Quen non se parou a mirar máis dunha vez as orlas que colgan nos despachos dos médicos? Quen non ensinou con orgullo á súa familia e aos seus amigos a orla de graduación do seu fillo?
Este tipo de actos só se facían cando un terminaba os estudos universitarios. Pero dun tempo para acó, tamén se prodigaron a outros niveis de estudos: até os nenos que terminan a Educación Infantil fan o seu acto de graduación. Abonda cun computador e impresora para montar un acto de graduación nun airiño.
Quizais se poderían comparar as graduacións das distintas etapas da vida académica coa recepción de sacramentos, despois dun período de formación catequética, pero hai unha gran diferenza.
Cando un universitario se gradúa é para vivir daquilo para o que se estivo a preparar durante os anos de universidade. Non tería lóxica que unha persoa estudase Medicina para despois dedicarse a outra cousa.
Con todo, na catequese e os sacramentos estamos afeitos a ver o contrario. No caso da Primeira Comuñón, na maioría dos casos, máis ben trátase de facer a primeira, a única e a última comuñón, pois os nenos non volven a misa nunca máis, se é que algunha vez viñeron con certa regularidade.
Moitos pais envían aos seus fillos á catequese para recibir os sacramentos da Eucaristía e a Confirmación, pero moitos deses nenos nunca van vivir dos sacramentos recibidos. É «graduarse» e non volver querer saber absolutamente nada daquilo para os que se estiveron preparando durante anos.
Por unha banda, case comprendo que uns pais polos seus fillos fan o que sexa, e se hai que facer unha festa, aínda que para eles sexa anacrónica e sen sentido, faise; ou tamén por iso de que «sempre se fixo así»; ou por se hai unha mínima dúbida de que «algo que ten que haber».
Pero por outra banda non entendo como alguén pide ou desexa algo que ten claro que non vai usar nunca. A quen se lle ocorrería ir a unha tenda comprar algo que non desexa, nin necesita, nin vai usar nunca?
Cando só importa o evento social tamén se explica o tema da elección dos padriños: para que se vai a esixir que estean confirmados e en condicións de ser padriños?
Volvo con outro exemplo, neste caso do mundo xurídico, que tamén se repetirá con frecuencia durante os próximos días. Refírome ao acto de xura da Constitución dos novos avogados, para o cal tamén escollen como padriño a un avogado amigo e experimentado. As condicións para esta misión de apadriñamento son obvias: ten que ser un experimentado avogado e ao mesmo tempo alguén próximo e querido para o novo letrado. Independentemente do que digan as normas para este tipo de actos, a ninguén se lle ocorrería levar de padriño ao seu amigo da alma da infancia e mellor persoa pero que non é licenciado en Dereito. Para ser avogado necesita as indicacións dun avogado, non as dun amigo.
Entón, por que escollo para o meu fillo uns padriños que non están en condicións de ser padriños? Se o fago así é que o bautismo do meu fillo e a súa educación cristiá impórtame pouco. Do mesmo xeito que no caso anterior, se quero que o meu fillo sexa cristián (por iso é polo que o bautizo) tamén quererei que os seus padriños sexan persoas que, ademais de boas, reúnan as condicións para que axuden ao meu fillo a ser un bo cristián. Non se xulga a bondade ou maldade das persoas, senón que estean en condicións de desempeñar a misión que lles é propia.
Nos tempos de hoxe non estamos para perder o tempo nin para facer cousas nas que non cremos. Non xoguemos cos sacramentos.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco da Fonsagrada
