Pascua

A celebración máis solemne do calendario litúrxico da relixión cristiá é a Pascua do Señor na súa dobre edición: Pascua de Nadal e Pascua de Resurrección. A esta festa refírese o Papa emérito Benedito XVI, recentemente falecido, no seu libro sobre a vida de Xesús de Nazaret. Xesucristo na plenitude da súa vida pública realizou milagres que ninguén realizara. Entre eles curara a cegueira dun invidente de nacemento. Até entón todos mirábano como un máis do pobo, pero ante o milagre que acababa de realizar, moitos comezaron a sospeitar se non sería fillo de Deus, que baixou do ceo, para curar ao seu pobo das idolatrías pagás. Sen poderse explicar como o fillo de Xosé e de María facía tales marabillas, comezaron a pensar como Deus puidera enviar ao mundo un ser para facer tanto ben aos homes inimigos de Deus. Por tal motivo, xorde un rexeitamento universal contra El e queren quitalo do medio. Con todo, segundo os libros sacros dos xudeus, Xesús é o Fillo de Deus, baixado do Ceo por obra e graza do Espírito Santo.

Con este acontecemento, comeza un tempo novo que divide a historia en dúas metades, cuxos nomes bíblicos se denominan Antigo e Novo Testamento. Considerados relixiosamente estes dous tempos, a diferenza é abismal. O relato do Antigo Testamento discorre nun clima legalista, que pesa como unha laxa sobre a conciencia do home; e o Novo Testamento rezuma amor misericordioso de Deus, portador de perdón a mancheas, crucificado no Calvario por todos nós.

Cando se trata de estrear un acontecemento novo, do cal non temos experiencia, requírese preparalo debidamente, para evitar novidades fraudulentas, e este é o caso das pascuas cristiás.

Nova foi a Pascua da Encarnación do Mesías, preparada coidadosamente polo Señor, anunciándoa no Antigo Testamento e nutríndoa de esperanza pola voz dos patriarcas e profetas, e igualmente sucedeu coa Pascua da Resurrección do Señor. A Igrexa lembra estes acontecementos celebrándoos cada ano, preparando o Nadal e preparando a Resurrección do Señor coa liturxia pascual, tempo de triunfo e de esperanza. Estamos en camiño de Ceo. Camiñemos sen desfalecer, até alcanzar a meta.

Deus creou ao home para ter a quen amar e facer feliz, e, con tal finalidade fixo do mundo un paraíso terreal, semellante ao reino celestial, para que os humanos puidesen ser felices, co encargo de que o coidasen e fixesen crecer. Para posibilitar tal labor, a divina providencia regaloulles unha constitución chamada Decálogo, cuxa síntese é o amor a Deus e aos irmáns. Pero os homes, tentados polas forzas do mal, lonxe de ser fieis á vontade do Creador, foron os seus depredadores, e comeron do froito prohibido, e o paraíso terreal converteuse en val de bágoas. Con todo, o Bo Deus non dimitiu do primeiro proxecto e decretou a redención do mundo mellorándoo progresivamente. Primeiro “puxo a man” no mundo enriquecéndoo con todos os bens da creación. En segundo lugar enriqueceu ao mesmo home cos dons da conciencia e do corazón. Nun terceiro momento decretou a redención do mundo. Agora Deus, que nunca deixara de amar con amor de pai, agora vese correspondido co amor do seu propio Fillo. O sangue redentor de Cristo purificou o corazón empecatado do home, pero aínda redimido, segue sendo vulnerable e susceptible de ser novamente tentado. Para non ser novamente vencido, o Señor funda a Igrexa, prolongadora da obra santificadora de Cristo. Desde este momento, a materia prima xa a temos nas nosas mans. A conciencia capacítanos para distinguir o ben do mal. A oración e a piedade lémbrannos que Deus está ao noso carón. As nosas caídas son subsanables. A vontade de Deus é o Ceo. Alí espéranos o Señor. Xesús resucitou. Para nós tamén haberá resurrección.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Pascua é a plenitude da vida e da gloria de Cristo na eternidade xa presente.

