Pentecoste

Xa case chegamos ao final da Pascua, os cincuenta días nos que celebramos de modo solemne a resurrección de Xesucristo. Digo solemnemente, porque de forma máis ordinaria é o que celebramos os cristiáns todos os días do ano, de xeito particular os domingos. Non nos confundamos, o único que podemos celebrar os cristiáns é isto: que Xesucristo, o fillo de Deus encarnado, foi crucificado, resucitou ao terceiro día, ascendeu aos ceos, enviounos o Espírito Santo e todo isto para a nosa salvación. Non hai máis e non é pouco.

Por diante temos todo un ano para reflexionar e profundar sobre este misterio. Nas Sagradas Escrituras e na liturxia temos as «aplicacións» que nos axudarán a coñecer mellor ao protagonista desta historia de salvación.

Por certo, os curas non “dicimos”, “descargamos”, “botamos” misas. Os curas, coas nosas comunidades parroquiais, o que facemos é celebrar na Eucaristía toda a vida de Xesucristo, que é salvación para nós. Por iso as misas tampouco son homenaxes nin recordos, aínda que moitas veces celebremos tamén na Eucaristía os acontecementos máis importantes das nosas vidas.

Xesús cumpriu a súa misión e as súas promesas. Non se vai para desentenderse de nós, senón que nos enviará o Espírito Santo para que nos ensine o que falta e alente a nosa vida e a vida do mundo. O que falta agora depende de nós. Nas nosas mans está se nos adherimos ou non a este plan de salvación.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]

Na historia do home está sempre a pegada de Deus.

Na creación do home está impresa a pegada de Deus Pai, que fixo ao home un pouco inferior aos anxos. Na redención está impresa a pegada de Deus Fillo, que se revestiu da natureza humana, enriquecéndoa coa súa santidade e rescatándoa co sangue da súa sacratísima humanidade. E na santificación do home está impresa a pegada do Espírito Santo, que en Pentecoste inaugura a vida da Igrexa, mantendo nela a unidade e a universalidade, como continuación da misión mesiánica de Cristo.

Certo que a creación, redención e santificación son pegadas do mesmo e único Deus, aínda que, con pedagoxía catequética, atribúanse distintamente a cada unha das persoas da Santísima Trindade.

Concluída a súa misión, o Pai dixo aos homes: “crecede e enchede a terra”.

Tamén Xesús expirou dicindo: “Todo está cumprido… Recibide o Espírito Santo…” E en cumprimento da promesa do Señor, o día de Pentecoste, estando os apóstolos reunidos, aparecéuselles o Espírito Santo, poñéndose encima de cada un deles. Desde aquel intre os Apóstolos, cheos do Espírito Santo, comezaron a falar en linguas estranxeiras, facéndose entender por todos os alí presentes procedentes dos máis diversos países.

A promesa de Xesús estaba cumprida. O Espírito Santo descendera sobre os Apóstolos e María Santísima.

Pero quen é e como é ese personaxe que vén continuar a obra de Cristo na Igrexa?. O Espírito Santo é a máxima autodoazón de Deus aos homes. O Espírito Santo é toda a forza de Deus sobre a debilidade humana. É toda a Luz de Deus sobre as tebras do mundo. É todo o Amor divino sobre o corazón dos seus fillos. Ao Espírito Santo non podemos definilo, porque transcende toda definición posible.

Temos que valernos de símiles para falar do Espírito Santo.

O evanxelista san Lucas di que é como un vento tempestuoso que nos pon en movemento cara a Deus; que é como o aire que respiramos, o cal impide que nos asfixiemos espiritualmente; que é como atmosfera que renova, purifica e permítenos seguir vivindo como cristiáns.

É como lume que purifica e acende; é o lume que Xesucristo veu traer á terra: o Amor.

A imaxe máis clarificadora é a que utilizou Xesús: “exhalou o seu alento sobre eles”. O Espírito é alento que dá vida divina ao que non a ten e que resucita ao que a perdeu.

Deus sérvese das criaturas segundo o beneplácito da súa vontade. Os seres irracionais non son responsables dos servizos que prestan, porque non son conscientes da utilidade que achegan. O comportamento de Deus coas persoas é distinto. A nós o Señor non nos utiliza: enriquécenos cos seus dons e carismas, e espera abundantes froitos de tan ricas dádivas.

A sementeira é garante de abundante colleita, pero a terra condiciona o froito.

As persoas somos inmensamente valoradas polo Señor, á vez que debedores dos dons do seu Espírito.

Nós somos a terra que condiciona os froitos deses dons. Coidémola para que a semente do Espírito produza en nós abundantes espigas, ricas en exemplar comportamento.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]