiramente. O mesmo que aqueles aguerridos pescadores de Galilea que conviviron durante tres tempadas e outros homes de ben ó que ti, lector, eres capaz de poñerlle unha faciana. Demóstrase moitas veces que é necesario afianzar a nosa vida sobre o exemplo brindado gratuitamente por estas persoas e ás veces por debilidade necesitamos visitar eses lugares comúns ou mesmo tocar a súa presencia diseminada polo ar ou concentrada nalgún obxeto seu. É algo común a calquera, independentemente do seu credo. Os cristiáns veneramos desta maneira as reliquias que nos remiten a esas persoas de ben que compartiron unha historia marcada polo ideal do nazareno. Por iso no ano 1891, despois de moitas xestións, chegaba ó convento dominico de Ocaña a cabeza de Díaz Sanjurjo, bispo que morrera martirizado o 20 de xullo do ano 1857.

A cabeza era o único resto que fora recuperado do río despois da súa decapitación e nese ano volvía ó convento onde el se preparara para as misións no continente asiático e ata o ano 1936 era o único resto tanxible que nos quedaba del. Cóntanos a crónica da época da gran procesión que se organizou en Ocaña, provincia de Toledo, para a súa recepción. Entre outros atopábase o bispo de Lugo, frei Gregorio María Aguirre, que foi quen presidiu a celebración de recepción da reliquia. Era o 28 de setembro de 1891. A fe das persoas que participaron na celebración seguro que se viu fortalecida polo ambiente festivo e de esperanza pero tamén a fe daquela irmanciña dos pobres, que encamada, administrada dos últimos sacramentos, rezando con devoción ó venerado Díaz Sanjurjo viu as forzas recuperadas e xa estivo pronta para volver á vida cotiá, da mesma maneira contada a fazaña coma a curación da sogra de Pedro.

Non son as reliquias senón a fe depositada polas xentes as que fan que se obre o milagro. A fe que temos nas persoas son  capaces de transformarnos e sobre todo nas persoas de ben. Seguro que houbo máis milagres feitos por intercesión de Díaz Sanjurjo pero do que si estamos seguros é que afincándonos en homes de ben seremos capaces de transformar o mundo e mesmo vencer a incertidume na que estamos inmersos, provocada pola covid-19.

Que San Xosé María, a quen recordamos no mes misioneiro, nos ensine a vencer estas grandes batallas, pequenas co pasar dos anos.

Óscar González Murado

Director do Arquivo Diocesano

Santiago dum cor nu

Recordo cando era seminarista don Jesús Guerra, sendo director do museo diocesano de Lugo, instalado daquela no primeiro piso do Seminario, nos propoñía sintagmas ou construcións latinas que aparentemente parecían sacadas dunha gramática de iletrados. A cambio de conseguir descifrar aquel enigma tamén nos facía algún que outro agasallo de valor parecido ó destas frases. Unha delas era esa: Santiago dum cornu. E de aí que esta frase pódenos orientar para vivir esta solemnidade que celebramos nestes días: “Tódolos Santos” ou todos os que pasaron pola vida facendo o ben e que están no ceo pregando por nós, que é o contrario a estar penando. Estes milleiros de persoas que pasaron pola vida facendo o ben tiñan ben clara a meta a onde querían chegar, pero non se renderon, e permaneceron nesa vocación á santidade. Non é que eles —os santos— desatenderan as realidades que lles tocaran vivir senón máis ben enchéronas de contido e sentido, integráronas nas súas vidas. Eles mentres —dum— camiñaron/nadaron, que é a traducción de nu, por este mundo fixeron —ago— corazón —cor— de santo —Santi—.
Aínda queda na nosa retina a imaxe dun santo, que por segundo ano consecutivo ocupa un anaco de tempo na nosa diocese (o sábado 26 de outono celebramos o 201 aniversario). Falamos de San José María de Suegos (1818-1857). Ó noso entendemento parecenos unha empresa imposible ir a un mundo descoñecido a falar da fe, algo tan íntimo e tan persoal. No caso del tiña ben claro que estaba chamado polo mundo das misións, que a súa meta non estaba aquí na terra, nin na súa propia terra. Tiña a convicción de que a súa vida cobraba sentido entregándoa a servir a Deus na ceifa do mundo. San José María escolleu ser misioneiro, unha profesión que non era habitual na súa familia. O normal era que el sendo o primoxénito, Díaz Sanjurjo quedara ó fronte da súa casa. O ser eclesiástico era algo que lles correspondía a algún dos segundos ou terceiros fillos. Claramente el non era o tipo de persoa que se conforma ou lle interesase ser eclesiástico, facer carreira. Podería escoller ser capelán da capelanía que pertencía á súa familia, ou gozar dun beneficio parroquial, ou mesmo ser sacerdote patrimonial. Pero tiña claro que a el iso non o enchía. O contacto coa orde dominicana, presente na cercana Montecubeiro, alimentou os seus desexos de servir a Deus nas misións. Nin mesmo o ser bispo entraba dentro das súas expectativas. Sabía o que significaba selo naquelas latitudes — Ton Kin, hoxe Vietnam —: que tarde ou cedo virían a por el, porque era o líder daquel vicariato e que ós seus antecesores pasáralles o mesmo. Era a cabeza visible dunha igrexa. El non perseguiu nada mundano nin mesmo que lle arrebataran a vida dun espadazo. El estaba convencido de que o seu destino era vivir con autenticidade o mandato de Xesús, “ide e facede discípulos”, de comunicar a Boa Nova á todalas criaturas.
Son os que connosco camiñan os que perciben signos que nos poden facer caer na conta que de que estamos a falar diso: de santidade, de autenticidade. O certo é que a historia en cada época produce persoas xeniais, persoas que nos demostran que é posible facer da nosa casa común, o mundo, un fogar onde todos poidan ser felices. Vivir desa maneira encarnando na nosa realidade a Palabra de Deus é unha tarefa que nos leva toda a vida. Despois outros serán os que recoñezan os nosos valores, a nosa santidade.

Óscar G. Murado
Director Archivo Diocesano de Lugo

201 aniversario do nacemento de san José María Díaz Sanjurjo

O sábado, 26 de outubro, con motivo da celebración do 201 aniversario do nacemento do santo lucense san José María Díaz Sanjurjo, celebrarase unha peregrinación duns 4 km entre as parroquias de Cirio e Suegos (Pol). Ao longo do percorrido realizarase unha parada na capela das Neves en Suegos, na que se fará unha oración misioneira con motivo da celebración do mes misioneiro extraordinario convocado polo Papa Francisco.

En Suegos visítase a súa casa natal e, ás 13.30 h, o vigairo xeral da Diocese, Mario Vázquez, presidirá a Eucaristía.

Ao finalizar, os asistentes compartiran unha comida para a que é necesario apuntarse con antelación (até a data hai inscritas xa máis de 180 persoas).

A %d blogueros les gusta esto: