nai

Co mes de maio, mes adicado á Virxe María a Nai de Deus, nos países de influencia cultural cristiá, celébrase o Día da Nai. Este domingo é o día elixido en España para render homenaxe a todas as nais.

“A nosa naiciña” é unha expresión tan rica, tan garimosa, na nosa lingua galega, que soamente pronunciala, co noso propio acento, parece que o enche todo. Ela fálanos dun misterio de vida regalado, dun amor incondicional, dunha mirada inconfundible, de bágoas de dor ferida, de mans que coidan, de peitos que aleitan e de abrazos que curan. Estas nais, tantas nais que quixeron darnos a vida, ben merecen un recordo agradecido e o mellor dos nosos agasallos máis aló do detalle material ou do valor pecuniario da cousa regalada.

Ao pensar nas nosas nais facemos referencia inconfundible a aquelas actitudes cotiás que máis arraigadas están á vida: as que esixen bicos de leite, coidar os corpos, protexelos, sostelos, alimentalos, limpalos; as que esixen proximidade e tempo, apoio emocional, aloumiños, miradas que salvan e alentan, dedicación, escoita, apoio emocional. Actitudes que se repiten unha e outra vez en distintas circunstancias de cada día e sen as cales a nosa vida sería un inferno, unha existencia insoportable e imposible. A maioría destas actividades están fóra do espazo da economía e reciben a peor das valoracións por parte da lóxica económica dominante en termos de condicións salariais e laborais. Por iso, se queremos pór rostro a quen maioritariamente realizan estas actividades e cultivan estas máis altas actitudes e virtudes, son mulleres e pobres. Ao contrario, por desgraza, as actividades máis recoñecidas e de maior visibilidade están máis preto do diñeiro que das persoas.

Aínda que calquera día é importante para demostrarlle á nosa proxenitora o noso agarimo e o noso afecto, é bo dedicarlle un día de máis proximidade, de máis tempo regalado, de máis abrazos compartidos e de felicidades debidas. Tamén elas necesitan do noso agradecemento, da nosa misericordia, da nosa fidelidade e consolo, das nosas sensibilidades gozosas e das nosas querenzas por elas merecidas.

Na Diocese de Lugo, lembrarase ás nais e rezarase por elas en todas as parroquias. Pero cónstame que no Centro Interparroquial San Xosé Obreiro de Oural, desde hai uns anos, alí na misa solemne do domingo, as nais reciben unha homenaxe moi especial. Laudable iniciativa de D. Julio Fernández Doval e de todas as comunidades parroquiais da zona.

Non debemos esquecer que este día dedicado ás nais naceu por iniciativa do Papa Pío IX no ano 1824 con motivo do día da Inmaculada. Con posterioridade e tamén pola especial devoción á Virxe no mes de maio, as autoridades eclesiásticas en 1965, decidiron trasladar a celebración da maternidade ao primeiro domingo de maio. Felicidades a todas as nais e oxalá nos alegremos todos os días da súa existencia e podamos gozar moito tempo do seu agarimo incondicional.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

O Creador foi moi xeneroso connosco e colmounos de múltiples favores aos humanos.

Eses favores son realidades que cotizan pola súa utilidade e pola nosa compracencia. Elas enriquécennos e capacítannos para realizarnos como persoas, á vez que nos predispoñen para vivir en sociedade, compartindo días de sol e de choiva cos nosos semellantes.

No ambiente dos valores existen dúas categorías: un valor absoluto e múltiples valores relativos. Na orde do increado só hai un valor absoluto: Deus cos seus atributos. E no mundo das criaturas, os valores son múltiples e relativos: valórase máis ao sabio que ao ignorante; ao virtuoso que ao irresponsable. Vistas así as criaturas, ás nais habería que cualificalas como o “supremo valor creado”. Nelas, a bondade non ten límites; a súa xenerosidade é inconmensurable; e a súa entrega é abismal.

Un día preguntáronlle a Víctor Hugo: “sabes o que é unha nai?” E el respondeu: “Nai é unha muller”. Pero ao instante corrixiu e dixo: “Non: Nai é un Anxo que che ensina a falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno, que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

E Monseñor Jara, bispo chileno, descríbea así nunha das súas pastorais: Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de Anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e sendo rica, daría o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero, despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, e por recibir dela un só abrazo.

Desa muller non me esixades o seu nome, se non queredes que empape de bágoas as vosas fazulas e as miñas.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde ancián deixou para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai e da vosa.

Efectivamente, así son as vosas nais que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron. Que precioso agasallo nos fixo o Señor, dándonos a nai que nos deu!. Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non esquezamos o que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz e correspondamos ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos. Se así o facemos, un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Texto en castellano]

Hai unha muller que ten algo de Deus pola inmensidade do seu amor, e moito de anxo pola incansable solicitude dos seus coidados.

Unha muller que sendo moza, ten reflexión dunha anciá, e, na vellez, traballa co vigor da mocidade.

Unha muller que, se é ignorante, descobre os segredos da vida con máis acerto ca un sabio, e, se é instruída, acomódase á simplicidade dos nenos.

