libro

Con motivo dos 75 anos da súa existencia, a Confraría do Bo Xesús publicou un libro titulado Confraría Episcopal e Catedralicia do Bo Xesús. 75 anos de paixón (1949.2024). Reprodúcese a continuación o apartado “Camiñando con paso firme”

Paso a paso, como se se tratase dun desfile procesional, a Confraría do Bo Xesús chega a 2024. A procesión desta Confraría está asentada na Semana Santa lucense cos seus pasos, as súas ringleiras de confrades, os nazarenos con cruces ás costas, o encontro coa Virxe, a Banda de Guerra da Brigada “Galicia” VII, as escuadras de gastadores e bandeiras do Grupo Loxístico VII.

Desde hai algúns anos, no atrio da Catedral, é tamén tradición que os soldados interpreten a peza “La saeta”, o cal lle pon broche de ouro ao Martes Santo. […]

Á Confraría do Bo Xesús non cabe dúbida de que ainda lle quedan moitos anos de vida por diante, pero iso vai depender de todos, directiva, confrades, institucións… O futuro está nas mans de todos eles e o ano 2024 pode servir para tomar impulso, e con forzas renovadas, seguir traballando

Oscar González Murado, na presentación do seu libro Lecturas y lectores de la Biblioteca Pública Episcopal de Lugo (1771-1835) o pasado 12 de marzo comentou o proceso que desembocou una nova publicación:

“A Biblioteca Pública Episcopal era unha biblioteca pública da coroa feita con libros que non eran dela. Destinábanse a ela os libros dos bispos que ou ben morrían na diocese ou ben pasaban a outra como era o caso de Armañá (pasou á arquidiocese de Tarragona). Facíanse bibliotecas entón, con libros prestados, e a coroa era quen, previa presentación dunha terna, nomeaba o bibliotecario.

“O certo é que quixen continuar para ver rematada aquel traballo de humanidades, pero nun novo destino, Roma. En Roma sería onde se percibía un novo candor que en Galicia non o había, o gusto polo cuidado do patrimonio e, sobre todo, no meu caso, polo patrimonio librario.

“Retomei o tema no ano 2008 da man dun mercedario, o profesor Stéfano de Fraia, redentor de cautivos, que me transformou a min tamén nun redentor de cautivos, pero estes cautivos eran de papel, pergamiño e pasta española.

“Porque, ao final, un catalogador que se precie é aquel que tomando medidas, describindo gravados, desempolva artefactos que noutrora tiñan un sentido e que agora, pola longa distancia, a simple vista non se pode percibir”.

Na presentación do libro de Óscar González Murado Lecturas y lectores de la Biblioteca Pública Episcopal de Lugo (1771-1835) o pasado 12 de marzo, interveu o decano da Facultade de Humanidades da Universidade de Santiago de Compostela, Gonzalo Francisco Fernández Suárez. Fixo as seguintes consideracións:

“Se algo está presente neste traballo, é Lugo, que aparece ao longo de todas as páxinas como o inicio de cada novo capítulo, de cada novo apartado. E iso ao meu ver que ten un dobre significado. O autor deixa ben palpable de onde vén o profundo amor ao espazo no que discurriu boa parte da súa actividade formativa e a experiencia de vida persoal. Pero también grazas a ese discurrir, vainos introducindo cunha grandísima mestría no relato da obra, do que resulta que é unha lectura moi doada e amena no senso de que busca ser unha lectura accesible ao público, sexa experto ou non”.

Tamén destacou “o valiosísimo aparato gráfico e táboas dos riquísimos inventarios e catálogos que se achegan nesta obra e que estou seguro que van a facer as delicias de moitos investigadores e investigadoras interesados no mundo das bibliotecas.

Finalmente valorou a obra de Óscar González Murado como “un auténtico revulsivo, un punto de inflexión importante dentro desta temática e, polo tanto, un referente inexcusable”.

O 12 de marzo presentouse o libro “Lecturas y Lectores de la Biblioteca Pública Episcopal de Lugo (1771-1835)” de Óscar González Murado, nun acto presidido por D. Alfonso Carrasco Rouco, que fixo as seguintes apreciacións sobre o autor:

“Aventurarse a un traballo destas dimensións fala ben de don Óscar. Foron anos, foi paciencia, moito esforzo, e penso que ten mérito. Agrádame facer este eloxio. E facéndoo, tamén facemos un eloxio da súa formación, do Seminario de onde vén, dos nosos sacerdotes lucenses. Hai unha historia grande de investigadores que examinaron o pasado. Sería para todos unha ledicia, un ben, que don Óscar, pouco a pouco, se convertese nun bo continuador daqueles grandes historiadores que levaron adiante un traballo de memoria desta diocese, nos nosos arquivos… Non podemos presentar unha tese sen dicir: “hai unha vida intelectual grande”. Nós temos que estar contentos non só por don Óscar, senón porque continúe unha tradición intelectual e unha vida intelectual grande”.

E sobre o contido da obra, D. Alfonso Carrasco, sinalou, entre outros aspectos, que “temos unha foto do que preocupaba na época do bispo Armañá, de como era a biblioteca, pero sobre todo, en realidade, entrevemos as preocupacións, as loitas do corazón e da alma daquel momento”.