Vida e actualidade da Diocese de Lugo
O vindeiro sábado 1 de xullo ás 20:00 h. na Parroquia San Pedro de Melide, celébrase o Día do Misioneiro Diocesano.
É unha xornada para celebrar e agradecer a todas as familias dos misioneiros, a entrega xenerosa dun dos seus membros, e compartir xuntos as súas inquietudes e proxectos.
Celebrarase unha Eucaristía na parroquia na que se lembrará a todos os misioneiros da Diocese.
A graza e a paz do Señor reine nos nosos corazóns, queridos amigos. Grazas por lembrarse de nós. Perdoen a tardanza, Deus ten o seu ritmo… Levamos case 2 meses sen sinal, hoxe parece…
“Sae da túa terra” significa para min montarse na barca do abandono, queimar redes e equipaxe e deixar que Deus a conduza… Diría que é unha aventura de amor con DEUS que quere valerse da miña pobreza para que outros irmáns o coñezan, adoren e amen.
Son misioneira contemplativa, vivo en Guatemala, pero a miña misión é moito máis grande. Os contemplativos non temos fronteiras. Pertenzo á congregación de Esclavas del Santísimo y de la Inmaculada.
Gustaríame contaxiar esta loucura de amor a XESÚS SACRAMENTADO á mocidade de Lugo. Invito sobre todo ás mozas. Direilles con san Xoán Paulo II: “Non teñades medo”. Lánzate, fai unha experiencia xunto a Xesús. Pregúntalle, como os apóstolos, ONDE VIVE… e queda con EL.
Déixovos moi, moi dentro dos Sagrados Corazóns de Xesús e María e aos pés da Custodia.
A súa irmá e amiga
Jesusa Marzán Gárate
Este domingo celebrou a Igrexa no mundo a popular e entrañable Xornada do Domund, celebración especial para espertar a nosa conciencia misioneira. Pero tamén para fomentar a memoria agradecida e solidaria con tantos miles de misioneiras e misioneiros (trece mil españois repartidos polo mundo entre segrares, relixiosos, persoas de vida consagrada e sacerdotes) que, sentindo a chamada de Cristo, son enviados pola Igrexa a aqueles recunchos do mundo onde máis se lles necesita.
Eles, superando as tentacións das sociedades do benestar, póñense en camiño, lixeiros de equipaxe, arriscando a súa propia vida e comprometendo toda a súa existencia. Tiven a sorte de poder compartir unha tempada cun dos misioneiros da nosa Diocese nun dos barrios máis empobrecidos da Capital, na República Dominicana. Alí puiden experimentar o traballo impresionante que realizan e a súa gran contribución ao desenvolvemento espiritual e integral das persoas e comunidades. Cando nos despedimos, con bágoas nos ollos, dicíame que quería quedar para sempre con aqueles polos que entregou a súa mocidade. E engadiu: polos meus restos mortais non vos preocupedes, quedarán na terra a onde me trouxo Deus.
Eles son así. Sábense enviados para unha misión. E alí, encárnanse, métense na pel dos que sofren e coa axuda de Deus transforman a realidade que lles envolve, anuncianl a Boa Nova da salvación en Cristo, viven e celebran a fe con alegría e invitan a quererse e a construír un mundo máis xusto.
Tamén puiden palpar a dolorosa realidade do pobo haitiano. Rememoro con dor e con desexos de perdón cara aos seus sicarios, a triste noticia da moza relixiosa misioneira catalá, Isabel Solá, asasinada recentemente en Puerto Príncipe. No ano 2011 relataba que deixara con pena o seu compromiso misioneiro en África:
“Cando voei cara a Haití fai tres anos, recordo a desolación que sentín polo que deixaba en África, a vertixe do salto que me tocaba dar cara ao descoñecido e á vez recordo tamén a liberdade que me daba a decisión de deixalo todo unha vez máis por axudar a construír ese Reino que sempre crin que Deus ten pensado para nós. O que non me podía nin imaxinar cando voaba cara a Haití era todo o que me agardaba neste pequeno e sufrido país. E esas son as sorpresas e leccións que Deus nos ten preparadas”.
Isa, como a chamaban cariñosamente, non se imaxinaba o seu final. A crueldade destruíu a vida dalguén que amou aos pobres ao estilo do Deus da misericordia e que impulsara con gran agarimo unha clínica de próteses ortopédicas para a xente que sufriu amputacións debido ao terremoto do 2010. Quédanos a esperanza de que o ben sempre triunfa sobre o mal e Deus fará xustiza aos seus. A súa morte é semente de novos misioneiros.
