Eucaristía

A vivencia da Eucaristía

Hoxe quero convidarvos a reflexionar sobre como debemos vivir a Eucaristía. Non só como participar nela, senón como levar a súa esencia á nosa vida cotiá. A Eucaristía é o corazón da nosa fe, un encontro con Cristo que nos transforma e envíanos a vivir o seu amor no mundo.

Vivir a Eucaristía comeza moito antes de chegar á igrexa. A nosa preparación é esencial. Debemos achegarnos co corazón limpo e aberto, conscientes da grandeza do misterio que imos celebrar. A confesión frecuente é unha excelente maneira de prepararnos, permitíndonos recibir a Cristo cun corazón puro.

Durante a Misa, a nosa participación debe ser activa e consciente. Non somos meros espectadores; somos parte do Corpo de Cristo. Ao unirnos nas oracións, cantos e respostas, estamos a participar na obra redentora de Cristo. Escoitar atentamente a Palabra de Deus e meditar no seu significado é fundamental. O momento da Consagración é o máis sacro; debemos vivilo con devoción profunda, conscientes de que nas nosas mans e corazóns estamos a recibir ao mesmo Xesús.

A Eucaristía únenos como comunidade de crentes. Ao recibir o Corpo e o Sangue de Cristo, convertémonos nun só corpo. Isto implica unha responsabilidade: vivir en amor e unidade cos nosos irmáns e irmás. Debemos ser promotores da paz e a reconciliación, perdoando e buscando a harmonía nas nosas relacións.

A Eucaristía non remata coa bendición final. Envíanos a vivir o Evanxeo na nosa vida cotiá. Cada vez que recibimos a Cristo, somos chamados a ser as súas testemuñas, a levar o seu amor e a súa paz aos nosos fogares, lugares de traballo e comunidades. Debemos ser luz no medio das tebras, mostrando coas nosas accións o amor que recibimos.

Vivir a Eucaristía é un chamado á santidade, á transformación persoal e á misión. Convídanos a vivir en comuñón con Cristo e cos nosos irmáns, levando o seu amor ao mundo. Que ao participar na Eucaristía, comprometámonos a vivir plenamente a súa mensaxe, sendo instrumentos da súa paz e amor en cada recuncho das nosas vidas.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artigo en castelán]

Eucaristía, presenza e don do ceo

Hai datas que aluman con luz propia, que chaman a atención para celebralas con máis relevancia. Unha destas datas é o Corpus Christi. Festa que brilla con cores luminosas e que enche de gozo e alegría a cantos cremos e adoramos o divino Corpo e Sangue de Xesucristo, verdadeiramente presente na hostia consagrada.

Imaxino aos apóstolos contendo o alento cando o Señor toma o pan e pronuncia esas palabras xa para sempre verdadeiras. “Isto é o meu Corpo” “Este é o meu Sangue”. Asombro e gratitude. Don do ceo. Presenza eterna. Alimento de salvación.

Na presenza real de Cristo nas especies consagradas crese ou non se cre. Pero no caso de crer, como non sentir un estremecemento gozoso por tal presenza? É terrible saber que Deus está entre nós e nós non o apreciamos o suficiente. Ámase a Eucaristía só desde o asombro. Non pola porta da razón nin das sabedorías humanas. “Non dubiden se é verdade ou non, máis acepten con fe as palabras do Salvador; posto que El é a Verdade, non mente”. (San Cirilo).

Di San Xoán Paulo Il: “A presenza de Cristo na Eucaristía lévanos a sentimentos de gran asombro e gratitude” (Ecclesia de E. 5). É imposible entender a vida da igrexa sen a Eucaristía. Porque non é unha páxina máis da vida de Cristo, como unha anécdota. A Igrexa recibiu a Eucaristía de Cristo non como un don entre outros moitos senón como o don por excelencia, porque é o don de si mesmo.

 “A adoración do Santísimo Sacramento ten unha importancia destacada e convértese en fonte inesgotable de santidade. A participación devota dos fieis na procesión eucarística na solemnidade do Corpo e o Sangue de Cristo é unha graza de Deus, que cada ano enche de gozo a quen toman parte nela. E poderíanse mencionar outros signos positivos de fe e amor eucarístico” (Ecclesia de E 10).

Por iso, é fermoso estar con El, reclinarnos sobre o seu peito como o discípulo predilecto (cf. Xn 13, 25), palpar o amor infinito do seu corazón. Como non agradecer estar longos intres en conversación espiritual, en adoración silenciosa, en actitude de amor, ante Cristo presente no Santísimo Sacramento?

 Daniel García García

 Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

Lugo, cidade eucarística

Cando un home de negocios quere acrecentar os seus ingresos, procura mellorar as instalacións da súa empresa, o primeiro que fai é buscar un técnico que lle proporcione o proxecto para este fin, por aquilo de que na dinámica humana, a idea precede á execución da obra. En función do proxecto concibido, procurará os materiais a utilizar para que todo resulte conforme ao proxecto elaborado polo técnico.

