resurrección

Foi algo inimaxinable. Sen precedentes. Algo único. Transformou a historia. Cambiou o destino da humanidade.

El era mestre. Líder. Era carpinteiro. Pero fixo o que ningún carpinteiro, mestre ou líder fixo. Viviu e morreu. Pero houbo unha diferenza. El levantouse de entre os mortos. Volveu vivir. Vive. E porque El vive vostede e eu, el, ela e eles, nós, todos, volveremos vivir.

Grazas a El a morte non ten o aguillón último. O sepulcro non ten a súa vitoria. Por El podemos empezar de novo. Grazas a El a dor convértese en alivio. A desilusión en esperanza. Grazas a El, temos un comezo novo. Non tememos o final. A temporalidade foi vencida.

Xesucristo, El é a Resurrección e a Vida. Cristo é a luz que non se apaga. A vida que non morre. A dita que non remata. Alegrámonos con Cristo e contaxiámonos da súa Resurrección. Desvélasenos unha noticia chea de esperanza: a morte non conclúe na nada, no baleiro total e no silencio definitivo. Na humanidade sementouse a semente da vida. A morte é un paso cara á Vida. Pasou, pois, o vello. Chegou a alegría sen fin. Cristo é a novidade, a nova criatura. O principio dun mundo novo. É El quen nos ofrece a súa luz e a súa vida, a súa forza e o seu amor.

Abrazados a El, envolvida no seu vivir, a humanidade celebra cada domingo, na eucaristía, Pascua semanal, o triunfo da Vida. A resurrección non é un feito do pasado. É un acontecemento continuamente presente na historia de cada home e de cada tempo: a eternidade mesturouse co tempo e o tempo adquiriu dimensións de eternidade.

Grazas a Xesucristo podemos xa agora ser xente positiva e feliz. Que vive para sementar o mundo de ánimo e valor. De limpeza e fermosura. De esperanza. E como esperanzados, encher o mundo da confianza que disipa as tebras do abandono e da morte. Vivir resucitados é vivir xubilosos, confiados.  É vivir o triunfo sobre a mentira e a morte

Roto o encerro da noite vital, somos testemuñas da presenza resucitada, e certa, de Cristo na eucaristía, memoria viva de resurrección. Gustar o Pan e o Viño eucarísticos é gozarse de ser fogar que recibe o Pan de Vida, e a Bebida de eternidade. Na mesa eucarística comamos o Pan de Cristo para que Cristo viva en nós. E cheguemos a ser Pan de Vida para a vida do mundo.

Feliz Pascua de Resurrección!

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

[Artículo en castellano]

Gozo e sufrimento conxúganse simultaneamente, pero conmútanse sucesivamente, e a Igrexa celébraos liturxicamente no primeiro día do mes de novembro na festa de Todos os Santos e na conmemoración dos Fieis Defuntos. O sufrimento precede ao gozo, e o gozo prolóngase tras o padecemento da dor, pero o colorido dun e outro ocupan espazos e tempos diferentes. O mundo é camiño de Ceo, pero non é Ceo. A terra é vereda, pero conduce á morte. A vereda mira á morte, e esta é o final do camiño. Unha e outra condiciónanse mutuamente. O camiño régase de suor, e a meta está perfumada de esperanza. O mundo é lama, e o Ceo é gloria.

Entre o ceo e a terra existe un tempo espacial ao que chamamos vida, cuxas etapas son: morte, resurrección e glorificación. A película da morte é esta: a lingua que deixa de falar; a cegueira dos ollos, que deixan de ver; a xordeira dos oídos, que non perciben o que se nos di, e as bágoas dos seres queridos que choran a nosa agonía; e o consolo dos amigos que nos presentan a morte como un acontecemento normal no proceso da vida, e fálannos doutra vida mellor, na cal cremos os cristiáns. Pola fe sabemos que a morte non é un “adeus”, senón un “até logo”. Para os crentes, a vida non remata coa morte: así o expresaba aquela nai cristiá, que na súa agonía, despediuse dos seus fillos, dicíndolles: “cando faleza, non me despidades dicíndome “adeus”, senón “até logo”, xa que pronto nos volveremos a ver, posto que a nosa vida prolóngase máis aló da morte, onde nos espera a resurrección. A tumba do noso corpo é a fosa funeraria, pero a mansión do noso espírito é o Ceo, prometido polo Señor, ao cal estamos destinados tras a resurrección. Pero da resurrección non temos ideas claras os vivos. Estamos equivocados cando pensamos que resucitar é retomar de novo a vida que tivemos aquí na terra. Non. O proceso é este: ao falecer unha persoa, o espírito abandona o seu corpo, que queda sen vida, e é soterrado no sepulcro ou incinerado no crematorio do tanatorio, e alí permanecerá até o final dos tempos, mentres que a súa alma pasa á eternidade, para recibir o premio ou castigo merecido polo seu comportamento.

Terminado o tempo da creación, o Señor resucitará os cadáveres dos defuntos, e revestiraos dunha corporeidade espiritualizada, para que tamén eles compartan a sorte do seu espírito. Como poderá ser isto, se espiritualizar a materia é contradición in terminis?.

