Igrexa diocesana

Queridos irmáns: celebramos un ano máis o Día da Igrexa Diocesana. O lema escollido [Somos unha gran familia] convídanos a dirixir a mirada aos lugares e ás persoas concretas coas que vivimos a nosa fe. En efecto, do mesmo xeito que ninguén existimos sen as nosas circunstancias, sen enraizamento e vinculación a unha familia concreta, así tampouco existimos como fillos de Deus sen unhas persoas e unha historia particular.

Non seriamos cristiáns sen ser bautizados un día, rodeados dos nosos seres queridos e co noso párroco; nin viviriamos como tales sen participar concretamente nos sacramentos e sen a compañía cotiá de moitos fieis ao noso carón.

Se a Igrexa non fose accesible a nós nun lugar, en comunidades e parroquias, o noso ser cristián sería abstracto. Pero, por providencia divina, a «familia eclesial» faise presente para cada un na súa Igrexa diocesana, na que recibe e pon en práctica a fe e o amor verdadeiros, que son universais, pero tamén moi concretos, como experimenta o cristián nas súas relacións máis cotiás: amamos ao próximo cunha «caridade» que vén de Deus mesmo; pero sen este amor concreto ao próximo que vemos e tocamos, non podemos falar do amor de Deus, a quen non vemos (1 Xn 4, 20).

Así pois, pertencendo a unha parroquia e a unha diocese determinada estamos na Igrexa católica, estendida por toda a terra. Pero, sen a nosa familia eclesial concre-ta, afastámonos da gran unidade da Igrexa universal e debilítase a vivencia da fe.

Non desprecemos nunca a nosa historia particular, a nosa parroquia, a nosa diocese. Nela e por medio dela ofrécensenos os valores e a sabedoría maiores, o amor máis verdadeiro e a vida sen límites. Porque o máis grande de todos, o Deus eterno, quixo demostrar o seu poder facéndose igual a nós, habitando entre nós, para salvar e encher de ben e de vida aos que somos pequenos, e temos mesmo o corazón estreito e endurecido.

Coidemos esta familia diocesana como un gran tesouro, aos nosos irmáns e irmás, aos nosos sacerdotes, ás persoas de vida consagrada, os templos, as tarefas e as iniciativas comúns; porque nesta familia, na súa humildade, están encerradas as riquezas máis decisivas da vida.

Non nos espanten ou escandalicen os seus límites, saibamos ver o tesouro do Evanxeo, a plenitude de graza e de verdade, que a Igrexa fai presente no medio das nosas casas. Non valoremos só a beleza e a limpeza dos nosos edificios, aínda que niso se manifeste o interese e o agarimo, senón sobre todo a presenza do Señor Xesús, a promesa de vida, a esperanza que brota ao estar na súa compañía.

Aceptemos vivir como irmáns, seguindo os ensinos de Cristo; axudémonos no camiño de cada día, ofrezamos a nosa man nas dificultades, acompañémonos nos momentos de dor e de soidade.

Aprendamos a ver en cada persoa a dignidade de alguén amado por Deus, fagamos propia a caridade do Señor Xesús, que non veu buscar a sans e xustos, senón a enfermos e pecadores, e que El alimenta no corazón dos seus, de quen permanecen ao seu carón, de xeito especial cando é recibido na eucaristía.

Con este amor universal, que non coñece límites, que ten entrañas de misericordia, daremos a proba mellor de cal é a «familia» á que pertencemos, de quen é o noso Pai, o noso Mestre e o noso Señor.

Mons. Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo

Queridos irmáns: o lema deste Día da Igrexa Diocesana lémbranos un ano máis que somos «unha gran familia». Isto, que sería para algúns ao máximo un soño, é unha realidade posible e próxima para nós, que podemos xa empezar a vivila.

De feito, os nosos desexos máis fondos poderían resumirse así: ser unha gran familia nun mundo que sería verdadeiramente unha casa común, ata que cheguemos ao fogar definitivo co Pai. Ser irmáns e non estranxeiros os uns para os outros e poder vivir así todas as cousas, «o gozo e a esperanza, a tristeza e as angustias (…), sobre todo dos pobres e de todos os aflixidos» (GS n. 1). Saber que temos un Pai común, que non fomos “botados” á vida por forzas cegas, senón que existimos porque Deus nosa ama. E saber que Xesús, irmán e Señor noso, venceu na batalla decisiva da vida, e deunos a todos a mesma dignidade de fillos e a mesma lei do amor.

Para nós, cristiáns, isto non é simplemente un ideal, senón unha realidade presente xa nas nosas casas e nas nosas rúas. Tendo sido bautizados e vivindo nas nosas parroquias, na nosa Igrexa diocesana, estamos xa na gran familia do Pai, e construímola cada día animados polo seu Espírito filial.

As riquezas da bondade e da misericordia de Deus están á nosa disposición -en especial nos sacramentos-, o seu ensino e os seus consellos para a vida están moi preto, na súa Palabra para nós. Xesús, como Señor da casa, coida de nós e líbranos do mal.

Participemos de corazón na vida desta «gran familia» que é a nosa Igrexa diocesana, que son as nosas parroquias; atendamos ás súas necesidades, non abandonemos a ningún irmán. Así defenderemos a nosa fe e a nosa esperanza para o mundo, e seremos como unha luz que impide ver nel só un lugar de loitas, de egoísmos e de corrupción..

Que por intercesión de santa María, Nai de Deus e Nai nosa, cúmpranse os designios divinos, que son de vida e de paz, e que teñen para nós a súa expresión máis entrañable no recordo íntimo dos nosos pais, do noso fogar, dos nosos irmáns, onde experimentamos e amamos por vez primeira a vida. Que gardemos sempre no corazón o agradecemento por este gran don, que no bautismo recibe o seu selo definitivo. E que grazas á fe e á nosa experiencia de Igrexa, parroquial e diocesana, non esquezamos nunca que fomos chamados á vida para sempre, pero non sos, senón como irmáns, membros «dunha gran familia».

Alfonso Carrasco Rouco

Bispo de Lugo