primeira comuñón

Con tal motivo, lembren os pais o protagonismo que a eles incumbe, para que a Primeira Comuñón dos seus fillos sexa un verdadeiro encontro co Señor, comezo dunha vida eucarística, que acompañe ao longo de toda a súa vida de adultos.

A carta que unha nai escribiu ao seu fillo o día da súa Primeira Comuñón pode servilles de modelo a outras nais para que fagan algo parecido cos seus fillos.

A carta di así: “Querido fillo: Neste día tan grande, quero dar grazas a Deus por permitirche chegar até aquí. Un día quixemos que foses bautizado e ser fillo de Deus. Por tanto, é a nosa responsabilidade axudarche a crecer na fe e no gran amor que nos ten Deus. Esta é a nosa misión, como pais cristiáns.

O máis grande dos agasallos que hoxe recibiches é comungar e recibir ao mesmo Xesús no teu corazón.

Hoxe comezas un longo e fermoso camiño.

Ao teu pai e a min daríanos pena que quedases só neste día e non continuases camiñando até chegar á meta. Imaxinas que pasaría se non quixeses seguir asistindo a clase, porque cres que co que  sabes é abondo?. Quedarías no foxo. Pois igual pasa coas cousas de Deus: se non segues crecendo no coñecemento e amor de Deus, dificilmente poderás entender o que é ser un bo cristián.

Dáme moita pena que nenos e maiores só deamos importancia ao vestido, aos agasallos, ao banquete e ás fotos.

Gustaríame que ti non pensases así e que foses descubrindo que os valores cristiáns están moi por riba das presuncións dos homes.

Non esquezas que Deus sempre está aí: acode a El, que quere ser o teu mellor amigo. Só tes que aprender a buscalo, porque El sae ao teu encontro.

Adiante, a porta está aberta: Xesús ten os brazos estendidos para acoller como amigo.

Este é o gran agasallo que che fai Deus neste día. Acéptao con ilusión e agradecemento.

E xa sabes que o teu pai e eu estamos contigo para axudarche, porque tamén nós querémoste moito”.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Estamos en época de primeiras comuñóns, pero eu titulei a reflexión de hoxe así: A “última comuñón”. Pensarán que estou un pouco tolo ou que son demasiado pesimista. Quizais debería estar moi contento ao ver como segue habendo nenos que queren ser amigos de Xesucristo, pero non estou tan seguro. Cóntolles.

Fai máis ou menos un mes, fun celebrar unha eucaristía á capela das Irmás da Cruz na que un neno recibía a primeira comuñón. Aquel día impresionoume un canto das Irmás do que non recordo a letra, no que se repetía con frecuencia un estribillo: “O día da miña Primeira Comuñón”. Foi unha celebración sinxela, con poucos invitados, pero que todos vivimos con moita emoción. Notábase especialmente a presenza de Deus. Podo dicir que foi como un “monte Tabor”. Pero do monte Tabor hai que baixar. Con frecuencia a realidade é dura e descóbrenos a mentira na que vivimos: cantas veces a primeira comuñón é máis ben a “última comuñón” ou a “única comuñón”!

Sospeito que hai nenos que asisten a misa por primeira vez o día da súa primeira comuñón. Se é así, é doado ver que o que fixeron os seus pais con estes nenos foi, máis ben, “a primeira, a única e a última comuñón”. Se nunca viñeron antes, tampouco volverán despois.

Sei de compañeiros que explican con insistencia ás familias a importancia de que os nenos que van a catequese tamén asistan á misa dominical cos seus pais. Estes mesmos compañeiros e algúns catequistas tamén me contan como observan moitas veces que algúns pais levan aos seus fillos a misa e eles esperan fóra. Hai parroquias que programan a catequese xusto antes ou logo da misa para obrigar aos nenos que vaian á eucaristía dominical. Pero xa sabemos, as cousas á forza adoitan funcionar mal e queda todo nun cumpri-mento”.

Falo das comuñóns, pero pódese dicir o mesmo das vodas, confirmacións, bautizos, funerais, ou as mesmas festas e romarías que tanto abundan agora no verán.

Cunha comida unha vez na vida ou no ano, non sobrevivimos. Querer vivir a fe cunha soa misa ao ano ou cada dous anos é bastante complicado. Máis ben, é unha perda de tempo. Se imos á Igrexa para “comer” unha vez na vida ou no ano, é preferible buscar outro “restaurante” onde dean algo distinto, a ver se nos satisfai máis.

Non vou ser eu o que poña couto á graza de Deus nos sacramentos e fóra deles. Só comparto convosco os sentimentos que teño, especialmente nesta época do ano. Prodúceme moita pena que non saibamos aproveitar mellor todo o que Deus nos ofrece: uns sacramentos que nos traen a súa graza, o sentido da vida e da morte que nos dá a fe, unha comunidade de irmáns cos que camiñar unidos cara a Xesucristo, etc.

Cónstame que a primeira comuñón que celebrei nas Irmás da Cruz, e algunhas outras, non foron as últimas. Doutras moitas que fixen estes últimos anos, teño que dubidar. Laméntoo.

