Pascua

Fai unha semana estabamos a piques de comezar os días grandes da Semana Santa. E fai só tres días celebrabamos a Resurrección de Xesucristo, pero parece que todo sucedeu o mes pasado e todas as boas intencións da Coresma xa se esvaeceron.

Con todo, esta semana e todo o tempo pascual que temos por diante supera en importancia á Semana Santa, aínda que non haxa procesións e celebracións especiais. Durante cincuenta días estamos chamados a celebrar a resurrección de Xesucristo solemnemente, o mesmo que durante todo o ano facemos os domingos de forma máis ordinaria.

Non é para menos, xa que o acontecemento da resurrección é o que dá sentido á nosa fe, á nosa vida e á nosa morte. É coñecida a cita de San Paulo «Se Cristo non resucitase baleira sería a nosa fe» (1 Cor 15, 14). Xa sabemos que a paixón é o camiño que conduce á resurrección, pero o sepulcro baleiro constitúe a proba definitiva de que estamos ante Deus.

O encontro con Xesucristo resucitado é decisivo para a nosa fe. Sen esta experiencia ou sen a consciencia de que seguimos a Xesucristo resucitado estamos perdendo o tempo.

Durante as lecturas bíblicas da Cincuentena Pascual van ir aparecendo persoas que se atoparon con Xesucristo resucitado: Pedro, Xoán, Tomé, María Madalena, os dous de Emaús etc. Todos eles tiveron as súas dúbidas e dificultades, pero a súa perseveranza no desexo de non perder ao Señor fíxolles atoparse con el e recoñecelo resucitado. A fe é un don, escoitámolo moitas veces. Pero iso non impide que nós nos movamos cunha actitude de procura da Verdade, usando todas as ferramentas que temos ao noso alcance e poñendo niso todo o esforzo e a oración da que sexamos capaces.

Feliz Pascua de Resurrección!

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Orixinal: falandobaixiño.es

Nun breve espazo de tempo, pouco máis de trinta anos, trala morte de Xesús de Nazaret, o Cristianismo nacente abrangue case todo o orbe antigo, incluída a que era daquela a capital do mundo, Roma. Rexurdindo a partir de pequenas comunidades domésticas comeza unha expansión de tal éxito que nin tivo nin ten parangón na historia da humanidade. A parábola evanxélica do gran de mostaza comezaba a facerse realidade. Unha onda de festa e alegría inundaba pobo tras pobo. Importantes personaxes populares, masas de xentes ben consideradas, escravos e libres, convértense e fanse bautizar. Algo novo estaba xurdindo. A primavera reiniciábase como nunca acontecera. Todo parecía incrible. En moi pouco tempo sucedera algo que caeu como un raio de luz sobre os desilusionados campesiños e os frustrados pescadores. Alguén de quen oíran falar, que os viu e coñeceu, seduciunos para unha nova misión e, sen pedir moitas explicacións, cambiaron o rumbo das súas vidas e deixáronse cativar. De súpeto convertéronse en entusiasmados misioneiros e en mensaxeiros da fe.

Que foi, entón, o que transformou estas xentes sinxelas, homes e mulleres de Galilea, en testemuñas celosas da fe de tal xeito que no espazo de tres séculos fixeron posible a conversión de importantes pensadores (filósofos gregos) e emperadores romanos? Que foi, entón, o que sucedeu, malia as frecuentes persecucións e os intentos de exterminio? Que sucedía no interior destas testemuñas que preferiron ser arroxados aos leóns nos estadios e morrer antes que traizoar a súa fe e os seus principios?

Sen dúbida a fe no Resucitado que hoxe nos chega a través da Igrexa, que ten a súa orixe no testemuño de María Madalena (chamada “Apostola Apostolorum“) e no propio testemuño dos apóstolos que viron o sepulcro baleiro e creron. Sucedeu o primeiro día da semana e desde entón será para sempre o Día do Señor, o Domingo, o día do descanso. A Pascua permanente e a festa da memoria viva daquel acontecemento.

A historia da Resurrección de Xesús é verdade. O mesmo Resucitado foi quen sacou por segunda vez aos discípulos do seu mundo habitual, camiñou ao seu carón, contoulles de novo historias verdadeiras, comeu con eles e fíxolles experimentar o misterio da nova vida que puideron ata meter os seus dedos nas chagas do crucificado. Aquela Igrexa, como a de hoxe, ten aínda na chisteira a mellor noticia: “Quen cre nel ten a vida eterna“. Esta é a convicción fundamental dos cristiáns do mundo e temos unha morea de razóns para iso.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

«Está vivo», «resucitou», «Paz a vós», «Por que buscades entre os mortos ao que vive?». De diversos xeitos e con expresións de gran riqueza, en todas as tradicións e escritos que chegaron ata nós, desde as orixes do cristianismo, atopámonos cunha afirmación unánime: «A morte non puido con Xesús de Nazaret; o crucificado está vivo; Deus resucitouno». Os seguidores de Xesús condensaron en fórmulas moi sinxelas o máis esencial da súa fe. Son fórmulas moi estables que circulan na fala da xente nas primeiras comunidades entre os anos 35 a 40 e que utilizaban para testemuñar a súa fe, proclamar a súa alegría e reafirmar a súa adhesión ao crucificado-resucitado. Soamente vinte anos logo da morte de Cristo, San Paulo ofreceríanos na `Carta aos Corintios’, o testemuño escrito máis antigo da resurrección.