Pascua cristiá é a felicidade plena do home na futura eternidade, á que accederá o home que pasase polo mundo, axustando o seu comportamento á vontade do Señor. A pascua da divindade de Xesús é tan antiga como a súa eternidade. A pascua da súa natureza humana comezou o día mesmo da súa resurrección gloriosa. A nosa comezará tamén o día en que resucitemos de entre os mortos. Isto será así, porque o home, en parte, nace e en parte, faise. No nacer do home, todo é negatividade. Nacemos manchados pola fealdade de Adán e privados da divindade sobrenatural, pero o Creador apresurouse a limparnos a nosa fealdade e a enriquecernos coa beleza da graza e elevounos á orde sobrenatural, converténdonos en fillos de Deus e regalándonos o don da inmortalidade. Pola graza santificante, participamos da mesma vida de Deus e estamos chamados a vivir eternamente. Ante estas realidades, temos que concluír que en nós é máis o que recibimos que o que achegamos. Na vida espiritual, abunda máis a pasividade que a nosa achega: aforismo que se confirma, recoñecendo que a nosa achega negativa excede á nosa achega positiva en cantidade e en calidade. Isto débese á xenerosidade pascual de Xesús morto e resucitado. Esta era a misión confiada polo Pai ao seu divino Fillo. E o “si” de Xesús foi tan sincero, que chegou a confirmarnos que “amor escríbese con sangue”. Esta foi a achega redentora de Xesús pola nosa salvación, levada a feliz término no cume do calvario, en cuxa cima o divino crucificado puido exclamar: “todo está cumprido”. Efectivamente, todo estaba cumprido por parte de Xesús. A súa pascua era verdade sacrificial e redentora por parte de Xesús, e tamén o será por parte do seu Pai que premiou ao seu Fillo coa resurrección e glorificación merecidas.

Se miramos a nosa resurrección como don, é merecedora da nosa eterna gratitude; se a contemplamos como merecedora de recompensa, esixe a nosa responsabilidade.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A presenza de Xesús era garantía para os Apóstolos, como o era a presenza Moisés para os israelitas. Cando Moisés faltou, fabricaron o Becerro de Ouro… Fatal solución! Nin a forza libera, nin a riqueza salva. Pero “Por que buscades entre os mortos, ao que vive?”. “Convosco está e non o coñecedes”.

Todo o que Xesús era antes da súa morte, non se perdeu tras a súa agonía na cruz. Moi ao contrario, coa resurrección, enriqueceuse a vida de Xesús. A vida que agora ten, é dunha calidade moi superior á que entregara o Venres Santo. É unha vida pos-pascual, como consecuencia de pasar deste mundo ao Pai. E esta vida pos-pascual debe vivificar ao Cristo total; debe estenderse a todos nós, membros do seu corpo místico. O propio Xesús explícanolo coa alegoría da vide. Cristo é a vide rebosante de vida, capaz de vitalizar a todos os sarmentos. Para iso é necesario que se manteñan unidos a El. Arrincados da cepa, os sarmentos morren, e só serven para ser botados ao lume. A vide e os sarmentos non se ignoran mutuamente: son membros dun mesmo talo. A savia non brota dos sarmentos: recíbena da vide. Pero a vida é a mesma na cepa e nas pólas. Os sarmentos non dan froito se se separan da vide. A vide chea de vida, comunica a súa savia aos sarmentos que están unidos a ela. Os sarmentos son unha mesma realidade coa vide.

Este é tamén o noso caso e “a nosa alegría”. Cristo prolonga a súa mesma vida, toda a forza do seu amor, e toda a vitalidade do seu Espírito, a condición de que nós nos manteñamos enxertados nel.

Este é o gran desexo de Xesús, manifestado nos discursos da Última Cea.

El quere introducirnos na súa propia vida trinitaria. “A gloria que ti me deches, déillela a eles” (Xn. 17,22). Quere que nos alimentemos do mesmo amor. El mesmo en persoa quere morar en nós.

Cristo non se contenta con que sexamos cristiáns; con que pensemos como El, con que sintamos como El. Quere que sexamos “un con El”. Dio moi ben San Agostiño: “Somos Cristo”. “Non son eu, é Cristo quen vive en min” (Gal. 2,20) Somos Cristo, “por participación”, que dirá San Juan de la Cruz, para non caer nun panteísmo.

Somos Cristo. A vide enche de vida os sarmentos. Unha mesma vida. Unha mesma realidade. Cristo prolonga en ti a súa mesma vida, pola graza santificante; prolonga en ti, toda a forza do seu amor, e toda a vitalidade do seu Espírito. Es Cristo. Fíxate no que isto entraña de dignidade. Recoñece, cristián, a túa dignidade, e obra en consecuencia, porque “dignidade obriga”

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

A Pascua é verdade. Verdade é a conformidade do que se di e a realidade. Os Evanxeos dinnos que a tumba de Cristo está baleira; que Cristo venceu a morte; que Cristo resucitou.

Xesús dixo: “Eu son a verdade”. Todo o de Xesús é verdade: é verdade que é Deus. É verdade que é home. É verdade que se encarnou por nós. Que nos amou até o extremo. É verdade que foi crucificado, morto e sepulto. Tras o seu enterramento, o sepulcro está baleiro. Así o viron as santas mulleres que trataban de recoller o cadáver do seu Mestre. É verdade que vivo, apareceuse aos Apóstolos. Díxolle a Tomé: “mete as túas mans nas miñas chagas”. É verdade que acompañou a dous dos seus discípulos camiño de Emaús.

Está claro que Xesús, que morrera na cruz, agora vive. Entón non hai dúbida de que resucitou.