J. Mario Vázquez Carballo. Vicario Xeral
Estamos na Semana Misioneira. Vivo na Diocese de Guanare, coa que colaboro no labor pastoral. Estou nunha Parroquia rural, de altas montañas, fundamentalmente produtores de café e plátanos. O territorio diocesano é maiormente plano. Estes días pasados o Sr. Bispo diocesano invitaba aos poucos sacerdotes da Diocese, que son todos novos, emular o espírito misioneiro de todos os anteriores sacerdotes. Cheguei aquí no ano 1997. Todo eramos estranxeiros: diocesanos de Colombia e Cuba, franciscanos de Galicia, Josefinos de México e Centroamérica, franciscanos conventuais de Italia. Eran nativos venezolanos o Bispo e o Vicario, pero nin sequera oriundos do territorio diocesano. Hoxe quedamos poucos de fóra e van xurdindo as vocacións sacerdotais autóctonas. Tamén entre nós os franciscanos ofm, que somos tres, queda só a miña persoa, chegado de Galicia. Para os que seguimos a chamada a romper fronteiras coa Palabra do Evanxeo, é unha alegría ver que o labor misioneiro consolida a vida a Igrexa, a nosa comunidade de fe ao servizo de calquera lugar do mundo e de todas as culturas. A experiencia persoal de vivir e contribuír a unha Igrexa local en formación, xunto con sacerdotes diocesanos misioneiros e frades de varias ordes e congregacións, lévame a dar grazas a Deus pola satisfacción dun labor que impulsou e tamén viu o resultado de toda a entrega e o esforzo por servir e amar ao pobo que busca a Deus, dentro de tan variados criterios. Hoxe estamos nunha situación moi precaria no económico, pero principalmente en gravísimo deterioro social e político, que compromete moito e delicadamente o noso labor. Temos que soster servizos de solidariedade e acompañar os sufrimentos, tamén as esperanzas, de quen esperan unha Venezuela nova. Oramos cada día para que o Señor nos ilumine, a fin acertar a colocar axeitadamente o Evanxeo ao servizo do diálogo, a convivencia e avanzar sen violencias extremas. Por outra banda, a a actividade de evanxelización e pastoral é apremiante. Por todo iso, creo que unha Igrexa que se considere misioneira, abrirá moitas novas realidades, e isto desexámolo tanto para os novos mundos, como para os territorios de tan vella data cristiá como pode ser a miña Diocese nativa, Lugo.
Imos terminar, imitando ao Papa Francisco: “recen por min”
Un fraternal abrazo
Saúdos de Paz e Ben
Fr. Manuel Varela ofm
Reproducimos a carta enviada á Delegación Diocesana de Misións pola irmá Ines, Carmelita Misioneira Teresiana:
Con mirada retrospectiva e memoria agradecida polo longo camiño percorrido como misioneira peregrina, lixeira de equipaxe pero cargada de optimismo e esperanza, quero facervos participes do gozo da miña traxectoria vocacional como misioneira.
África foi o móbil da miña chamada vocacional como relixiosa- misioneira, pero como Deus ten os seus plans, fai 27 anos envioume a Asia, concretamente a Filipinas. Gran sorpresa! Non tiñamos presenza neste continente. Xunto con outra irmá, fomos elixidas e enviadas polos nosos superiores a roturar esta terra. Un 25 de xaneiro, día da conversión de San Paulo, “Ide por todo o mundo; predicade o Evanxeo a toda criatura” Mc 16:15, emprendemos voo cara ao descoñecido coa certeza e seguridade que El é fiel e coida aos que ama.
A aventura misioneira estaba cargada de incógnitas, cada día algo novo, a miña capacidade de asombro e admiración non daba abasto a asimilar tanta novidade e realidades diferentes (cultura, costumes, lingua…) Foron tempos recios, pero Deus manifestábase a cada paso de forma sorprendente, en persoas e circunstancias. É inexplicable a experiencia da acollida e proximidade da xente, a súa paciencia e compresión. O sentido de familia e comuñón fraterna vivida entre as distintas congregacións relixiosas fixo que nos sentísemos en casa e favoreceu positivamente nosa inmersión no pobo.
Despois de moitos anos aínda teño gravada nas miñas pupilas e corazón a imaxe que presenciei na miña primeira visita ao “smokey mountain”, lugar onde queimaban o lixo de Manila e mentres ardía a xente segregaba o reciclable. Ver isto lastimoume e dalgunha forma indignoume, non hai dereito a que uns despilfarremos tanto e outros carezan en grao sumo do elemental, experimentei unha gran impotencia. Por outra banda fascináronme os rostros riseiros desa xente sinxela, hospitalaria, que dá o que necesita, todas as familias invítannos a tomar algo, é incrible.
Na misión preséntanse dificultades de diferente índole, que esvaecen cando acollo co corazón desde a proximidade e a sinxeleza, envolvéndome na realidade da xente con aptitude de escoita e respecto. “Un misioneiro da misericordia consola coa forza da compaixón, non xulga, percibe a Xesús vivo con el no medio da tarefa misioneira”, dinos o papa Francisco.
A miña vida como misioneira compároa cun xardín con diversidade de plantas e flores, cada especie é única e ten a súa beleza propia, pero o conxunto de todas dá un aspecto e colorido ao xardín que o embelece e fai atractivo. Isto pasa na misión, unha enriquécese en contacto coas persoas que o Señor pon no seu camiño dando como resultado a beleza da Igrexa. “A miña misión redúcese a anunciar aos pobos que ti, Igrexa, es infinitamente bela e amable e a predicarlles que te amen” (Bto. Francisco Palau)