Este comportamento cualifica positivamente ao empresario, porque o seu xeito de actuar reflicte o comportamento do Señor, que ao crear o universo, pensou facer feliz ao home, ao cal lle regalou un mundo paradisíaco, expresión do infinito amor que lle movía a tal comportamento co seu amigo da terra. Moi rico é o mundo que Deus creou, e moi fermosa a terra, morada do home; o sol que a ilumina; as flores que a perfuman; o branco pan que nos alimenta… Pero os homes tamén temos corazón e “non só de pan vive o home “. Os homes somos froito do amor de Deus, e soamente o amor é capaz de satisfacer os nosos corazóns amasados en amor; os nosos sentimentos necesitan nutrirse de agarimo, e os xardíns exhalan perfume, pero non nutren os nosos afectos, e as súas flores recrean os nosos sentidos, pero non converten os sentimentos de gratitude en espíritos adoradores… Esta é a vocación dos lucenses: ser adoradores de Xesús Eucaristía, presente entre nós.

Cando nos achegamos a un organismo oficial para xestionar algún asunto de importancia, o persoal de servizo pídenos que nos identifiquemos; que demostremos que somos quen dicimos ser. Algo así nos ocorre aos lucenses: dicimos que Lugo é a “Cidade das Murallas”, e facémolo ver mostrando a nosa urbe rodeada dun cinto pétreo, construído polos romanos, alá polo século IV. Dicimos tamén que Lugo é “A Cidade do Sacramento”, porque desde tempo inmemorial, está exposto Xesús Sacramentado, no altar maior da nosa Catedral Basílica. Pero, sobre todo, temos que poder dicir que os lucenses somos cristiáns eucarísticos, non documentalmente, senón vivencialmente. Os lucenses demostraremos que somos cristiáns eucarísticos, se visitamos con frecuencia ao Señor, exposto día e noite na nosa Catedral; se potenciamos o culto ao Santísimo, inscribíndonos nalgunha das asociacións eucarísticas: Adoración Nocturna; Confraría Sacramental… e, sobre todo, valorando e agradecendo a singular presenza de Xesús Sacramentado entre nós.

Noutros tempos, Xesús fixo baixar do ceo “maná” para saciar a fame dos israelitas no deserto. Xesús multiplicou milagrosamente os pans e os peixes para dar comida ás multitudes que o escoitaban no monte. Finalmente, na Última Cea, Xesús mesmo fíxose Pan de Vida, para que nos comulgantes abunde a vida sobrenatural.

Moito amor ten que haber no corazón de Xesucristo, para chegar a tanta entrega; e moito amor pídesenos aos lucenses para corresponder a tal xenerosidade. Pero só así nos identificaremos como cristiáns eucarísticos, se adoramos ao Señor, presente nos nosos sagrarios, e buscámolo como fonte de graza e de vida.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Encontro en Lugo da Unión Eucarística Reparadora de Galicia

O sábado 10 de xuño 85 persoas procedentes de Vigo, Ferrol, A Coruña, Santiago, Pontevedra e Lugo terán un encontro baixo o título “A Eucaristía, un corazón que latexa”. Son integrantes da Unión Eucarística Reparadora (UNER), fundada por San Manuel González. O asesor relixioso da UNER de Madrid, Miguel Angel Arribas, dirixirá o encontro, que pola mañá terá lugar no Seminario, onde se tratarán, entre outros, os seguintes temas: Eucaristía é vida, fe, caridade, servizo, paz, luz. E pola tarde celébrase a Eucaristía e haberá momento de adoración na Catedral

Todos estes actos, que comezan as 10:30 h e conclúen ás 18 h, están organizados por UNER  Sagrarios Calvarios Lugo.

Xornada de formación sobre a Eucaristía

O 23 de maio tivo lugar a última das sesións que durante este curso adicáronse a profundar na Eucaristía da man do licenciado en Teoloxía Litúrxica José Sánchez Piso.

Sánchez Piso fixo notar que a fracción do pan é un intre do rito de comuñón que pode pasar desapercibido: “Cando Xesús di “facede isto en conmemoración miña”, a Igrexa sempre entendeu que non era repetir as palabras, que era facer catro verbos: tomou, bendiciu, partiu e deu. A fracción do pan é un deses catro verbos que configuran o que é unha Misa”. É por iso polo que debe dárselle importancia: “Fracción do pan quere dicir utilidade, pois como inicialmente se empregaba un pan grande facía falta partilo para poder repartilo entre todos. Tamén significa que comungamos todos do mesmo pan, únenos, por iso é tradición. E é un Cristo entregado na cruz, roto, partido por nós na cruz”.

Sánchez Piso sinalou outro aspecto fundamental da celebración que temos moi esquecido: os silencios. “Ao principio, cando vai empezar a Misa, un pouquiño de silencio para ver que imos celebrar. No acto penitencial, un pouquiño de silencio para que nos dea tempo, non digo facer exame de conciencia, pero polo menos para recoñecernos pecadores no noso interior ante Deus. Despois da Palabra de Deus, un pouquiño de silencio para pensar o que se nos acaba de proclamar. E tras a antífona de comuñón, un pouquiño de silencio para rezar”.

A %d blogueros les gusta esto: