evanxelización

Hoxe necesitamos máis evanxelizadores que catequistas. Estamos a construír sobre area. Estamos a tentar pór o tellado sen pór os cimentos. Hoxe fálase dunha nova evanxelización. Nova polo seu ardor; pola súa metodoloxía; polas súas expresións. Nova para que responda ás situacións e ás necesidades deste mundo noso, que é un mundo novo.
Ademais, a evanxelización será nova se ten en conta a realidade sanguenta dos pobres. A evanxelización será nova se ten como punto preferente a teoloxía do outro, o cal é vítima das inxustizas veciñais, tamén das miñas. A evanxelización nova é unha evanxelización que non impón obrigacións, senón que se fai ofrenda de nova vida en respecto serio ás persoas. A evanxelización será nova e eficaz, se se fai en proximidade ás persoas, nunha Igrexa en apertura, como nos recomenda o Papa Francisco. A nova evanxelización non pode ser só moralizante, senón transmisora dos valores fundamentais do Reino: xustiza, respecto, fraternidade.
A nova evanxelización ten que recuperar o entusiasmo. Paradoxalmente habería que empezar evanxelizando ao evanxelizador. O ambiente condiciona as actitudes. Tamén os discípulos de Emaús camiñaban desilusionados, porque o Mestre morrera. Necesitaban unha inxección de esperanza, e recibírona de optimismo, e convertéronse en evanxelizadores dos seus irmáns.
O caso pode repetirse nalgúns dos evanxelizadores de hoxe. Os sacerdotes tamén somos humanos, e necesitamos ser recoñecidos como construtores, útiles dun mundo mellor. Necesitamos ser valorados polas comunidades ao noso cargo. E isto pode facerse de moitas maneiras; tamén dun xeito celebrativo. Así o facemos cos membros doutros estamentos: celebramos o día do pai, da nai, do traballador…, rememorando os seus méritos e os seus dereitos, e isto reconfórtaos nas súas dificultades.
Pois tamén os sacerdotes necesitamos este recoñecemento. O noso ministerio leva renuncias e non pequenos sacrificios. Pode sobrevirnos o cansazo e a desilusión, e isto é nocivo para nós e para o pobo de Deus. A vosa acollida e a gratitude pola nosa dedicación ministerial, pode inmunizarnos, contra esta pandemia vocacional.

Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral de Lugo

De entre os dons que nos regalou o Señor, destaca o seu Fillo Xesucristo, o noso redentor, e a Igrexa, continuadora da obra de Xesús, no mundo.

Á Igrexa pertencemos todos os bautizados, e nela todos somos iguais en dignidade, pero non todos iguais en responsabilidade. Todos somos responsables de continuar a obra de Xesús no mundo, non só a xerarquía, porque a responsabilidade non provén do posto que cada un ocupa na Igrexa, senón do carisma recibido e da capacidade que cada un ten para levalo a efecto.

Con todo, cabería distinguir como unha dobre apostolicidade, a das doce primeiras testemuñas, e os seus sucesores, os ministros ordenados; e a dos demais membros da Igrexa. Toda a Igrexa é ministerial; non só a clase sacerdotal, senón tamén os cristiáns laicos. Toda a Igrexa é diacónica, é servicial. Os ministerios non son unha caste clerical: son unha nomenclatura eclesiolóxica.

A participación na misión da Igrexa esténdese a todos os seus fillos e a todas as súas dimensións, pero, posto que a misión vén dimensionada polo carisma recibido, á clase clerical incumbe dun xeito preferente o deber de continuar a obra de Xesús no mundo.

Na súa misión, Xesús ten sempre presente dous referentes: a vontade do Pai, que o envía, e a liberación dos homes aos que foi enviado. E en función, do encargo recibido, exerceu o ministerio da palabra, do culto, da pastoral de comuñón, e a acción caritativa. Este é tamén o campo de acción ministerial dos sacerdotes, sen descoidar ningún deles. Con todo, penso que, nestes momentos, a súa atención preferente debe ser o ministerio da palabra, xa que hoxe o problema relixioso do mundo é problema de fe.