Aquí entramos no misterio. Que viviremos eternamente é unha verdade de fe. O proceso é misterioso e non podemos explicalo, pero podemos crelo, porque a palabra de Deus é infalible. Pois daquela: “Señor eu creo, pero aumenta a miña fe “.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

«Resucitou de verdade o meu amor e a miña esperanza», así resoa na escuridade da noite este texto da secuencia pascual. E hoxe resoa tamén en todo o mundo cristián o anuncio da Igrexa: «Xesucristo resucitou!».

Esta boa noticia acendeuse como unha estrela de luz na noite nun mundo con grandes desafíos e que, agora, atafegado pola pandemia, necesita máis que nunca rexurdir e reencontrarse consigo mesmo para renacer á esperanza dun mundo mellor e de eternidade.

O Resucitado faise o encontradizo, no camiño de Emaús, como un viandante descoñecido. Despois dunha longa conversación é convidado a quedar porque «anoitece». Os discípulos recoñecérono ao partir o pan. Aquel pan era o medicamento da inmortalidade. «O que coma deste pan vivirá para sempre». Era e é o pan da vida. Por iso cada domingo facemos memoria viva do Resucitado e celebramos con gozo e alegría a súa presenza real entre nós.

A ciencia médica actual está a tratar de evitar propiamente a morte ou eliminar as súas causas para conseguir unha vida cada vez máis lonxeva e mellor. Pero que ocorrería se realmente lograse atrasar indefinidamente a morte e alcanzar idades moi avanzadas? Sería bo para a humanidade? Sen dúbida, a humanidade envellecería prematuramente, non habería espazo para a mocidade, apagaríanse as capacidades de renovación e de renacemento e o feito impensable dunha vida interminable aquí na terra, en lugar dun paraíso, sería máis ben un inferno.

A verdadeira herba medicinal contra a morte é a que transforma a nosa vida interior, a que se recrea en nós dun xeito novo, xerando unha vida verdadeiramente capaz de eternidade. Isto é o novo e emocionante da mensaxe cristiá, por iso na noite de Pascua celebramos que temos unha vacina rexenerativa, o medicamento do bautismo que nos capacita para unha vida nova, que madura na fe, e que non é truncada coa morte da antiga vida porque ten un destino de eternidade.

Din os hermeneutas bíblicos que a orixe da tradición confesional sobre o Resucitado pode palparse na tradición narrativa. Refire esta, que os discípulos de Emaús, ao seu regreso, foron recibidos polos once coa exclamación: «É verdade, o Señor resucitou e apareceuse a Simón». Esta frase constitúe o noso texto de resurrección máis antigo. Son confesións de fe na presenza do Señor, expresión de esperanza e, ao mesmo tempo, o distintivo dos crentes, a verdade fundamental, a que nos conservou Paulo de Tarso en 1 Cor 15,3-8 como unha tradición recibida por el de fieis mans, e que el, á súa vez, transmite. Abranguendo a integridade dos textos, afirmamos que Xesucristo non vive xa como un morto redivivo, senón desde o centro da forza divina, por riba de todo o medible física e químicamente falando. Realmente el mesmo, a súa persoa, o que dous días antes fora executado, vive. «Resucitou ao terceiro día, segundo as Escrituras». Así, crer na resurrección é crer no poder real e transformador de Deus que é esperanza e alegría e que nos capacita para cantar, «aleluia!», no medio dun mundo sobre o que se cerne a pesada laxa da morte.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

[Artículo en castellano]

«Vive Cristo, esperanza nosa, e El é a máis fermosa mocidade deste mundo. Todo o que El toca vólvese novo, faise novo, énchese de vida. Entón, as primeiras palabras que quero dirixir a cada un dos mozos cristiáns son: El vive e quérete vivo!»

Con estas palabras comeza o papa Francisco a súa última exhortación apostólica dedicada aos mozos e a todo o pobo de Deus.

Pero estas palabras tamén poden servir como un perfecto lema para este tempo de Pascua no que celebramos solemnemente a resurrección de Xesucristo.

Esta é a gran noticia: «Christus vivit». Hai moitos anos que se espera con ansia a noticia da curación do cancro ou da sida, pero fai dous mil anos xa houbo quen trouxo unha noticia aínda mellor: a vitoria sobre a morte. Non hai nada que supere isto.

É certo que ao longo dos anos da nosa historia persoal temos moitas ocasións de asociarnos á paixón de Xesucristo polas enfermidades e sufrimentos de todo tipo que temos que padecer. Pero non é menos certo que tamén estamos chamados a asociarnos a Xesucristo na súa resurrección, aínda que os límites da nosa fe e a nosa intelixencia impidan que o vexamos coa claridade que nos gustaría.

A vida é un valor absoluto. É das poucas realidades das que podemos afirmar isto con rotundidade. Isto non impide que alguén estea disposto a entregar libremente a súa vida para salvar a dos demais, por exemplo unha nai polos seus fillos. Pero en ningún caso, poderemos dispor ou decidir sobre a vida dos demais e, moito menos, contribuír á súa destrución.

O recoñecemento do valor da vida contrasta coa cultura da morte na que se está sumindo Occidente, na que se permiten, xustifican e até lexislan numerosas excepcións a este valor que se cría absoluto. O número de abortos, as vítimas de guerras, os inmigrantes sepultados baixo as augas dos océanos, a aceptación xa bastante xeneralizada, da mal chamada morte digna (eutanasia) e a grave crise demográfica están a pintar un panorama cheo de rostros tristes que parecen preferir a morte á vida.

Todo o proxecto salvífico de Deus para a humanidade resúmese nunha promesa de vida eterna, á que se chega pola resurrección do seu fillo Xesucristo, que vence á morte facendo que triunfe a vida. «Christus vivit», este é o acontecemento central da fe e que dá sentido á nosa vida e que nos enche de esperanza ante a realidade temporal da morte.

«Christus vivit» para tamén nós teñamos «vida e vida en abundancia» (Xn 10, 10b) e «A gloria de Deus consiste en que o home viva, e a vida do home consiste na visión de Deus» (San Ireneo). Trátase de esperar a vida eterna, pero tamén de vivir xa agora. A novidade da vida eterna é dar plenitude á vida temporal que gozamos agora. Pero se agora estamos dominados pola morte, só na eternidade poderá darse plenitude a esta finitude.

Só Xesús «ten palabras de vida eterna» (Xn 6, 68) e só el é capaz de alegrar os nosos corazóns para que vivamos con esperanza e optimismo esta vida temporal que o mesmo Deus nos regalou como anticipo e como preparación para gozar despois dunha vida eternamente feliz.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo en castellano]

A tarde do pasado día quince sorprendíanos a triste noticia dun dramático incendio na bela Notre Dame de París. Alí, o que fora entón o catedrático de Filosofía máis novo de España, Manuel García Morente, recuperou a fe. Perdéraa aos nove anos, á morte da súa nai. Nunha situación próxima ao suicidio, escoita A Infancia de Cristo de Berlioz e aos pés do crucificado pensa: “Ese é Deus, o verdadeiro Deus, o Deus vivo que entende aos seres humanos, que sofre con eles, que os consola, que lles dá alento e tráelles a salvación”. Alí, sente impulsado a orar e descobre, con horror, que esqueceu o Painoso. Con grandes esforzos consegue lembrar integramente o texto e a paz alaga o seu ser. Sucedeu en París. Como antes, alí redescubriron a fe, P. Claudel, ao entrar en Notre Dame, e tamén o noso N. Yepes. Alí atopáronse co Crucificado que resucitara e, desde entón, cambiaron a orientación da súa vida.

S. Pedro comezaba unha das súas mellores predicacións con este texto: “vós coñecedes o que sucedeu no país dos xudeus…”. Sucedeu que veu á historia un home que pasou facendo o ben e liberando aos demais dos seus demos interiores; sucedeu que algúns non foron capaces de aceptar a vida e obras daquel home bo que dicía que viña do Pai Deus e que traía mensaxes de liberdade e paz para todos. Sucedeu que desenmascaraba os seus convencionalismos e mediocridades, as súas inxustizas e hipocrisías e por iso matárono. Pero sobre todo, o que sucedeu e cambiou verdadeiramente a historia, é que “Deus resucitouno ao terceiro día” e fíxollo ver ás testemuñas que el designara: a María Magdalena, a outras mulleres e aos que comeron e beberon con el despois da súa resurrección.

Que sucedeu naquel primeiro domingo? Que hai unhas testemuñas que viviron unha experiencia realmente transformadora. Que a noticia da boa nova da salvación, a alegre noticia da resurrección, estendeuse dun modo inusitado, contra toda lóxica. Que co que alí sucedeu, todo cambiou. Cambiou a historia, cambiou mesmo a maneira de contar o tempo, inventouse o domingo, día de culto a Deus, de descanso e de celebración da vida e xeráronse espontaneamente comunidades de seguidores que compartían os seus bens, que o tiñan todo en común e reuníanse nas súas casas para celebrar a súa fe. Eran cidadáns como os demais pero distinguíanse polas súas boas obras.

Hoxe, convén rememorar que non só Deus resucitou a Xesús; tamén resucitou a unha vida nova a aqueles que foron testemuñas do que lle sucedeu a aquel que pasou pola vida facendo o ben. Eran homes e mulleres que xa non buscaban egoístamente os bens de aquí abaixo, senón que atoparon novas formas de vivir que encheron de sentido á súa existencia nesta vida e na vida eterna. Por iso cremos que el segue vivo e resucitado; que el non é só un personaxe do pasado. García Morente, P. Claudel, N. Yepes… e millóns de seres humanos na historia, contaron, contan e contamos o que sucedeu. Hoxe todo isto segue acontecendo. E xa fai máis de dous mil anos. Oxalá tamén ti, estimado lector, sigas contando, para ben teu e de todos, o que che sucedeu a ti. Felices Pascuas.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese