Deus

 Admiro ás persoas que son sinxelas. Cando dicimos de alguén que é sinxelo estamos falando dunha persoa que ten claro que a liña recta é a distancia máis curta entre dous puntos. Ser sinxelos é unha virtude, sobre todo porque sendo así somos mellores para os demais.

O mesmo Evanxeo tamén nos invita a ser sinxelos en varias ocasións, a máis coñecida cando nos din que sexamos “sinxelos como pombas“ (Mt 10, 16b), pero sobre todo cando Xesús di “douche grazas, Pai, Señor de ceo e terra, porque lles escondiches estas cousas aos sabios e entendidos, e llas revelaches á xente sinxela. Si, Pai, así che pareceu mellor“. (Mt 11, 25-26).

Dicir que Deus é sinxelo pode parecer que non é acertado e que estamos cercenando as infinitas calidades de Deus ao supoñer que, se é sinxelo, poderémolo comprender coa nosa intelixencia, que é limitada. Por iso, pode ser preferible dicir que as cousas de Deus son sinxelas, ou que chegar a Deus ou deixar que Deus chegue a nós é sinxelo.

Na relación de Deus convén ter claro o que dicía antes: a liña recta é a mellor opción. A complicación non é o mellor camiño. Se queren, tamén pode servir o que dicía Descartes: “ideas claras e distintas“. E non moitas, engado eu.

Non nos podemos achegar a Deus co pretexto de buscar un apoio que non é propio del. Por iso non podemos confundir o que Deus aporta a cada persoa co que necesitamos para organizar, quizais, só un evento social.

Tampouco nos podemos achegar a Deus fixándonos só nas prohibicións morais ou nas leis eclesiásticas sen entrar no espírito das mesmas. As normas son necesarias para organizar a vida dos cristiáns, pero se non as vivimos da forma adecuada complícannos a vida no canto de facela sinxela.

Despois están os que poñen o centro dos seus intereses en difundir lendas urbanas sobre a Igrexa, o Vaticano ou o mesmo Xesucristo (lembren o do código da Vinci), e que enganan á xente a base de confundir ficción con realidade. Intentar achegarse a Deus desta forma complícanos aínda máis a fe.

Termino cunha destas experiencias gratificantes que o Señor concédenos ás veces aos sacerdotes. Fai uns meses chamáronme para acompañar a un enfermo nos seus últimos días: sacramento da penitencia, unción de enfermos e viático e unhas palabras sinceras por ambas partes. Uns días despois do funeral, achegouse un fillo do señor para dicirme que se alegraba de terse equivocado comigo porque o seu pai morrera con moita paz. Tratábase só de poñernos nas mans de Deus. Así de sinxelo.

Non confundamos o importante co urxente, nin o normal co corrente no camiño da historia que Deus quere facer connosco. O camiño é sinxelo pero esíxenos tamén esforzo e abnegación para chegar á meta que é Cristo, por “unha coroa que non  murcha“ (1Cor 9, 25).

Deus é sinxelo. Deus creounos por amor e por amor quérenos salvar por medio do seu Fillo Xesucristo. Non hai nada máis. Os que complicamos todo somos os humanos. Deixemos a Deus ser Deus e todo será moito máis sinxelo.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco de San Froilán

Intento atopar referencias concretas sobre Deus nos discursos civís en xeral ou político-sociais en particular. Apenas as encontro. Algunhas, desgraciadamente, aparecen co único desexo de ofender aos crentes e de manipular a linguaxe relixiosa con fins utilitaristas e de poder. É coma se a realidade da existencia europea e española, non tivese nada que ver co relixioso e coa realidade do divino. Nin a antropoloxía, nin a filosofía, nin as referencias bíblicas, nin a cultura, nin a arte, nin a arquitectura, nin a vida cotiá, nin a boa educación, parecen ter nada que ver con Deus para moitos dos nosos contemporáneos. Ás veces dá a impresión de que retornan aqueles emperadores implacables e furibundos que, molestos pola existencia de Alguén que lles transcende, rebélanse contra os que temos a graza de crer, co fin de inxectarnos a súa “insoportable levidade do ser“.

