Como!?. Continúa lendo. O amor pide presenza, porque o que non se ve, non se ama. A Deus xamais o viu ninguén. Con todo, é infinitamente amable. Aquí hai, pois, un problema. Como explicalo? A amabilidade a Deus, vénlle de dentro, pero a súa manifestación móstrase ao exterior.
O sol que nos aluma, é sinal de que Deus nos aman. O verde campo que nos alimenta con branco pan, é expresión de que Deus coida de nós. O aire que nos dá vida, é proba de que Deus nos valoranos.
Todas estas criaturas son “sacramentos” do amor divino, pero son inconscientes da súa sacramentalidade significativa. No medio destas manifestacións afectivas do divino amor, existe un ser, cuxa misión é corresponder conscientemente ao amor do Señor. Esta supercriatura chámase home e está elevada á categoría de fillo de Deus. Por todo iso, o seu amor debe ser cordial, consciente de que Deus amouno primeiro e de que, posto a amarlle, ámalle para sempre. Nada hai en Deus que lle impida amar aos homes, xa que, aínda sendo pecadores, non deixamos de ser fillos, nin El deixa de ser pai. A paternidade e a amabilidade son inseparables, pero necesitan manifestarse, para ser cribles. O sol e as estrelas, as fontes e os ríos… son “falas” do amor de Deus creador, pero non saben que o son. Valorámolos, porque os necesitamos, pero non llo agradecemos, porque non son conscientes de que son un agasallo de Deus nin que non poden deixar de selo. Aluman aos bos e aos malos; ás persoas e ás bestas; aos vexetais e aos minerais. Fan o que fan, sen poder deixar de facelo. A súa sacramentalidade amorosa vénlles imposta pola súa natureza, non por propia iniciativa, nin pola súa persoal vontade. A súa conciencia non condiciona a súa capacidade de dar gloria ao Creador. Non teñen liberdade para facer o que non fan.
Non é o caso das persoas: nós podemos condicionar a amabilidade do Señor, e, de feito, así o facemos en múltiples ocasións. No noso comportamento, a primeira palabra tena Deus, que nos chama á santidade. A última palabra témola nós, que coa nosa liberdade, podemos dicir si ou non ao proxecto do Señor. A vida dos cristiáns condiciona positiva a negativamente a imaxe do noso Deus. A través das nosas obras trasparéntase en maior ou menor contía, a bondade da divindade. Unha alma “santa” dá máis gloria a Deus que miles de almas mediocres. Os cristiáns somos a cara visible de Deus. Unha cara fermosa fai moi atraente á persoa que a ostenta. Os trazos horripilantes fana horriblemente fea e repelente. As consecuencias saltan á vista. As nosas actitudes condicionan o maior ou menor aprecio que as xentes teñen de Deus e da súa Igrexa. Polas obras valóranse as persoas e as institucións. Elas son os espellos nos que se reflicten os quilates valorativos das mesmas. Non sexamos cristais opacos que impidan ver a inmensa achega benéfica que Deus e a Igrexa fan á humanidade.
Que brillen as nosas obras ante os homes para que vendo o noso exemplar comportamento, dean gloria a Deus que está nos ceos, e se alegre o corazón dos cristiáns que cremos nel.
Indalecio Gómez Varela
Cóengo da Catedral