Se só temos en conta a opinión pública e o que din algúns medios de comunicación (bastantes) sobre a Igrexa e os bispos, nunca nos achegaremos á Igrexa, ou farémolo unicamente para celebrar de eventos sociais. Neste caso, como noutros moitos da vida, non podemos fiarnos só do que oímos. É necesario coñecer as cousas desde dentro. Asegúrolles que desde a proximidade todo é visto doutra forma e aproveitaranos moito máis. Unha vida á beira de Deus dun modo sincero e sen dobres intencións cambia sustancialmente en todos os sentidos. Supoño que moitos dos que estades lendo isto dádesme a razón. E aos que non ma dades, invítovos a probar e despois xa me contaredes.

Fai uns días faláballes da “BBC” e dos sacramentos convertidos en eventos sociais. Debíase, en parte, a isto que hoxe lles contei. Naquela ocasión pedíavos perdón pola ironía. Hoxe pídovolo polo pesimismo. No entanto, espero estar equivocado. Sería unha gran noticia.

Boa semana a todos e un recordo especial aos que pronto ides comezar as vacacións.

Miguel Ángel Álvarez

Parroquia-e. Hoja Parroquial de San Froilán de Lugo, nº 104

É tempo de primeiras comuñóns. Moitos nenos, motivados polos seus pais, sacerdotes e familia, preparáronse axeitadamente para tan importante acontecemento. Lugo, cidade do Sacramento, debería distinguirse pola seriedade na preparación de algo tan sagrado e pola continuidade na formación relixiosa e pola inserción parroquial no tempo. Os sacramentos non son acontecementos illados. Teñen unha dimensión social de relevancia. De feito, responden a momentos irrepetibles da existencia humana: nacer, crecer, presentarse en sociedade, maioría de idade, a constitución dunha familia, a elección vocacional, a enfermidade e a morte…

Se o fundamental nas primeiras comuñóns é Cristo, a preocupación primeira da familia e da parroquia enteira, debería de ser achegar os nenos ao Señor: «Deixade que os nenos se acheguen a min» (Mc 10, 14). A través de propostas educativas e pastorais de continuidade é cando se fai posible a experiencia de fe. Experiencia que debería estar sempre acompañada polo testemuño de vida e o exemplo dos adultos (vin algúns casos nos que os pais e os padriños quedan de espectadores e nin sequera comulgan). A primeira comuñón non debería ser, nunca, a última comuñón e a última participación na eucaristía dominical. Se así fose estariamos convertendo tan sublime acontecemento nun acto social, lúdico, festivo, consumista e pouco exemplarizante para todos. Precisamente, porque a austeridade non rifa coa festa e a alegría, a coherencia co que alí se celebra esixe a caridade e a solidariedade cos máis pobres.
Nestes tempos en que asistimos con dor a tanta inxustiza, a acontecementos tan tráxicos con miles de mortos en Nepal (parece que xa superan os cinco mil), non ten ningún sentido, nin agora nin nunca, comulgar co Deus do amor na Eucaristía e vivir á marxe de tanto sufrimento e de tanta dor. Un xesto exemplarizante podería ser pedir aos nenos e ás familias, unha colecta para Cáritas co fin de colaborar no sustento e o coidado de tantos nenos que se atopan xa sen pais e sen fogar por causa dunha catástrofe tan aterradora.
Cando ía escribir isto, chegou ás miñas mans unha pastoral do Bispo de Calahorra e La Calzada-Logroño, titulada `Carta do Bispo aos nenos que celebran a primeira comuñón’. Comeza, para a miña sorpresa, cunha referencia á nosa Diocese, deste xeito: «Unha antiga tradición do século XIV, confirmada por diversas fontes históricas e arqueolóxicas, di que sobre o altar da capela lateral da igrexa do Cebreiro, en Galicia, estaba celebrando a eucaristía un sacerdote benedictino. Pensaba que aquel cru día de inverno, en que a neve amoreábase e o vento era insoportable, ninguén viría á Misa. Pero equivocábase. Un paisano de Barxamaior, chamado Juan Santín, achegouse camiñando ata O Cebreiro para participar na Santa Misa. O monxe celebrante, de pouca fe, non soubo valorar a fe e o sacrificio do campesiño que viaxou a pé nun día de tanto frío. No momento da Consagración o sacerdote percibe como a Hostia convértese en carne sensible á vista, e o cáliz en sangue, que ferve e tingue o mantel do altar».
Sucedeu aquí, en Lugo. Relátao, de novo, o Bispo de Calahorra. Moitos peregrinos e fieis, hoxe rezan devotamente ante o Santo Grial, alí no Cebreiro. Xesús quería afianzar a débil fe daquel monxe, pero tamén a de todos os lucenses e de todos os homes da terra. Tratábase dun milagre asombroso. Cada primeira comuñón pode ser hoxe un novo milagre, Xesucristo, sen dúbida, pon a mellor parte pero pídenos e esixe unha responsable colaboración.

Mario Vázquez Carballo