película

Película “Unha muller italiana (Cabrini)”

Un ano despois de presentar Sound of freedom, o director mexicano Alejandro Monteverde estrea Unha muller italiana (Cabrini), que nos conta a aventura americana de santa Francesca Cabrini (1850-1917). Ela e seis monxas Misioneiras do Sagrado Corazón instálanse nun barrio neoiorquino de chabolas, prostitutas e delincuentes coa idea de empezar un orfanato. A súa fe e a súa constancia fan de Cabrini a nai dos descartados.  Desenvólvese moito a situación humillante e inhumana na que viven os italoamericanos de Nova York nos inicios do século XX.

 

“Unha estupenda ocasión de cinema familiar, que máis aló de imprecisións históricas, dá a coñecer con moita forza e oportunidade a historia dunha santa dunha enorme actualidade”.

Javier Figuero (pantalla90)

 

“A película ten o mérito de informar ao gran público acerca dunha notable personalidade do mundo católico que é moi pouco coñecida fóra dos Estados Unidos. Tecnicamente está ben feita, con moi boa fotografía e música, así como axeitada ambientación e vestiario, pero as mellores intencións para mostrar a grandeza do personaxe non abocaron esta vez nun filme que deixe pegada profunda, como ocorre coa película anterior do director sobre os secuestros e a explotación de nenos”.

Daniel Arasa (CinemaNet)

Proxección do documental “Libres”

Agora pode verse o documental “Libres” en Lugo. Unha viaxe ata o interior do home que está rompendo esquemas. Os pases serán no Seminario Diocesano de Lugo (Av. Alcalde Anxo López Pérez – Lugo) do 1 ao 4 e do 9 ao 11 de xuño. Horarios

ALGÚNS COMENTARIOS

“A elección dos relixiosos é a gran virtude da película. Todos resultan atractivos e teñen un discurso que saben expresar con autenticidade. Imposible non escoitar con atención a ese monxe a quen se lle suicidaron varios parentes, ou a ese outro que de mozo coqueteou co satanismo, ou a esa señora que de súpeto sorprendeu ao seu marido e aos seus seis fillos dicíndolles que os amaba moito pero que debía facerse monxa de clausura. Ou a esa veterana trapense que leva con alegría os días que lle regala o cancro (ela é, era a renteriana Garbiñe Galdós). Mikel G. Gurpegui (El Correo)

“Non se renuncia a certo efectismo nas escenas de natureza e paisaxe que salpican a obra, subliñado cunha máis que apreciable banda sonora orixinal. Unha moi estimable película que indaga nas entretelas do feito relixioso e abre un mundo pechado sobre si mesmo á observación do espectador. Quizá peque de carrexar demasiado material de primeira categoría que dese para montar varias películas”. Javier Rubio (pastoralsj)

 

Espléndido documental que se presenta como unha película sobre a vida contemplativa, pero que do que trata en realidade é da vida cristiá. O que conta é como o encontro con Deus fai plenamente humana a vida. Non é unha película para profesionais da vida relixiosa, senón para persoas que xa non soportan o baleiro dunha vida materialista chea de promesas incumpridas.

A película percorre distintos mosteiros e conventos de España, masculinos e femininos, en busca de testemuños que axuden a entender unha vida que está nas antípodas da que propón a mentalidade dominante. A cámara de Carlos de la Rosa introdúcenos, entre outros lugares, nas comunidades benedictinas dos mosteiros de Leyre (Navarra) e do Val dos Caídos (Madrid), na comunidade das monxas cistercienses do mosteiro das Huelgas (Burgos), dos monxes cistercienses de Oseira (Ourense), no convento de oblatas de Cristo Sacerdote de Madrid ou na comunidade de trapenses de San Pedro de Cardeña, en Burgos. Tamén a película dános a coñecer a singular experiencia dos ermitáns camaldulenses do Ermo da Nosa Señora de Herrera (Burgos), cunha espiritualidade próxima aos cartuxos.

