A nova “relixión” do fútbol cobrouse un mártir máis o pasado domingo. Que mágoa da vida deste home e da dos seus dous fillos, que terán que vivir toda a súa vida co peso desta desgraza! É verdade que non se pode xeneralizar, pero non podemos negar que este deporte cada vez é máis violento. Abonda ir a algún estadio e observar como se tratan entre si as distintas afeccións ou o rosario de insultos que os siareiros dirixen ao árbitro, no que “é un fillo de”… é do máis suave que podes escoitar.
Pero o problema máis grave, é que a cuestión non nace aquí. Lembro os tempos nos que acompañaba aos equipos de fútbol sala do Seminario aos partidos de fútbol… ata en ambientes tan inocentes esa violencia en non poucas ocasións era máis que palpable. Resúltame incomprensible como un home pode dar a vida “defendendo” unhas superestrelas que gañan millóns e millóns de euros por mor deste deporte, que hoxe están neste equipo e mañá no contrario. E moito menos comprendo como hoxe en día o fútbol converteuse nun “vehículo” de proposta educativa e de maduración para os máis pequenos. Aos nenos xa non só os educa o estado e a escola. Agora tamén o fútbol que ás veces (ás veces) ten que pasar por estas auténticas calamidades.
Luis Varela Castiñeira