perdón

Xesucristo explica que El veu «dar plenitude á lei». Para iso ofrece uns exemplos concretos de como leva a cabo esta tarefa (Mt 5, 17-37) e fala da necesidade de perdoar e de devolver ben por mal aos demais (Mt 5, 38-48).

No momento actual hai moita necesidade de perdoar, tanto aos demais como a nós mesmos. Hai inimizades de todo tipo que duran máis do debido e que non conducen a ningunha parte. E o colmo é cando os protagonistas dalgúns desencontros están a desexar arranxar as cousas, pero «polo que dirán» non se atreven a dar o paso.

Hai demasiadas feridas emocionais que necesitan ser curadas para que non se convertan en enfermidades crónicas que só supuran máis maldade e desasosego.

Hai demasiados corazóns rotos que só o corazón de Xesús é quen de reparar. En Cristo é posible o encontro. Só é cuestión de pór todo nas súas mans e deixarse guiar por El.

Necesitamos con urxencia aprender a perdoar e aprender a pedir perdón. Necesitamos facer un exercicio sincero de recoñecer as nosas debilidades e as nosas feridas para poder ver o mal que fixemos ou facemos aos demais ou a esa persoa concreta coa que agora custa o entendemento.

Isto só o ensina Aquel que cargou cos nosos pecados e que nos ama con entrañas de misericordia: Xesucristo.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo en castellano]

1. Diferencia o acto da persoa. A persoa que realiza a ofensa é máis importante có mal que fixo.
2. Recoñece a dor do outro. Aínda que non entendas o enfado do teu fillo, dos teus pais ou do teu cónxuxe, ou o consideres inxustificado, intenta empatizar co seu sufrimento.
3. Vence o mal cun amor máis grande. Perdoar non consiste en mirar para outro lado; o verdadeiro perdón non nega o mal, senón que o vence cun amor máis grande.
4. Relativiza a ofensa. Ante pequenas ofensas, cultiva o sentido do humor, toma distancia e relativiza, xa que o amor crece a través de pequenos perdóns.
5. Comunícate. Busca o momento axeitado para falar e procura que unha ofensa non sexa a xustificación para outra (insultos, desprezos, etc.).
6. Dálle tempo ao proceso de sanación. Xa sexas o ofensor ou o ofendido, ten misericordia contigo mesmo e co outro: dá ti o primeiro paso, que consiste en recoñecer o dano. O perdón require tempo.
7. Se humilde e pide axuda… a Deus, aos amigos ou a un profesional. É difícil perdoar cando se teme non poder facelo ou desde o sufrimento que dificulta unha comunicación serena.
8. Deixa de lado o orgullo. Busca no fondo do teu corazón por que estás tan doído e evita poñer en marcha accións, ou omisións, que acrecenten a distancia.
9. Perdoa, aínda que non sexa posible a reconciliación. Non sempre hai que reconciliarse; iso si: podes perdoar aínda que o ofensor non admita o dano que causou, o que conlevará un ben espiritual, psicolóxico e, ata, físico.
10. Descobre unha vida nova. O perdón non busca vivir coma se nada ocorrese, pois a túa familia constrúese nunha historia vivida conscientemente, pero a mirada que perdoa (a imaxe de como nos mira Deus) impúlsanos a vivir apartados do mal realizado.

Martiño Rodríguez

Director do Centro de Orientación Familiar Diocesano de Lugo