familia

Non hai intimidade sen conflito e moitas veces cando temos que corrixir os defectos dos nosos fillos temos claro que debemos darlles oportunidades, que fagan as cousas doutro xeito, corrixilos. Pero cóstanos máis coa parella ou con outros adultos.Que podemos facer cos defectos?

Haberá defectos que teñan pouca importancia e que quizais poidamos pasar algo por alto, non reprochar constantemente; por suposto, non airealos con outras persoas. Intentaremos falar coa nosa parella.

Haberá outros máis complicados que requiran unha negociación, para ver como abordar a cuestión, en que momento, e presentar alternativas.

E haberá outros defectos que requiren un límite porque o outro necesita ser amado como el necesita, non á miña medida. Se hai cousas que sobrepasan a saúde da persoa, que sobrepasan o seu benestar, como poden ser as adiccións, o xogo ou moitas outras cousas… necesítase un límite claro.

Os conflitos cos que se leva pelexando moito tempo e que non somos quen de afrontar, o mellor é pedir axuda canto antes para poder chegar con forzas á terapia e buscar solucións e non chegar esgotados.

Cristina Bandín

Psicóloga

Transcrición de vídeo do Centro de Orientación Familiar Diocesano

Nada máis comezar estas liñas, dubidei se titulalas coa frase arriba consignada: “A familia do mañá” ou “O mañá da familia”, pero enseguida decateime de que o significado de ambas as expresións é tan sinónimo, que calquera das dúas vale para sintetizar o que me propoño dicir sobre o futuro das nosas familias. Cada lector escolla a que crea máis axustada ao tema.

Para acertar na opinión da sorte que espera á familia do mañá, ocórreseme mirar ás árbores dos nosos bosques: na súa floración recréanse os nosos ollos; dos seus froitos comprácense os nosos padais; pero córrese o perigo de esquecer que a achega destes produtos débese ás raíces. A carencia de raíces impide que a árbore produza follas, flores e froitos. As raíces condicionan a vida e a produtividade da árbore. Isto é aplicable ao dinamismo das familias.

En cada fogar conviven varias xeracións: avós, pais, fillos, netos…; e entre eles existen múltiples interdependencias: a experiencia dos avós enriquece a vida dos fillos; a fortaleza dos pais garante o crecemento e a madurez dos mozos, e a inocencia dos nenos rexuvenece a ancianidade dos maiores. Nunha palabra, o comportamento das xeracións de hoxe condiciona as condutas das xeracións do mañá. Nós somos as raíces das futuras xeracións. De nós depende o mundo do mañá.

Convenzámonos diso e no canto de seguir xulgando condenatoriamente ao mundo de hoxe, sintámonos responsables da historia vindeira, e capacitémola para que o seu talante sexa un clima de verdade, de xustiza e de fraternal convivencia. E debido a que os homes de hoxe somos os condicionantes dos homes do mañá, esforcémonos por acrecentar a herdanza de bos costumes que nos legaron os nosos maiores, para que das nosas raíces broten abundantes árbores portadoras dunha política que coide do progreso social dos pobos; dunha educación máis rica en verdades e en valores, e duns cidadáns máis homes e máis cristiáns. Pero para que estas raíces produzan tales froitos, tamén elas requiren certos coidados que as capaciten para transmitir á árbore que brote delas, fertilidade produtora de ricos froitos. No deserto a vexetación morre por falta de rega. No país dos eternos xeos, as plantas non dan froito porque a savia conxélase nos vasos da súa ponla, e na terra de lume, os múltiples incendios forestais devastan os bosques e converten o chan en fatal desolación.

Aplíquese esta sinistralidade ás nosas familias. E comprobaremos que os efectos son semellantes. No fogar no que falte a auga dunha paternidade responsable, non poden crecer sans costumes, e alí onde falte o exemplo testemuñal dos maiores, xorde a corrupción ambiental. Para evitalo, Xesús pide a nosa cooperación dicíndonos que sexamos “Luz e Sal” para os nosos contemporáneos. Aceptemos, pois, este reto do Señor, e das nosas mans sairán unhas familias máis auténticas e o mañá será mellor.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo S. I. Catedral Basílica de Lugo

[Artículo en castellano]

A lotaría do 22 de decembro trouxo a sorte a unhas poucas familias economicamente afortunadas. Pero outras moitas non foron agraciadas polo sorteo do Nadal, e mantéñense na indixencia de sempre. Con todo, a Divina Providencia agraciou coa encarnación do Fillo de Deus a todo o xénero humano, e o mundo enteiro estrea un sorriso de infinito gozo co nacemento do Redentor.