Unha muller que, sendo pobre, satisfaise coa felicidade dos que ama, e, sendo rica, daría con gusto o seu tesouro por non sufrir no seu corazón a ferida da ingratitude.

Unha muller que, sendo vigorosa, estremécese co pranto dun neno, e sendo débil, revístese ás veces coa bravura dun león.

Unha muller que mentres vive, non a sabemos estimar, porque ao seu carón esquécense todas as dores, pero despois de morta, dariamos todo o que somos e todo o que temos por mirala de novo un só instante, por recibir dela un só abrazo, por escoitar un só acento dos seus labios…

Desa muller non me esixades o nome se non queredes que empape de bágoas o voso álbum, porque xa a vin pasar no meu camiño.

Cando crezan os vosos fillos, lédelles esta páxina, e eles, cubrindo de bicos a vosa fronte, diranvos que un humilde viaxeiro en pago da suntuosa hospedaxe recibida, deixou aquí para vós e para eles, un bosquexo do retrato da súa nai.

Así escribía Monseñor Ángel Jara aos seus diocesanos chilenos, falándolles das súas nais e da súa propia.

Efectivamente, así son as vosas nais, os que aínda tedes, e así foron as nosas, que xa nos deixaron.

Un día preguntou Víctor Hugo: “Sabes o que é unha nai?” E el mesmo respondeu: “nai é unha muller”. Pero ao instante corrixe, e di: “Non: nai é un anxo que che ensina falar, que che ensina a ler, que che ensina a rezar. Nai é un ser que quenta os teus dedos entre as súas mans e a túa alma no seu corazón. Nai é unha muller que che dá o seu leite cando es pequeno; que che dá o seu pan cando es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Que precioso agasallo nos fixo o Señor dándonos a nai que nos deu! Valorémola; imitémola; aprendamos dela, e non nos esquezamos do que nos ensinou. Mentres está connosco, fagámola feliz, escoitándoa e correspondendo ás súas delicadezas. E os que xa a perdemos, comprazámola, levando á práctica o que dela aprendemos.

E vós, pais, que tedes fillas de pouca idade, non esquezades que a unha nai hai que educala vinte anos antes de nacer: vinte anos antes de ser nai. As nais non nacen: fanse. Son os seus propios pais e demais educadores os que van nutrindo ás futuras nais dos valores que logo elas transmitirán aos seus fillos. O mañá non só está no seo materno; máis ben, está no corazón das nais, que con abnegación constante, transmiten valores humanos e cristiáns ás novas xeracións. A súa capacidade reprodutora non é só biolóxica; máis ben é maxisterial, pedagóxica, testemuñal. O testemuño das nosas nais confírmanolo. Valoremos, pois, o que nos transmitiron e, posto que a mellor educación é a imitativa, levemos á práctica o que das nosas nais aprendemos, e un mundo mellor enriquecerá a nosa historia.

Indalecio Gómez

Cóengo da S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

Día das nais, porque todos temos dúas nais: a do Ceo e a da terra. Das dúas estamos santamente orgullosos e ás dúas debemos inmensa gratitude. A do Ceo é Raíña e é Nai. O título de Raíña lémbranos o seu poderío santificador. O de Nai fálanos da súa singular solicitude por nós os seus fillos.

Agradezamos ao Señor que nos dese por nai á súa propia Nai e imitemos ao apóstolo San Xoán que a acolleu na súa casa e tivo para Ela corazón de fillo e comportamento filial.

Agradezámoslle tamén a nai que nos deu na terra. Esta non ten o título de raíña nin, talvez, títulos nobiliarios pero ten un corazón moi grande e isto abóndanos para querela con toda a alma e agradecerlle todo o agarimo que nos dá e os continuos sacrificios que fai por nós.

“Sabes o que é unha nai”?, pregunta Víctor Hugo. E el mesmo contesta: “É unha muller” e ao instante corrixe e di: “Non!, nai é un anxo que che ensina a falar, que che ensina a ler, que che ensina a amar, que che ensina a rezar. Nai é un anxo que coida o teu soño mentres ti dormes; nai é unha muller que quenta os teus dedos entre as súas mans; nai é un ser que che dá o seu leite mentres es pequeno; que che dá o seu pan cando xa es maior; que che dá a súa vida en todo momento”.

Por experiencia sabemos que iso é unha nai: agarimo, sacrificio, entrega sen límites. Celebremos pois o seu día, con gozosa gratitude e pidamos a Deus que bendiga ás nosas nais con toda clase de bens do ceo e da terra.

E a María, a nosa Nai celestial, escoitémola, acollendo o que dixo aos serventes das Vodas de Caná de Galilea: “Facede o que Xesús vos diga”. Se así o facemos, abundará o sabroso viño da graza nos nosos corazóns, froitos dos ricos acios das nosas virtudes; e de María poderá dicirse: “Ditosa nai que ten tales fillos”; e de nós poderá dicirse: “Ditosos fillos a quen o Señor regalou tal Nai”.

[Ver artículo en castellano]