O home é un ser social. O medio principal de vivir a súa sociabilidade é a palabra. Dela sérvese principalmente para relacionarse con Deus, cos demais concidadáns e, en certo sentido, tamén co cosmos. A Igrexa dános normas de comportamento para regular as nosas relacións, servíndose dos documentos conciliares do Vaticano ll. Estes documentos conciliares son as constitucións, os decretos e as declaracións conciliares. Así o fai a Igrexa, partindo do feito de que Deus falou aos homes a través das tres divinas persoas: falou o Pai, valéndose dos profetas no Antigo Testamento; falou o Fillo facéndose home e habitando entre nós no Novo Testamento. Así nolo lembra San Xoán no prólogo do seu Evanxeo: “A Palabra fíxose home e habitou entre nós “, e fálanos agora polo ministerio da Igrexa, continuadora da misión do propio Xesucristo, por medio do cal, a revelación chegou ao seu cume, e continúa agora pola acción do Espírito Santo.
A Palabra de Deus ten unha dimensión trinitaria e ao mesmo tempo, dialogal: quere ser escoitada e correspondida. Deus sempre mantivo un diálogo de amor co home. Deus sempre tivo unha relación de correspondencia e de compracencia, á vez que de benevolencia co home. Deus non necesitaba nada de nós, pero comprácese cos homes. O home ten unha gran dignidade para Deus, tanto no humano como no sobrenatural, e comprácese en nós facéndose o noso xeneroso benevolente. Toda a súa benevolencia está saturada de amor. Todo o que fai Deus, faino por amor e con xeneroso amor, demostrando así a súa inmensa benevolencia connosco. A este comportamento chamámoslle Xesucristo, o “Logo de Deus “, non só pola súa palabra, senón tamén pola súa vida e a súa obra. Xesucristo é a palabra de Deus. Desde a Encarnación de Xesús, Deus xa non ten nada novo que dicirnos. El é a palabra definitiva do Pai. Con todo, a vontade de Deus hoxe chéganos polo ministerio da Igrexa. O que ensina a Igrexa en materia de fe e costumes, son materia indiscutible para os cristiáns. Non aceptalas é un fallo no campo doctrinal. Neste sentido hai que dicir que a palabra de Deus lévanos tamén por medio dos homes: os profetas e a Igrexa, co seu ministerio, son unha mediación descendente, da que Deus se vale para comunicarnos os seus divinos designios aquí e agora.
Está claro que a Palabra de Deus é un acontecemento trinitario e é tamén un acontecemento antropolóxico. Chéganos a través de Xesucristo, Deus e home, e a través da Igrexa para que os homes cheguemos a coñecer a vontade de Deus e cumpríndoa, cheguemos a ser felices. Nós podemos quitar moitas cousas da nosa vida, pero nunca poderemos deixar de lado a divina vontade. Deus creounos para ser felices, e canto máis rica e íntima sexa a nosa relación con Deus, máis intenso será o noso acceso á felicidade e á vida comunitaria cos nosos irmáns.
Necesitamos ser testemuñas da palabra de Deus ante as nosas comunidades. Non abonda falar de Deus dunha maneira memorística, senón testemuñal. Necesitamos da escoita da palabra de Deus. Necesitamos o estudo meditativo da palabra de Deus. Hoxe só se nos cre o que dicimos, se vivimos o que predicamos. Hoxe a evanxelización non é teoría bíblica, senón testemuño evanxélico.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral
