fiscalidade

Ata o 30 de xuño está aberto o prazo para a declaración da renda. Os cidadáns estamos chamados a contribuír cos nosos impostos na construción dunha sociedade e dun mundo mellor. De todo o que tributamos tan só podemos elixir o destino concreto dun 0,70% que, marcando simultáneamente o correspondente X nos cadros da Igrexa Católica e doutros fins de interese social, pode converterse no 1,40%. Mesmo hai iniciativas para unha nova opción, con fins científicos. Do outro diñeiro non se nos pregunta. Por iso é bo recordar que este sistema non é un imposto, senón unha asignación tributaria; un modo de exercer a liberdade e a cidadanía que é plenamente legal e constitucional, que non vai contra ninguén e si a favor de moitos millóns de persoas desfavorecidas e marxinadas.

A asignación tributaria é un acto de liberdade cidadá que non obriga a ninguén a sumarse a ela. No caso de que os cadros quedasen baleiros sería Facenda quen decidiría distribuír esa porcentaxe. Non é un novo imposto, como algúns pensan ou malpensan, xa que non grava nin desgrava un céntimo máis ao contribuínte. E é bo recordar que o destino concreto que a Igrexa fai dos fondos que proveñen da asignación é para fins ministeriais, caritativos, culturais, sociais, misioneiros e solidarios, que tanto contribúen ao ben común e que tanto aforran aos cidadáns coa multiplicidade de servizos que a Igrexa realiza. Servizos que son maioritariamente solicitados, que pola súa demanda son un constante referendo sobre a Igrexa Católica quen, para a realización dos seus servizos e accións solidarias, non distingue nin pide carnet de raza, nin cor, nin relixión nin estamento social. Miles e miles de persoas, con independencia da súa nacionalidade ou confesión relixiosa, inmigrantes, xitanos, familias desestruturadas, parados, etc. son testemuñas, nas miles de parroquias, congregacións, organizacións, fundacións e oficinas de Cáritas ou de Mans Unidas estendidas por toda España, da veracidade destes servizos e da calidade e o bo trato no exercicio da caridade e da solidariedade.

Parece razoable e laudable recoñecer que a fe en Deus segue exercendo un rol importante nas nosas sociedades modernas pluralistas, e nós, os crentes, debemos afirmalo sen temor porque somos os coidadores e gardiáns duns fundamentos culturais interrelacionados co transcendente e con cosmovisións antropolóxicas nas que o sagrado constitúe un punto permanente de referencia.

A razón de ser do servizo público é o ben común. Laudable a acollida razoablemente política dos inmigrantes. Desde o punto de vista evanxélico, impecable. Como cidadáns debemos esixir aos políticos que non fagan políticas partidistas en detrimento do ben común. O exercicio da política non debe exercerse nunca para manterse no poder. Iso é unha traizón evidente á confianza da cidadanía e a negación da honradez e da ética.

Como cristiáns, nestes momentos, a nosa xenerosidade, sensibilidade e responsabilidade esíxennos compromiso, superación de silencios improductivos, accións claras de compromiso socio-político cara aos máis pobres, defensa do medio ambiente, dunha educación para todos e dunha fe que se fai política, máis visible, máis testimonial e máis xenerosa. Marcar o X poida que sexa unha pinga no mar, pero é unha pequena boa acción para exercer tamén a política e o compromiso na vida pública.

Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Escoito e contemplo con certa dor e estupor, como desde algúns sectores sociais, afírmase con rotundidade que a Igrexa dispón de privilexios fiscais e de importantes axudas do Estado retraídas dos impostos dos cidadáns. Ata lin, nalgúns medios e nas redes sociais, invencións tan esaxeradas como que os sacerdotes e relixiosos non cotizan a Facenda.

Convén lembrar, en honor á verdade, algunhas cuestións. En primeiro lugar, os membros das distintas relixións, os cristiáns, nós os católicos, que somos maioría en España, tamén somos cidadáns. Recordar isto parece absurdo, pero non é tan obvio para moitos.

En segundo lugar, a Igrexa, como Institución pública, cunha presenza significativa en España e en todo o mundo, estableceu Acordos, en diversas formas, coa gran maioría dos Estados. A este respecto, os Acordos asinados no ano 1979 co Estado Español e a Santa Sé, incluían a exención de impostos respecto dalgúns bens, a saber, templos e dependencias destinadas á pastoral (recórdese que nalgúns pobos os únicos lugares de reunión están nas parroquias), as residencias para sacerdotes e relixiosos e o Seminario. Os demais bens, xa que logo, pagan o IBI. Estas exencións concedéronse polo Estado nos mesmos términos a todas as confesións relixiosas que teñen convenio de colaboración.

Por outra banda, a lei de mecenado de 2002 cambiou o réxime fiscal do IBI do sector non lucrativo. Desde a súa entrada en vigor e ata hoxe, todas as entidades incluídas na lei (asociacións de utilidade pública, fundacións, ONG´s dedicadas ao desenvolvemento, federacións deportivas e confesións relixiosas) teñen os mesmos beneficios fiscais en materia de IBI. Privilexios? Claramente non.

E finalmente, o mal chamado “imposto relixioso” non é tal, senón unha “asignación tributaria”. Resulta curioso que algúns non poidan ou non queiran comprender o que isto é, en España e noutros países de Europa. Non é un imposto, porque o contribuínte non paga máis nin menos; simplemente dáselle a opción de optar na declaración da renda, e determinar así con liberdade o uso dese pequeno 0,7% do seu IRPF. Ata se poden seleccionar as dúas opcións: para as ONG´S e para a Igrexa Católica.

E por que esta asignación? Polo significado que a Igrexa ten para a vida da sociedade e de moitos cidadáns. En efecto, a Igrexa aforra ao Estado moito diñeiro e ademais é a segunda gran empresa a nivel nacional (xa que logo, creadora de postos de traballo) despois do Estado. Pero quen non quere entender difícil é axudarlle a comprender. Ademais, como moi ben di a campaña publicitaria deste ano, o peculiar labor da Igrexa fai que detrás de cada X haxa unha historia, que esta letra teña alma, corazón e vida. É a vida e a historia de cada unha das persoas que reciben a sinxela e silenciosa, pero inmensa axuda da Igrexa Católica, a través de todas as súas parroquias e institucións. Soamente Cáritas española logrou no ano 2014 emprego para 13.681 persoas en situacións moi precarias. Por iso, detrás de cada X, hai moitas historias de amor.

Así pois, privilexios?, non, grazas. Si, en cambio, solidariedade e compromiso cos máis necesitados, e esforzo dos católicos por construír un mundo mellor e máis habitable para todos.

Grazas a todos os que entendedes isto, “por tantos que necesitan tanto”.