A Pascua é garantía de verdade para nós. A resurrección de Cristo é garantía das marabillas realizadas por Deus en nós: é garantía de que estamos elevados á orde sobrenatural; de que somos membros vivos de Cristo resucitado; é garantía de que tamén nós estamos chamados a resucitar. A Pascua é esixencia de verdade en nós: que sexa verdade a nosa transformación en homes novos; que sexa verdadeira nosa filiación divina; que sexa auténtica a nosa fraternidade cristiá. A resurrección é, sobre todo, motivo para que o mundo chegue a ser Reino de Deus, mediante a convención dos homes, á que nos convidou Xesús nas vodas de Canaán de Galilea

A Pascua é amor. Verdade e amor son dúas realidades que se complementan: case se identifican. O amor realízase na verdade, e a verdade vívese no amor. Isto vese claro na Pascua de Xesús. Na forza do seu amor divino “pasou do seo do pai ao seo da nosa sociedade pecadora”. Na forza do seu inmenso amor aos homes “pasa deste mundo ao pai”. Na forza do seu amor compasivo, faise igual a nós en todo, menos no pecado. Na forza do seu amor misericordioso, perdoa aos que se arrepinten, e pasa a morar nos seus corazóns. Na forza do seu amor de amigo, queda na Eucaristía, para recibir a nosa adoración e para escoitar as nosas confidencias; para ser o noso compañeiro de viaxe, e sobre todo, para repousar sacramentalmente nos nosos corazóns.

Iso é a verdade: vivir no amor. Todo o que nos pide Deus é que o amemos a El, e que amemos a todos os que El ama.

O amor é o único valor absoluto, que relativiza todos os demais valores da nosa vida cristiá. O que fai grande unha vida, son os quilates de amor que entran na súa aliaxe.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Texto en castellano]

A Pascua cristiá é dor e é gozo. A espiritualidade cristiá puxo alternativamente o acento unhas veces na cruz, e outras na resurrección.

A Igrexa latina acentuou preferentemente o misterio da cruz, sobre o misterio da resurrección. Neste comportamento influíu moito San Anselmo, quen, ao presentar a redención realizada por Cristo, abunda na súa paixón e morte, e prescinde da resurrección. Segundo el, coa morte de Xesús, terminaba a redención e, por conseguinte, a misión do Fillo de Deus na terra.

Moitas ordes relixiosas inspiráronse para a súa espiritualidade, na cruz e na paixón do Señor: (Pasionistas, a Sociedade do Preciosísimo Sangue, Os Estigmáticos…) E moi poucos inspiráronse na Resurrección. Por contra, na época inmediatamente anterior e posterior ao Concilio Vaticano II, fíxose resaltar case exclusivamente a resurrección, a alegría e festa pascual. Ambas as posturas acusan un certo desequilibrio, xa que o Misterio Pascual intégrase de morte e de resurrección. Entraña, dor e gozo. E así temos que contemplalo nós: como misterio de dor e de gozo, e tamén de responsabilidade.

Misterio de dor, porque o Señor na paixón sufriu moito no seu corpo e no seu espírito: os azoutes que flaxelaron as súas costas; as espiñas nas súas tempas; as labazadas dos soldados; as caídas no camiño do calvario; os cravos que horadaron as súas mans e os seus pés… Foi moito o que Xesús padeceu no seu corpo durante a paixón; pero aínda foi máis atroz o que tivo que padecer na alma. Lembremos a traizón de Xudas, a agonía de Xetsemaní, o proceso ao que foi sometido: calumniado; proposto Barrabás; rexeitado polo pobo; abandonado do Eterno Pai: «Deus meu, Deus meu por que me abandonaches?», e todo isto sufríndoo e ofrecéndoo ao Señor por min. Así de inmensa foi a dor que lle custou a Xesús a miña redención.

Pero a Pascua tamén é gozo, é triunfo, é vitoria total, porque a vida de Xesús non terminou nun sepulcro cheo, senón nunha tumba baleira. Dese sepulcro baleiro sae unha voz que grita: Cristo resucitou! Aleluia! Que alegría para a súa Nai! Que gozo para María Madalena! Que satisfacción para Xoán, para os de Emaús e tamén para Tomé! Pero, sobre todo, que triunfo e que gozo para o propio Xesucristo!

Onde queda a pobreza de Belén? O odio de Herodes, o desterro de Exipto, o traballo de Nazaret, o rancor satánico de escribas e fariseos?

Xesús, o noso Mestre, o noso entrañable amigo, triunfou plenamente dos seus inimigos e da morte.

Con Xesús resucitaron as súas palabras: «Eu son o camiño, a verdade e a vida», «Vós sodes os meus amigos» «Os que permanezan comigo na loita, terán parte comigo no premio» Resucitaron as súas promesas, Cristo resucitou! Gocémonos con El; pero, sobre todo, Resucitemos con El, porque a Pascua é dor, é gozo e tamén é compromiso!

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]