Nós lamentamos que Xesús tivese que nacer nun presebe. Con isto indicamos a mala acollida que atopou o Salvador ao entrar no noso mundo. “Veu aos seus, e os seus non o recibiron”. Con todo, paradoxalmente podemos dicir que naceu nunha familia e iso foi unha gran sorte para o Neno Deus, porque os mellores berces son os corazóns dos nosos pais. Neste caso, ningún berce mellor que o corazón da Virxe e de San Xosé. Esta foi o berce de Xesús, a Sagrada Familia de Nazaret, que é reflexo da Familia Trinitaria.

Tamén as nosas familias tiveron algo de sagrado, xa que “onde dous ou tres reúnense no meu nome, alí estou eu no medio deles”, di o Señor.

A familia cristiá é como un sacramental, porque o amor que une aos membros do fogar, perdoa os pequenos fallos que todos temos, moi a pesar noso. Coidemos, pois, as nosas familias, sen esquecer que a relixiosidade infantil é imitativa. É dicir, os nenos non viven de ideas, senón de imaxes. O que ven, é o que imitan.

Os pais son os principais “modelos de identificación” para os seus fillos. Se as condutas cristiás dos pais son negativas, os seus fillos dificilmente chegarán a ser bos cristiáns.

Os pais deben ser conscientes de que a educación cristiá non se realiza levando ao neno a un colexio relixioso ou á catequese parroquial, cando lle “toca” facer a primeira comuñón.

O comportamento cristián vai penetrando na conduta do neno, polo exemplo que ve nos seus pais.

Os fillos perciben e viven gozosamente a proximidade de Deus e a bondade de Xesucristo que os pais manifestan, e márcalles para toda a vida.

Por iso, hoxe fálase moito da catequese familiar, lembrándonos que a familia é a primeira educadora da fe dos seus membros.

A catequese familiar non é un apoio á catequese escolar, senón todo o contrario: son as parroquias e os colexios os que prestan o seu apoio aos pais, para que estes poidan ofrecer unha boa formación relixiosa aos seus fillos.

Isto deben telo presente todos os pais cristiáns, e, sobre todo, practicalo.

Mons. Indalecio Gómez Varela

Cóengo S. I. Catedral Basílica de Lugo

Din que a familia está en crise. Din que a sociedade está a sufrir un cambio de valores e que tal cambio non é positivo nin construtivo.

Din tamén que esta deterioración de valores afunde as súas raíces no seo da familia, porque é aí onde se vive a experiencia máis profunda no que respecta á educación en valores, e é aí onde se sementan as sementes dunha fe que, co tempo, debería dar o seu froito.

Para atallar de raíz esta situación, imponse atender coidadosamente à familia como fonte e cultivo dos valores humanos e cristiáns máis prezados. De feito, calquera análise sensata da realidade indícanos que o fogar familiar é a referencia máis axeitada para vivir e crecer como persoas e crentes.

Se falla a familia, fallan tamén as persoas, os valores e a fe.Na familia está a raíz, para erradicar o mal e potenciar o ben.

Por todo iso, velar pola familia debe ser preocupación prioritaria dos pais, dos educadores, dos gobernantes, da Igrexa e de toda a sociedade en xeral.

Porque as familias en parte nacen e en parte fanse. A materia prima aachégana os esposos coas súas relacións conxugais, pero esta materia prima necesita ser enriquecida cos valores humanos e as virtudes cristiás necesarias para unha convivencia fraterna e responsable.

E para que este enriquecemento se leve a cabo, requírese que os pais fagan valer o dereito que teñen a que os seus fillos reciban a formación relixiosa e moral que estea de acordo coas súas propias conviccións. Afortunadamente, este dereito está recoñecido pola Constitución Española. En consecuencia, o Estado está obrigado a garantir que tal dereito se cumpra en todos os seus termos. As leis básicas que regulan estes dereitos foron referendadas nos Acordos de carácter internacional, asinados entre o Estado Español e a Santa Sé para a relixión católica.

Semellantes convenios foron asinados tamén entre o Estado e os responsables doutras confesións. Consecuentemente, respectar os convenios e os acordos é unha obrigación moral da Igrexa e do Estado pero tamén de todos os cidadáns xa que estamos obrigados por lei a cumprir cos nosos deberes para o ben da sociedade e o exercicio necesario da xustiza.

En tempos convulsos para a familia e a sociedade, é bo rebaixar as tensións, evitar os insultos e desprezos de quen non pensan coma nós, xerar paz e fraternidade nos fogares, axudar aos nosos nenos a crer en Deus e a practicar o mandamento do amor fraterno e, sobre todo, desde o punto de vista do ensino, reconstruír vínculos nun pacto educativo global máis aló das ideoloxías e caprichos dos nosos políticos. O desafío que nos corresponde hoxe é como responder a unha sociedade plural que non pode nin debe excluír ao relixioso nun contexto de liberdades fundamentais.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]