familia

O sacerdote e teólogo Juan de Dios Larrú será o relator da 5ª xornada do Curso de formación en matrimonio e familia que se celebra en Silleda. A súa intervención leva por título “A familia e a educación en virtudes”. Juan de Dios Larrú é Doutor en Teoloxía e Decano do Instituto Juan Pablo II en España.

-Na sociedade actual fálase moito de valores. Son o mesmo cás virtudes?

– Virtudes e valores non son sinónimos. As virtudes son hábitos operativos bos e configuran a fisonomía moral da persoa que actúa. O valor é un concepto vinculado á motivación. É un contido esencial do acto humano dentro da súa dimensión de especificación. Por iso, máis que unha definición do mesmo, existe unha caracterización dos seus elementos definitorios mediante unha vía máis descriptiva da experiencia.

– Que son as virtudes e que importancia teñen na educación dos fillos?

– As virtudes son os modos de recibir os dons de Deus. Indican, pois, a inmensa capacidade receptiva humana, que fai crecer e madurar ás persoas. Teñen unha estrutura comunional, pois a plenitude á que apuntan é a comuñón das persoas.

– A cultura na que vivimos condiciona o modo en que pensamos, vivimos e nos relacionamos cos outros. Por que é negativo identificar amor e emoción?

– Porque é unha redución do amor, que impide o crecemento e a maduración da persoa no espazo e no tempo. O amor atópase na orixe dos afectos, e tamén é unha virtude e unha acción de toda a persoa. Ninguén nega a importancia do sentir, pero a persoa é máis grande cás súas emocións.

– Realmente ten a familia capacidade para influír na educación dos fillos ou son outros os que educan (medios de comunicación, amigos…)?

– A educación no uso dos medios de comunicación é singularmente relevante e delicada, pois estes medios cambiaron o noso modo de relacionarnos. A familia, indubidablemente protagoniza a tarefa educativa, e é preciso que aprenda a introducir prácticas concretas que axuden a usar estes medios segundo a idade e madurez dos fillos, dun modo virtuoso.

Ler máis

A misión de predicar o Evanxeo a toda a humanidade foi confiada directamente polo Señor aos seus discípulos e a Igrexa é quen leva adiante tal misión na historia. No tempo que estamos vivindo, a evidente crise social e espiritual chega a ser un desafío pastoral, que interpela a misión evanxelizadora da Igrexa para a familia, núcleo vital da sociedade e da comunidade eclesial. A proposta do Evanxeo sobre a familia neste contexto resulta particularmente urxente e necesaria. A importancia do tema xorde do feito que o Santo Padre decidiu establecer para o Sínodo dos Bispos un itinerario de traballo en dúas etapas: a primeira, a Asemblea Xeral Extraordinaria do 2014, ordenada a delinear o “status quaestionis” e a recoller testemuños e propostas dos Bispos para anunciar e vivir de xeito crible o Evanxeo da familia; a segunda, a Asemblea Xeral Ordinaria do 2015, para buscar liñas operativas para a pastoral da persoa humana e da familia.

Hoxe preséntanse problemáticas inéditas ata fai uns poucos anos, desde a difusión de parellas de feito, que non acceden ao matrimonio e ás veces exclúen a idea do mesmo, ás unións entre persoas do mesmo sexo, ás cales a miúdo é consentida a adopción de fillos. Entre as numerosas novas situacións, que esixen a atención e o compromiso pastoral da Igrexa, abondará recordar: os matrimonios mixtos ou interrelixiosos; a familia monoparental; a poligamia, en varias partes do mundo; os matrimonios concordados coa conseguinte problemática do dote, ás veces entendido como prezo para adquirir a muller; o sistema das castas; a cultura da falta de compromiso e da presuposta inestabilidade do vínculo; formas de feminismo hostil á Igrexa; fenómenos migratorios e reformulación da idea de familia; pluralismo relativista na concepción do matrimonio; influencia dos medios de comunicación sobre a cultura popular na comprensión da celebración do casamento e da vida familiar; tendencias de pensamento subxacentes na propostas lexislativas que desprezan a estabilidade e a fidelidade do pacto matrimonial; a difusión do fenómeno da maternidade subrogada (aluguer de úteros); novas interpretacións dos dereitos humanos. Pero, sobre todo, en ámbito máis estrictamente eclesial, a debilitación ou o abandono de fe na sacramentalidade do matrimonio e no poder terapéutico da penitencia sacramental.

A partir de todo isto compréndese a urxencia coa cal o episcopado mundial, cum et sub Petro, considera atentamente estes desafíos. Por exemplo, se só se pensa que no actual contexto moitos nenos e mozos nados de matrimonios irregulares non poderán ver xamais aos seus pais achegarse aos sacramentos, compréndese o grado de urxencia dos desafíos postos pola situación actual, doutra banda difundida ampliamente na “aldea global”, á evanxelización.

Esta realidade presenta unha singular correspondencia coa ampla acollida que está tendo nos nosos días o ensino sobre a misericordia divina e sobre a tenrura en relación ás persoas feridas, nas periferias xeográficas e existenciais: as expectativas que se derivan diso achega das decisións pastorais sobre a familia son moitas. Polo tanto, unha reflexión do Sínodo dos Bispos sobre estes temas parece tanto necesaria e urxente, canto imperativa, como expresión da caridade dos Pastores, non só fronte a todos aqueles que son confiados a eles, senón tamén fronte a toda a familia humana.

(Ver documento completo en Lvcensia, nº48)

O sacerdote e teólogo Juan José Pérez-Soba será o ponente da 4ª xornada do Curso de Formación en Matrimonio e Familia. A súa intervención leva por título “Amor conyugal e vocación á santidade”.

1. Propuxéronlle participar como docente neste curso. Por que aceptou?

Porque estou convencido de que a Igrexa debe afrontar hoxe o reto de construír unha nova pastoral cuxo centro é a Familia. Trátase dun campo que hai que abrir, que é importante e que necesita agora un impulso primeiro e especializado.

2. Por que podería interesar a alguén hoxe escoitar a un sacerdote falar de santidade e amor conxugalidad?

A santidade non é un ideal, algo inalcanzable, senón unha vida grande. Isto interesa a calquera persoa, como a todos nos interesa a sanidade. O contido fundamental desta 4ª xornada do curso é a santidade, o seu significado, e descubrir que santidade e amor están unidos, e por iso tamén o están o amor e a conxugalidade. Trátase de que a familia aprenda a vivir a vida que Deus lle comunicou como un don e unha aventura fantástica chea de aliciente. Entre outras cousas, porque deixamos de estar centrados nos problemas a resolver e pasamos a responder ao Amor divino que nos chama a unha misión espléndida para a que conta connosco. Nesta tarefa o sacerdote e a familia están íntimamente unidos como nolo ensinou San Paulo co matrimonio de Aquila e Priscila nunha colaboración que tivo uns froitos tan copiosos. Esa é a verdadeira imaxe da Igrexa que revitaliza a familia como “Igrexa doméstica”.

3. A que retos se enfronta hoxe quen desexa vivir plenamente a vocación matrimonial e familiar?

Os retos son -no fondo- sempre os mesmos. Trátase de responder a unha vocación de Deus; ese é xa un gran reto. Ao mesmo tempo, na actualidade hai que ser especialmente creativos, porque cambiaron moito as circunstancias da familia e hai que escoitar máis especialmente aquilo que Deus pide. E o reto maior creo eu que é atopar unha misión, a cal require unha entrega grande por parte do matrimonio.

Ler máis