Nadal

Camiñando paseniñamente entre luces e sombras, chegamos ao último mes do ano. A iluminación artística das vilas e cidades, os escaparates adornados con motivos do Nadal, as felicitacións que as distintas empresas emiten a través dos medios de  comunicación, lémbranos que estamos no mes de Nadal, unhas datas significativas e entrañables para os cristiáns porque celebramos que Deus vén salvarnos, que unha Luz resplandeceu sobre a terra para alumarnos. Celebramos que Deus se fai home para convidarnos a participar da súa vida.

En todo este proxecto de salvación e amor, a colaboración eficaz de María, Nai de Deus e Nai nosa, ensínanos como axudar aos demais, porque a súa fe e a súa confianza en Deus, fixo que toda a súa vida fose un xesto de amor á humanidade.

que fermosos son sobre os montes

os pés do mensaxeiro de Boas Novas…

que proclama a felicidade,

que pregoa a salvación…!

Deus, no misterio de Nadal, amósanos o seu gran amor e María colabora con El para facer realidade este proxecto salvífico e gozoso.

Non teñamos medo, amigos, de colaborar con Deus no seu proxecto de amor para a humanidade o mesmo que fixo María.

Que nos ampare a Virxe de Belén no noso caminar e que Deus encha os nosos corazóns e os nosos fogares de Paz e Amor.

Nestes días de Nadal unamos as nosas voces ás dos anxos para proclamar:

Gloria a Deus nas alturas

e sobre a terra paz aos homes de boa vontade.

Miguel Ángel Gómez Vázquez

Na linguaxe común do Nadal falamos do “neno Deus”, e ata nos parece natural afirmar que “naceu Deus”. Pero cando de verdade queremos razoar a fe, xa que crer é razoable, é difícil imaxinarse o feito de que Deus quixese facerse home, habitar entre nós nunha época da historia, asumir chorar e ser aleitado nos peitos dunha nai mentres ensucia con toda naturalidade os cueiros. Un neno que, como afirman os Evanxeos, crecía en idade, sabedoría e bondade e que, malia todo iso, descobre progresivamente e cada vez con máis profundidade, que non é deste mundo.

A súa relación de amizade e de servizo aos máis pobres e a todos sen excepción, os seus milagres e a súa capacidade de liderado fronte aos poderosos do mundo, están fundamentados nas relacións de igualdade co seu Pai do ceo e co Espírito Santo defensor. Como é posible imaxinarse isto dun modo axeitado? A verdade é que á Igrexa nacente tamén lle custaba entender o Misterio. Ata o ano 451 no Concilio de Calcedonia (hoxe un barrio de Estambul) non se formulou con claridade que Xesucristo é “á vez verdadeiro Deus e verdadeiro home”. E este, Xesús, o Cristo, é o Deus da creación, da alianza e da proximidade que no misterio da ENCARNACIÓN (Nadal) radicalízase como creador en creación e solidarízase co máis débil para asumilo e salvalo.

Cando alguén descobre a este Deus ou é atopado por el, acontécelle o que a un peregrino sedento que inesperadamente albisca no camiño do deserto un oasis con auga, árbores e sombras no medio dunha verde pradeira. Pero Deus non é tanto un oasis que nós atopamos, senón O Vivente que xa nos atopou a nós facéndose excesivamente humano e o encontradizo como forasteiro nos camiños de Emaús. É tan respetuoso coas nosas liberdades que aluma o noso camiño aínda que non lle fagamos caso aos resplandores da súa verdade e que se dá a coñecer só a quen o míra, téndelle a man, quere recoller no seu colo, ábrelle a súa porta ou responde á súa constante chamada.

Este neno, fráxil, pobre, pequeño…, pode ser adorado (como os Reis Magos e os Pastores) ou rexeitado, ata buscado para aniquilalo, como o Herodes de entón ou os asasinos de inocentes de sempre.

Na súa face de descoñecido e inesperado inscríbense as esperanzas e desexos máis fondos dos humanos. Quen ten os ollos abertos á Verdade, á Beleza e á Bondade pode alcanzar a recoñecelo e sorprenderse de como sempre contara con el e o agardara pacientemente, aínda cando só agora, no medio de tantas luces navideñas, nunha tenue luz de intimidade, descubra en profundidade o que contiñan a espera e o anhelo previos.

Este Deus non está morto. Ata Nietzsche, o pensador, cantor da “morte de Deus” e do orgullo do home, preguntábase: “Está morto Deus? Que sucederá se me atopo cara a cara con el, eu que construín a miña vida na roca da incredulidade?” (F. Nietzsche, O Anticristo). Por iso prefiro terminar este artigo cunha fermosa frase de R. Tagore: “Cada neno que vén ao mundo dinos: -Deus aínda espera do home-?. Deus?: un neno! Velaí o misterio.

José Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Imaxe: cathopic.com