Con todo, a fe nun Deus bo e misericordioso, liberador e sanador, segue viva en Europa, malia eles. Porque Deus está na raíz e no límite de moitas xentes de ben que traballan por un mundo mellor. A presenza do Papa en Lesbos, illa convertida agora nun campo de concentración de refuxiados que foxen da guerra, molesta aos poderosos, porque se atreve a berrarlle ao mundo que outra Europa é posible. Algúns recoñeceron que este Papa é a “conciencia de Europa“, dunha Europa que renuncia progresivamente aos principios de solidariedade e de respecto ao ser humano. Dunha Europa que fai tempo comezou a destruírse a si mesma cando quixo expulsar a Deus da realidade e, con Deus, os seus signos, as súas referencias e os seus inherentes valores éticos. Son ideólogos do poder, políticos desnaturalizados por un ateísmo chapuceiro que soamente ven inconvenientes e engorrosos problemas onde hai dor, sufrimento e morte. Sufrimentos e guerras causadas por eles mesmos, si, os mesmos que agora gardan silencio e escóndense cando onte saían á rúa e gritaban “non á guerra“. Aínda que é certo que a fe dos cristiáns europeos non poderá resolver os conflitos armados que rexorden desgraciadamente na humanidade, tamén é verdade que si os pode mitigar. E mentres, os cristiáns seguimos afirmando a Deus no mundo e intentando vivir coherentemente co que profesamos, algúns dos nosos líderes políticos din si á cultura da insolidariedade e da morte e non ao ben común, ao diálogo e á colaboración. É que vivimos nun país que deu as costas ás familias e aos máis débiles (a pobreza hérdase, di un informe de Cáritas) mentres se subvenciona a cultura do individualismo, da indiferenza, do hedonismo e da soidade.

Se este Papa “é a conciencia de Europa“ é porque cre en Deus. Nun Deus que salva e compromete. Un Deus cuxa fe nel xera determinadas formas de conduta e de opción polos pobres. E isto é así, porque a súa presenza envólvenos, rodea a existencia humana e o universo, e é punto decisivo de referencia para a comprensión do ser humano e do mundo. Sen esta orientación vital determinante, a desorientación, a perda de identidade e a banalidade, impóñense. Ai Deus! Noso Deus!

Mario Vázquez

A semana pasada tiven uns días de descanso e a ocasión de volver contemplar a grandeza da creación mirando a inmensidade do mar e as aínda verdes cores da montaña. Deixar as actividades do día a día, poder estar cos amigos que ves menos veces e pasear sen ruídos artificiais tamén axuda a achegarse a Deus.

 Isto mesmo serve para outras dimensións da nosa vida. É importante atopar a Deus na vida cotiá, pois é onde empregamos a maior parte do noso tempo.

 Pero ás veces necesitamos saír do habitual, precisamente para poder atopar a Deus despois na vida de cada día.

 Non gañariamos nada “queimándonos” por un exceso de traballo ou de preocupacións. Necesitamos relativizar o que é relativo. Parece algo obvio, pero non sempre o facemos. Máis ben relativizamos o absoluto e absolutizamos o relativo. Parece un trabalinguas, seino. Tamén se pode dicir doutra forma: facemos o urxente e esquecemos o importante.

 Todo o tempo gastado en buscar a Deus non é perdido. É o mellor investimento que podemos facer. Porque con Deus a nosa vida terá sentido e os nosos problemas ocuparán só o seu xusto lugar.

 Deixo unha ligazón para escoitar unha canción que pode animarnos a buscar a Deus dunha forma nova. Espero que  guste. Titúlase “Si supieras como te amo”

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Agora si. Xuño acábase. O termómetro e o calendario condicionan moito a nosa forma de vida e mesmo a nosa espiritualidade. Non é que Deus se vaia de vacacións, pero a nosa forma de acudir a El si que cambia un pouco. Aínda que non tería por que ser peor, senón todo o contrario.

Son uns días nos que vivimos un pouco máis amodo e sen tanto tensión, ou con máis tempo libre sempre é unha boa ocasión para facer mellor as cousas que outras veces facemos peor por culpa dos apuros. E isto serve tamén para a nosa fe e para Deus. Ocórrenseme mil ideas e seguro que a vós tamén.

O mesmo Xesucristo de cando en vez retirábase a un lugar tranquilo para descansar e orar. É unha boa opción: descansar, orar, vivir tranquilamente e coller novos ánimos e forzas para o longo inverno.

De Deus vén todo, ás veces fáltanos confiar máis. Hai uns días vin no muro de Facebook dunha amiga, unha viñeta que me fixo pensar moito neste sentido. Dicía: “Se os malos soubesen o bo negocio que é ser bo. Serían bos aínda que só fose por egoísmo”.

Atrevinme a parafrasear esta cita: “Se soubésemos o ben que nos fai ter a Deus na nosa vida, teriámolo aínda que só fose por sentirnos ben. Tamén no verán”.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Os días van pasando, xuño xa está aquí, e isto fai que cambiemos algúns hábitos da nosa vida, ou que, polo menos, empecemos a facer plans para o verán.

Completado o tempo pascual, en Lugo aínda nos quedan acontecementos interesantes. O Corpus é un fito importante na vida dos lucenses. A Catedral e o Centro Eucarístico Lucense organizan actividades ao redor desta festa para axudarnos a vivir a centralidade da Eucaristía. Xa nos irán informando os medios de comunicación da Diocese.

Ver como pasa o tempo e como pasamos o noso tempo é algo que temos que pensar de cando en vez. Pasar o tempo dunha forma ou outra tamén nos levará a vivir con ou sen esperanza.

Pasar o tempo con Deus ao noso carón é “máis”.

Miguel Ángel Álvarez