Segundo unha antiga tradición, o segundo Domingo de Pascua chámase domingo «in albis» porque neste día os neófitos bautizados na Vixilia pascual poñíanse o seu vestido branco para celebrar con gozo a luz que o Señor lles deu no sacramento do bautismo. Despois quitaríanse o vestido pero debían manter acesas, no mediodo mundo, as chamas da verdade e do ben, da luminosidade e da bondade de Deus. Pero este domingo, e non esquezamos que estamos no Ano da Misericordia, celébrase tamén a festa da Misericordia Divina, celebración instituida por San Xoán Paulo II. É curioso que San Xoán Paulo II terminaba a súa existencia terrea (ano 2005) nas primeiras vésperas da festa que el mesmo instituíra.

Coincidindo con este tempo no que o cristianismo celebra a resurrección de Xesucristo, estréase tamén nos cines unha nova historia do «Vivente» titulada Resucitado. Non tiven oportunidade de vela aínda, pero os críticos din que merece a pena esta historia contada a través dos ollos dun non crente. Pode ser unha ocasión para achegarnos, de novo, a tan significativo acontecemento. É unha ocasión necesaria. Cada Pascua, de feito, recórdanos que non se pode ser cristián sen crer na Resurrección de Cristo, porque os acontecementos que ocorreron cara ao ano 30 en Xerusalén non son ningunha historia inventada. Baixo a impresión da morte de Xesús e da derrota da súa causa común, os discípulos fuxiron ou se refuxiáronse en agochos.

Só a experiencia do encontro con Cristo resucitado liberounos do seu espanto e encheunos dunha fe entusiasta no Señor da vida e da morte. O teólogo D. Bonhoeffer (1906-1945), loitador da resistencia contra Hitler, asasinado no campo de concentración de Flossenbürg, afirmou con toda vehemencia: «Quen coñece a Pascua non pode desesperar» (Cf. Youcat, px. 69). Unha boa noticia que refresca o corazón cando fai unhas horas lía nos medios estatísticas tan terribles como que os suicidios seguen crecendo nesta.sociedade que algúns chaman do «benestar».

Retornar ás fontes da Esperanza pode ser unha boa medicación para tantas persoas sumidas no tedio. A fe é resposta a un Deus que sae ao encontro, como na pasaxe do encontro do Resucitado cos discípulos de Emaús. É froito dunha relación interpersoal, dun Deus que se interesa polo ser humano sabendo que non forza a resposta, pero a quen se lle pode atopar no camiño cando non se lle busca con microscopio, radiografías ou métodos científicos. As cousas da vida, do amor, da fe e da esperanza, de momento, non se poden manipular con aparellos de laboratorio, pero sabemos, os que temos a sorte de crer, que a fe é un vento intenso que atrae as certezas do Amor e afasta todo medo e inseguridade, toda dúbida e cálculo humano.

Mario Vázquez

Vicario xeral da Diocese

Cristo resucitou. Esta é a boa noticia. A mellor noticia de todos os tempos. Non hai outra que se lle pareza. É única. Non foi superada nin sequera polo máis grande descubrimento da ciencia nin por ningún dos máis grandes acontecementos da historia da humanidade. Cristo resucitou e nel todos estamos chamados a resucitar.

Non se trata de volver a esta vida. Coa súa resurrección, Cristo inaugurou un novo modo de vida, a do Reino de Deus na súa plenitude. Non é tampouco algo que teñamos que esperar para o futuro. É unha vida que xa empezamos a gozar agora porque Cristo xa está connosco para sempre, xa que a morte foi vencida.

Esta presenza do Resucitado é a que fai novas todas a cousas e axúdanos a vivir con dignidade e esperanza malia os nosos pecados e limitacións. No medio das tebras, nas que estamos moitas veces, Xesucristo brilla como unha luz incombustible para iluminar a nosa historia e restablecer a dignidade de cada persoa.

Temos por diante un día de 50 días, a Pascua, que é imaxe do día novo que nunca se acaba. Acabáronse as procesións e os eventos propios da Coresma e Semana Santa. Agora toca festexar o gran acontecemento da resurrección do Fillo de Deus acompañados polo rexurdir da natureza na primavera, que tamén parece alegrarse por esta noticia. É o momento de vivir a alegría do Evanxeo, da que nos fala o Papa Francisco, e contaxiala a todo o mundo. Está necesitado de sementes de vida eterna que transformen os corazóns dalgúns para que todos poidan vivir con esperanza e dignidade. Desgraciadamente aínda hai moitos que están sufrindo o seu particular éxodo e loitando para cruzar “ríos” que lles permitan entrar na “terra prometida”.

Feliz Pascua para todos.

Miguel Ángel Álvarez