Testemuños persoais, contorna natural e arquitectura monacal forman unha unidade no documental, que tamén mostra escenas da vida comunitaria” Juan Orellana (Alfa & Omega)

 

 “Libres é unha viaxe ao interior do home, ao fondo da alma, morada de Deus, onde se alcanza a plenitude persoal e a auténtica liberdade. Non se trata dunha reportaxe sobre os mosteiros de España, senón dunha interesantísima película documental sobre o ser humano que levanta a súa vista e a súa vida cara ao alto.

“A película, dunha gran beleza, atrapa desde o principio. Cada camiño polo que se chegou á vida relixiosa, cada encontro persoal co Señor, cada liberdade alcanzada, cada verdade patente e cada vida lograda son aldrabadas que admiran e dan que pensar. Mª Angeles Almacellas (CinemaNet)

 

“É un dos cantos máis fermosos e edificantes que se poden facer da vida contemplativa. Un compendio sublime de arte, liturxias, hábitos, labores sinxelos, moita paz… e a entrega completa do ser a unha vocación. Unha das máis fermosas películas sobre a vida contemplativa feitas en España ultimamente. Esta obra está repleta de testemuños apaixonantes e escenas incribles ”. Juan Cadarso

 

“A produción déixanos entrever a humana realidade das vidas dos monxes, o sentido profundo da súa felicidade, algo que o mundo sabe que está aí, pero non comprende”. Matilde Latorre de Silva

 

“Que leva a tantos espectadores para ver un documental sobre un asunto tan contra-corrente como a vida contemplativa? O espectador non pode evitar comparar o día a día destes monxes coa vida dos que estamos fóra do convento. A maioría vivimos dentro dun carrusel de actividades e obrigacións que non nos permite concentrarnos no importante. Quen é máis libre? Os de dentro ou os de fóra? Todos os que interveñen afirman sen dubidalo que o experimentado agora énchelles moito máis ca vida laica”. Antonio Yelo

 

“A película non necesita un contrapunto crítico, confía na intelixencia do espectador. E revélase como un regueiro de perlas, así como unha poderosa ferramenta para a reflexión.” Philipp Engel (La Vanguardia)

Proxección da película “Hospitalarios: las manos de la Virgen”

O martes día 10 de setembro de 2019, ás 18:30 horas, proxéctase nos Cinemas Cristal da cidade de Lugo (rúa Montero Ríos nº 25), a película Hospitalarios: las manos de la Virgen da produtora audiovisual Gospa Arts, que mostra, por primeira vez desde dentro, o servizo e a entrega desinteresada dos voluntarios das diversas Hospitalidades españolas de Lourdes, que todos os anos acompañan aos enfermos e discapacitados nas distintas peregrinacións diocesanas, así como o testemuño dos enfermos de que tamén desde a súa enfermidade ou discapacidade hai moito que ofrecer ao mundo.

O prezo normal da entrada é 7,20€. Para os xubilados, menores de 13 anos e con carné xove é 6,20 €

“Altamira”: outro tópico anticatólico

Estreouse Altamira, película protagonizada por Antonio Banderas, e a súa orientación non pode ser máis explícita: “Un descubrimento que desafiou á relixión”, proclama o tráiler, presentando a unha Igrexa exasperada contra a ciencia porque as pinturas atopadas en 1879 na cova cuestionarían a fe.

A verdade histórica di outra cousa. O rexeitamento ás pinturas de Altamira proveu especialmente da comunidade científica do momento. Foron os evolucionistas os primeiros e máis tenaces inimigos da autenticidade desas mostras artísticas do home primitivo. Exemplo foi o Congreso de Prehistoria de Lisboa (880). Nel cando se mostraron os debuxos dalgunhas das pinturas da cova, o descrédito reinante fíxose palpable. Cartailhac, a figura máis respectada da arqueoloxía prehistórica, e un dos máximos detractores de Altamira que chegou a acusar a Marcelino Sanz de Sautuola de impostor e de facer el mesmo as pinturas da cova, abandonou deliberada e notoriamente a conferencia, sen facer esforzo algún por ocultar a súa repugnancia. A súa negativa proviña precisamente de supoñer que as pinturas eran unha trampa clerical. Aínda que, morto xa Sautuola chegou a admitir o seu erro e entonou un Mea culpa. Tampouco en España a situación era mellor. Nin a Institución Libre de Ensinanza, nin a Sociedade Española de Historia Natural apoiaron a veracidade das pinturas.

