San froilán

 Antes de nada dicir que con este título non me estou referindo ás festas de san Froilán, senón ao noso santo lucense máis coñecido ou, polo menos, máis nomeado, aínda que hai outros.

 Molesteime en ler o programa enteiro das festas que organiza o Concello de Lugo. Máis de 200 actividades. Malia ser a festa dun santo, só hai unha actividade dedicada propiamente a el, e non creo que vaia a ser a máis concorrida: a ofrenda a san Froilán na Catedral o día 5 ás 12. Xa nin se usan as palabras “misa” ou “eucaristía”, non vaia a ser que alguén se moleste porque o considere un atentado contra o laicismo, como xa pasou nalgún sitio por dedicarlle un “viva” ao santo nas súas festas patronais. Pobre san Froilán!

 A novena na parroquia da que é titular e a Misa solemne do propio día parece que non reúnen as condicións para compartir un pequeno espazo nun tan grande programa de actos. Pero nós estamos celebrando con toda a solemnidade da que somos capaces ao noso santo paisano e protector. Ademais, na nosa parroquia, a de San Froilán, rezamos todos os días a súa oración. Nela pedímoslle ao Señor, por intercesión de san Froilán, que se lembre dos nenos, os mozos, os maiores e de todos os fogares.

 Cada vez vivimos nun mundo máis incoherente. Laicismo por unha banda, pero por outro aproveitámonos do tirón dos santos, aínda que só sexa para facer deles unha marca comercial que encabece un cartel dunhas festas e veña o maior número posible de persoas que deixen uns euros na nosa cidade. Pobre san Froilán!

Se preguntamos ao que o sabe todo, a Google, por san Froilán, diranos que en máis de 230.000 sitios fálase del. Se no mesmo buscador queremos ver imaxes,atopámonos cunha gran cantidade e variedade, pero só unha (si, só unha) da Misa do patrono na Catedral. Pobre san Froilán!

 Supoño que moitos ao oír nomear a san Froilán a imaxe que se lles vén á cabeza é a do polbo. Menos mal que se puideron arranxar as cousas a última hora, porque moitos xa pensaron que, se non había polbo este ano, xa non se podería celebrar ao santo. Pobre san Froilán!

 Falar de san Froilán é falar dun lucense que intentou vivir ao estilo de Xesucristo dun modo radical. Para iso deixa a súa casa paterna para vivir como ermitán nas montañas do Cebreiro e o Bierzo. Máis tarde, séntese impulsado por Deus a abandonar o seu retiro para dedicarse de maneira total á predicación do Evanxeo nas comarcas de Galicia e León, que será cando se produza o lendario episodio do lobo.

 Falar de san Froilán na época actual é unha chamada a repensar o noso estilo de vida e decatarnos de que hoxe a chamada á santidade é tan actual como no tempo de san Froilán. Non é unha vergonza nin un exceso de orgullo querer ser santos. Para ser santos, máis ben, necesítase unha gran dose de humildade para recoñecer que estamos necesitados da misericordia de Deus.

 Termino coas palabras do Prefacio I da Misa dos santos. Creo que resume ben cal é a misión dos santos e como debemos achegarnos a eles:

“En verdade é xusto darche grazas / e deber o noso glorificarte, / Pai Santo, / porque manifestas a túa gloria / na asemblea dos santos, / e, ao coroar os seus méritos, / coroas a túa propia obra. / Ti ofrécesnos o exemplo da súa vida / a axuda da súa intercesión / e a participación no seu destino, / para que, animados pola súa presenza alentadora, / loitemos sen desfalecer na carreira / e alcancemos, como eles, / a coroa de gloria que non murcha, / por Cristo, Señor noso”.

Viva san Froilán!

Miguel Angel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Se un di que en Lugo non hai moita devoción a San Froilán exponse a recibir algunhas críticas. Dareivos os argumentos nos que me baseo para dicilo: para empezar, non se fai unha procesión pola rúas coa imaxe do santo como noutras festas; é certo que hai algunhas novenas, pero a xente non acode de xeito masivo como, por exemplo, á novena da Milagrosa ou do Carmen; e para rematar, se buscamos na internet “imaxes de San Froilán” na maioría das fotos aparecerá o “pulpo”. Na miña opinión, de todo isto dedúcese unha gran confusión e descoñecemento sobre a historia do noso patrón. Confésovos que coñecía a historia do lobo, pero na súa biografía non aparece a do “pulpo”.

Estou de acordo co costume celebrar as festas relixiosas con “misa e mesa”. En Lugo as familias, grupos de amigos, compañeiros de traballo, etc., xúntanse para comer. E, por suposto, estou convencido de que hai que coidar e aproveitar todo o que favoreza a unidade, a amizade e a fraternidade.

Pero invádeme unha gran tristeza comprobar que celebramos dez días de festas en honor dun perfecto descoñecido. Non podemos reducir a misión dos santos a algo que só sexa unha escusa para facer aquilo que máis nos apeteza. Nos programas dalgunhas festas, que din ser patronais, pódese ver á beira da Misa solemne calquera outro evento en grao sumo variopinto que nada ten que ver co santo nin co respecto á dignidade das persoas.

Podemos acudir a un santo en busca de exemplo, axuda para as nosas vidas e as dos demais e solicitando protección para unha parroquia ou cidade…

Afortunadamente, san Froilán e os demais santos “xogan noutra categoría” e, malia as nosas incoherencias, están sempre preocupados pola vida do mundo.

Miguel Ángel Álvarez

Sabemos ben que o tempo que dedicamos a preparar calquera evento ou proba da nosa vida é fundamental. Sen preparación non hai un bo resultado final. Pasa así tanto cos exames como coas festas, e, de feito, investimos moito máis tempo na preparación que no desenvolvemento do acontecemento en si. Pois o día da festa pasa voando.

O Ano Litúrxico tamén nos ofrece dous grandes tempos de preparación: Advento e Coresma para celebrar o Nadal e a Pascua, as dúas grandes festas dos cristiáns. Pero tamén nos preparamos para outras festas “máis pequenas”.

Por outra banda, os tempos de preparación adoitan ser difíciles e pouco agradecidos. Supoñen esforzo, estrés, incerteza polo resultado, cansazo, etc para ter todo a punto e gozar da festa cos demais.

A festa de San Froilán, patrono de Lugo e da parroquia de Lugo que ten esa advocación, está xa próxima e hai que empezar a prepararse. Hai que recoñecer que se fala moito das festas de San Froilán, pero iso non implica que entre os lucenses haxa moita devoción a este santo que foi paisano noso. É certo que San Froilán naceu en Lugo, pero non foi aquí onde predicou, senón en León, e é alí onde si é un santo querido e venerado.

Aos de cerca e coñecidos sempre é máis doado pedirlles algo cando o necesitamos. San Froilán é de cerca e dos nosos, un lucense. Poñámolo tamén de intercesor das nosas oracións e necesidades. Seguro que algo de recomendación fainos.

Termino o comentario de hoxe recordando a emoción que sentín, cando fai algo máis de ano, bauticei a un Froilán na parroquia.

San Froilán, roga por nós.

Miguel Ángel Álvarez