misioneiros

Non os camiños, senón o camiño. É o mesmo de Xesús: Ou sexa, Xesús mesmo. O que pasa é que ese camiño que é Xesús ten diversas e múltiples variedades. Pero sempre é o mesmo.

Xesús camiña por terra, mar e aire. Alí onde respira un ser humano, alí está el. Tamén Xesús transita pola selva amazónica do Perú. Alí (aquí) tamén alarga os seus pasos para chegar pronto ao ferido do camiño. E faio a través de trochas e veredas, de baixos e outeiros, en carro ou a pé. Non importa a lama ou as inclemencias do tempo. O importante é o corazón que move montañas e obstáculos.

Xesús é ese camiño, ás veces empinado, por onde avanzan os seus enviados. Os misioneiros somos así. O lume de Pentecostés, nos albores da Igrexa, segue quentando corazóns e fai que o desafío de Xesús “vaian e anuncien” siga provocando vontades e compromisos.

Ser misioneiro é andar o mesmo camiño de Xesús, é dicir, facerse camiño co Mestre. É El quen abre paso. Nós seguímolo e deixámonos contaxiar pola súa forza evanxelizadora. Prestámoslle os nosos pés para andar, os nosos brazos para abrazar, os nosos ollos para ver, os nosos oídos para escoitar, o noso corazón para amar.

Non hai nada nin ninguén que poida impedir seguir a Xesús cando El chama e elixe. “Ven e sígueme”. Tres palabras que arrolan a alma e converten en ceo o “si” do elixido.

Este é o meu testemuño misioneiro cando o 15 de outubro estea cumprindo os meus 26 anos na Misión Pasionista do Perú.

P. Odilo González, c.p.

Escribir sobre as primeiras impresións é algo que me impón respecto, porque con frecuencia adoitan ser distantes da realidade.

Así que tratarei de non xulgar nada do que vexo ata agora, pero si compartir un pouco da chegada a este marabilloso lugar.

A viaxe ata Patuka [Honduras] é unha aventura, por terra, aire e mar, aos poucos vas sentindo o calorciño desta terra, aromas novos, cores cun brillo especial, cheiros descoñecidos… E cando a barca xa se achega a Patuka pensas: por fin, cheguei ao meu novo fogar. E unha faise consciente do lonxe que está, e realmente é coma se entrases noutro mundo.

O primeiro que chama a atención é a beleza do lugar, porque sen ningunha dúbida este é un recuncho do mundo moi lindo. Considérome privilexiada de estar nunha casa desde a que se pode mirar o río Patuka e o mar Caribe, xa que esa vista xunto ao fresco da terraza, fai que sexa un lugar máxico. Deses lugares onde atopas paz, e sentes como a alma énchese de enerxía.

A xente é moi distinta, pero sen dúbida teño moito que aprender deles, desde o saúdo onde se achegan a un e aspírano, coma se ao respirar o teu aroma empezases a formar parte deles, pero é algo que non todo o mundo fai (entendo que implica certa confianza ou intimidade). Cando algunha das catequistas ou kuka nani (AVÓAS) fíxoo comigo, sentín un profundo respecto, á vez que sorpresa e unha chamada a que algo tan sinxelo como o saúdo aquí é distinto. Non sei se estarei equivocada, pero vexo xente moi autónoma, humildes, e que me transmiten unha gran sabedoría.

Ler máis

O P. Angel enviou unha carta desde Brasil á Delegación de Misións de Lugo sobre a nova parroquia na que está:

JOÃO PESSOA (PARAÍBA), BRASIL, A 23 DE XULLO DE 2015

Moi estimado Jesús Santiago:

 […] A nova parroquia está na periferia da capital do Estado de Paraíba, João Pessoa, en pleno nordeste brasileiro.
Como, en xeral todas estas periferias, énchense de xentes vindas, especialmente dos interiores, en busca de mellores condicións de vida e fuxindo das secas que acontecen no interior do nordeste. No litoral adoita chover bastante máis.
A nosa parroquia ten por patrono a S. Antonio, o santo máis popular en Brasil. Conta con cinco anos de vida como parroquia e está formada por unhas 10 comunidades, das cales, catro no interior, ou sexa, no campo, a uns 30 Kms.
As periferias das nosas cidades sofren un gran abandono por parte dos mandatarios (falta de asfalto, falta de centros de ensino á altura, o mesmo no campo da saúde). A nosa rúa, que ten a anchura dunha avenida non ten asfalto e en cada metro ten un bache.
O pobo nordestino ten moitos valores: hospitalidade, acollida, solidariedade, é moi relixioso, con multitude de igrexas, centros de culto e demais.
A parroquia organízase en comunidades, cos seus líderes, animadores, estruturas materiais, etc. Os fieis, en xeral, asumen os seus compromisos nas pastorais, movementos, etc. Cada comunidade ten o seu consello de comunidade e organízase en pastorais (familia, mocidade, dezmo, catequese…) e movementos (Lexión de María, ministros da comuñón, monagos, Terço rosario] dos homes…).
Para chegar ás comunidades do interior, pasamos por grandes extensións de monocultivos, concretamente, plantacións de piña e de cana de azucre. Para máis detalles, a piña desde que se planta ata que se recolle, pasan uns seis meses e a cana de azucre, se o tempo axuda, uns 8 meses.
Nesta periferia, os misioneiros combonianos, xa estamos na terceira parroquia, pois entregáronse á Igrexa Local, as dúas anteriores. Organizáronse en comunidades, en estruturas materiais e unha certa autonomía económica para que o sacerdote que asuma, poida levar unha vida digna e suficiente.
As vocacións para o clero secular están bastante ben e nuns anos poderán abastecerse (xa máis dun 80%). Do que talvez se carece é da falta de apertura á misión, tanto dentro do país, por exemplo, a Amazonia, como a apertura a África, por exemplo.
Pois nada máis por esta vez. Saúdos a todos os que levades adiante eses servizos contorna á Delegación, parroquias, grupos e demais.
Que O Señor Xesús, Misioneiro do Pai, acompáñenos e bendiga. Un abrazo.

P. Ángel

O sábado, día 7 de marzo, ás 17:00 h. celebrouse o Día do Misioneiro Diocesano na Parroquia San Francisco Xavier de Lugo. Houbo unha mesa redonda no salón parroquial, con intervención, en primeiro lugar, de Juan Antonio Fraile, misioneiro comboniano, encargado de falar da súa experiencia na República Democrática do Congo. Alí viviu dúas guerras, chegando a estar doce días escondido na selva onde os pigmeos axudárono a ocultarse do exército.
E en segundo lugar correspondeulle intervir a Augusto Bruyel, (irmán de P. Damián Bruyel, misioneiro comboniano) sobre a súa experiencia como familiar dun misioneiro.
A continuación, ás 18:30 h. houbo unha Eucaristía.