O debate resumíase en dúas posicións: os darwinistas non admitían esa perfección artística nun home primitivo cuxas habilidades terían que ser sustancialmente distintas ás do home actual; con todo, para os adversarios do darwinismo, que aquela beleza tivese miles de anos confirmaba a súa convicción da identidade da natureza humana no tempo.

Dous científicos españois, e profundamente católicos, enfrontáronse á cerrazón dos darwinistas: Sanz de Sautuola e, cando morreu en 1888, o seu gran apoio intelectual e científico, outro católico fiel, Juan Vilanova e Piera naquel momento catedrático de Xeoloxía e Paleontoloxía da Universidade Central de Madríd e máximo experto español da época en fósiles. Vilanova era practicamente o único experto que sostiña a autenticidade das pinturas da cova de Altamira.

No que se refire á Igrexa, o feito obxectivo é que, xa en 1871 sete anos anos do descubrimento da cova, o censor eclesiástico das obras de Juan Vilanova e Piera comentando o libro Orixe, natureza e antigüidade do home, daba o visto bo ás súas obras sinalando que “da Biblia non pode deducirse unha datación xeolóxíca ou biolóxica específica. A Igrexa non declarou o número fixo de anos que leva o home na terra”.

A realidade histórica é que a película deforma os feitos e, que a Igrexa (fóra dalgún personaxe illado) non presentou obxeción ao achado de Marcelino. Porque, pese ao que moitos repiten, a Igrexa non tiña, nin ten, unha doutrina sobre a idade do mundo ou a idade do home sobre a terra, Todos eses personaxes da película que se espantan aferrados ás cronoloxías bíblicas, non son, pois, cribles. Nin representativos da posición da lgrexa.

O mesmo Antonio Banderas matizou nunha entrevista que non podía nin imaxinar que se ía atopar cunha ciencia máis monolítica cá propia relixión. Tamén o bizneto de Sautuola manifestou: “confeso que creo un tanto cuestionable o papel negativo que a película atribúe á Igrexa… dificilmente puido ser un feito tan relevante como se sostén na película”.

Por que entón se presenta o filme como un “descubrimento que desafiou á relixión” e aparece xa desde o cartel de promoción un antipático eclesiástico, o párroco de Santillana del Mar? Enténdese que unha película necesita recursos dramáticos para ser interesante, pero non debería distorsionar os feitos nin o contexto. Porque a visión sesgada e mendaz que ofrece pouco ten que ver coa realidade e si moito con propaganda ideolóxica. Con este sentido, pasará ser vista por millóns de persoas en todo o mundo e será visión obrigada en multitude de centros de ensino. A mensaxe ofrecida e asumido por todos será o mantra de que a Igrexa e a fe católica, foi, unha vez máis, anticientífica. Tópicos da lenda negra anticatólica. Pois vai ser que, polo menos, nesta ocasión non é verdade. E o falso, ou polo menos o non exacto do todo, como tantas outras veces, é o que ensina a película.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros

Proxección da película Terra de María

pelicula Terra de Maria

O mércores 11 de novembro ás 18h hai unha sesión de cine parroquia de San Froilán, Lugo. Proxectarase a película Tierra de María que tivo moito éxito en todo o mundo. A este acto engádeselle un fin solidario: recadar fondos para que algúns mozos da parroquia poidan asistir á Xornada Mundial da Mocidade de Cracovia 2016.

Sinopse:

Érase unha vez, Deus. E colorín colorado, este conto acabouse. Adeus, Pai Noso. Ata nunca, seres celestiais. Se non vos vemos, non vos cremos. Decidimos vivir coma se non existísedes.

Pero… millóns de persoas seguen falando con Xesucristo, a quen chaman “Irmán”. E coa Virxe María, a quen chaman “Nai”. Cren que todos somos fillos de Deus e por iso chámanlle “Pai”.

O Avogado do Diaño recibe unha nova misión: investigar, sen medo, a quen aínda confían nas receitas do Ceo. Son uns estafadores? Uns estafados? Se descobre que as súas crenzas son falsas, seguiremos como ata agora. Pero… e se non fose un conto de fadas?

A %d blogueros les gusta esto: