liberdade relixiosa

Do 16 ao 23 de novembro lévase a cabo a campaña “Semana Vermella” para lembrar aos cristiáns perseguidos

 Hai uns meses, en maio, o Parlamento Europeo negouse a condenar o brutal asasinato da nixeriana Deborah Yakubu, unha estudante cristiá que foi lapidada e logo queimada polos seus compañeiros musulmáns, tras ser acusada de blasfemia. Ela só manifestara polo wasap de clase, que se escribían moitos contidos musulmáns nel.

Ao fío deste acontecemento, o deputado francés Jean-Paul Garraud pediu ao Parlamento Europeo a creación da figura dun Coordinador en contra da cristianofobia, igual que xa existe para o antisemitismo e a islamofobia. E solicitábase a condena explícita do asasinato da moza Deborah. A proposta foi rexeitada por 244 votos en contra, 231 a favor e 19 abstencións

O Parlamento Europeo non quixo defender a liberdade relixiosa dos cristiáns, nin condenar o asasinato de persoas inocentes, nin sequera polo feito de que, neste caso, a vítima sexa unha muller, considerando a especial sensibilidade feminista dos políticos europeos.

ONGs como Amnistía Internacional, Puertas Abertas, Alliance for Defending Freedom Internacional ou Axuda á Igrexa Necesitada veñen denunciando, ano tras ano, a inxusta persecución e morte de cristiáns en continentes como África, Asia e, actualmente, e crecendo, en Europa.

É verdade que non é a única comunidade relixiosa perseguida no mundo e que son moitas as minorías que sofren cada día. Pero é un feito innegable que os cristiáns están a ser obxecto dun crecente acoso que moitas veces acaba en traxedia. Segundo Amnistía Internacional, un de cada nove cidadáns do mundo que profesa a fe cristiá é perseguido por este motivo a un nivel alto, moi alto ou extremo.

Lexislacións vixentes en numerosos países son radicalmente incompatibles coa Declaración e os Pactos de Dereitos Humanos de Nacións Unidas. A pesar diso, este organismo nunca puxo sobre a mesa estas lexislacións absolutamente represivas e contrarias aos máis elementais principios humanos.

“Vergoña, vergoña”, gritaron algúns deputados europeos na citada sesión ao coñecerse o resultado da votación. O eurodeputado Garraud anunciara: “Facer todo o posible para evitar traxedias é unha necesidade absoluta, non facer nada sería, pola contra, culpable”. E culpable resulta o Parlamento Europeo ou o silencio cómplice de moitos medios de comunicación, pero tamén hai unha parte de responsabilidade dos propios cristiáns de todo o mundo, porque o que sucede significa que, en boa medida, a nosa capacidade de mover á opinión pública é moi limitada.

Domínanos o politicamente correcto. A comodidade ou o medo a ser estigmatizados. Hai demasiados cristiáns, católicos, tan ocupados en observar o embigo das súas preocupacións que resultan absolutamente indiferentes ao que lles pasa aos seus irmáns de fe no mundo. Peor aínda, somos capaces de apuntarnos a todo tipos de campañas, denuncias de inxustizas, ecoloxía, pobrezas… pero, cando se trata de testemuñas cristiás perseguidas por seguir a Xesucristo, a moitos case non nos move ningunha atención.

Non facer nada supuxo que o Día de Pentecoste, de novo, 50 cristiáns fosen asasinados en Nixeria.

Ante a indiferenza política e social, ata que nos chegue a persecución a casa, é necesario reparar e denunciar este estado de cousas. É ineludible que todos sexamos capaces de conseguir que ser cristián non sexa motivo de persecución, encarceramento ou morte en pleno século XXI.

Daniel García García

Párroco de Albeiros e das Gándaras

Este ano celébrase o 40 aniversario da promulgación no noso país da Lei Orgánica de Liberdade Relixiosa, que substituía á Lei de Liberdade Relixiosa de 1967. Unha lei de só oito artigos que desenvolve este dereito fundamental, que o artigo 16 da nosa Constitución recoñece aos individuos e ás comunidades, utilizando como instrumento o principio de cooperación previsto na nosa Carta Magna. O resultado máis visible da aplicación deste principio foron os Acordos asinados coa Igrexa católica en 1979 e con musulmáns, xudeus e protestantes en 1992. Estes acordos, que recollen materias semellantes, foron desenvolvéndose normativamente durante os diferentes gobernos do PSOE e do PP, sendo o Ministerio de Xustiza o encargado das relacións coas confesións relixiosas.

Actualmente estas catro confesións relixiosas teñen recoñecidos, entre outros beneficios, exencións fiscais; un réxime de seguridade social para os seus ministros de culto; a posibilidade de prestar asistencia relixiosa en hospitais, cárceres e nas Forzas Armadas; espazos en medios públicos de comunicación; o recoñecemento da eficacia civil dos seus matrimonios; ou o ensino da relixión nos centros públicos.

No noso país, en apenas corenta anos, foi configurándose un marco xurídico de liberdade relixiosa que o noso Tribunal Constitucional definiu como un modelo de “laicidade positiva” e no que os cidadáns e as Igrexas puideron exercer o seu dereito fundamental en liberdade.

Pero mentres nunha Europa plurirrelixiosa os nosos países veciños están a apostar pola presenza das relixións no espazo público e o diálogo cos líderes relixiosos como ferramenta necesaria para a xeración de sociedades vertebradas e inclusivas, en España obsérvanse determinados posicionamentos ideolóxicos que buscan precisamente o contrario, relegar o feito relixioso á esfera privada. O aumento do antisemitismo, a islamofobia e a cristianofobia, do laicismo como modelo de xestión do feito relixioso ou do anticlericalismo, está a xerar espazos de conflito nos que os cidadáns e as comunidades relixiosas ven restrinxido na esfera pública, o exercicio do seu dereito fundamental. E este tipo de actitudes fronte ao feito relixioso e as súas manifestacións, que algúns reclaman de maneira insistente, non poden ser admitidos nunha sociedade democrática tal e como nos lembrou o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos. Precisamente, para evitar este tipo de situacións cómpre que os poderes públicos, cuxa xestión debe estar ordenada á consecución do ben común, esquezan vellas formulacións decimonónicos e aposten por un diálogo leal e sincero coas confesións relixiosas que permita, a través da cooperación, facer posible que o individuo poida facer real e efectivo o exercicio da que, en opinión de moitos, é a primeira das liberdades, a relixiosa.

Jaime Rossell Granados

Catedrático de Dereito Eclesiástico da Estado

Universidade de Extremadura