Por este motivo, sen descoidar ningún tipo de pastoral, hai que dar preferencia á pastoral misioneira ou de primeira evanxelización. Na primitiva Igrexa, o primeiro anuncio, o kerigma, provocaba simpatizantes ao seguimento de Cristo. Hoxe denunciamos talvez a inmoralidade do pobo, e anunciamos pouco a mensaxe salvadora do evanxeo. A nosa pastoral moralizante, de denuncia, provoca rexeitamento no denunciado, que non se considera amado, senón acusado. Deste xeito de actuar corríxenos Xesús na parábola do Fillo Pródigo: alí non existe denuncia, senón acollida por parte do pai.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Texto en castellano]

O Concilio Vaticano II supuxo un punto de partida para a Igrexa. Comezaba unha nova época e era necesario poñer unhas bases que clarificasen cal era a misión da Igrexa.

 Este acontecemento non estivo exento dalgunhas crises. Aínda hoxe moitos sacerdotes recordan a crise de identidade sufrida polo sacerdocio naquel momento.

 Outra crise, quizais fose ou segue sendo, determinar cal é a misión esencial da Igrexa neste momento da historia. A que se ten que dedicar a Igrexa: aos pobres ou anunciar o evanxeo de Xesucristo? Que é o primordial, ou o máis necesario, ou o mellor?

 Imos facer un pouco de historia. O Vaticano II dinos que, polo bautismo, todos (non só os curas) estamos chamados á misión evanxelizadora.

 Un pouco máis tarde, o beato Paulo VI nun documento que aínda segue sendo actual, na Evangelii Nuntiandi 22, dinos que “non hai evanxelización verdadeira, mentres non se anuncie o nome, a doutrina, a vida, as promesas, o reino, o misterio de Xesús de Nazaret Fillo de Deus”.

 San Xoán Paulo dará un paso máis e usará o término “nova evanxelización”. En Redemptoris missio 3 di que “ningún crente en Cristo, ningunha institución da Igrexa pode eludir este deber supremo: anunciar a Cristo a todos os pobos”.

Benedicto XVI recordaranos que a auténtica evanxelización prodúcese cando se dá un encontro persoal con Cristo.

 Para rematar, o papa Francisco, pouco antes de ser elixido sucesor de Pedro, dicía: “Pensando no próximo Papa: un home, que desde a contemplación de Xesucristo e desde a adoración a Xesucristo axude á Igrexa a saír de si cara ás periferias existenciais, que a axude a ser a nai fecunda que vive da doce e confortadora alegría de evanxelizar”.

 A seguinte pregunta é: onde queda, entón, o exercicio da caridade?. O exercicio da caridade na Igrexa é unha consecuencia directa da súa misión evanxelizadora e non ao contrario.

Os cristiáns temos que movernos cunha actitude conxuntiva e non disxuntiva. Non é cuestión de escoller unha dimensión e rexeitar a outra, senón de integrar as dúas, porque unha leva necesariamente á outra.

 A salvación que nos trae Xesucristo é unha salvación integral. Por iso tratamos de adiantar a este tempo as condicións de vida perfecta que esperamos gozar na eternidade.

Fai poucos días o Rei Felipe VI, na visita á Conferencia Episcopal, recoñecía a achega social da Igrexa. Noutros tempos os sacerdotes tiveron que construír estradas e traídas de auga, que era o máis necesario e urxente.

 Pero a misión da Igrexa segue sendo necesaria hoxe. É importante que as persoas poidan alimentar e cultivar os seus desexos de transcendencia. Isto só será posible con Xesucristo e nunha comunidade eclesial na que nos podamos atopar con El.

 Se claudicamos desta misión evanxelizadora, pasaranos algo similar ao que dicía un médico ao constatar a desproporción entre o diñeiro destinado á investigación do alzheimer e os tratamentos estéticos. Cando pasen uns poucos anos, na Igrexa e na sociedade presumiremos dunhas catedrais e museos de arte relixiosa espectaculares, pero ninguén saberá o que significa o seu contido nin cal é a súa orixe.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco de San Froilán