Deus

Desde sempre na mente do home existiu o concepto dun ser plenamente perfecto en si mesmo.

Transcorrido o tempo, o desexo deste ser perfectísimo pasou á vontade humana, para que se fixese realidade, e cando se cumpriu isto, o home compraceuse niso, vendo as vantaxes que lle reportaba, e amouno entrañablemente; e comprendeu que Deus amábao, ata tal punto que converteu a lei do decálogo en paternidade amorosa, e a relixiosidade do home fíxose auténtica filiación de fillo. Desde entón as relacións Deus – home son outras: as leis impoñen obrigacións e causan afastamento, co consecuente medo a ser sancionados se delinquimos en algo.

Ante este comportamento de Deus, o home pasou do medo á xenerosidade; pasou do cumprimento de mínimos, ao que obriga a lei, a unha actitude de xenerosidade impulsado polo amor de pai con que Deus estaba a tratalo.

En efecto, o Señor cambiara o dereito lexislativo pola promesa de perdón e a abundancia de dons. Agora Deus xa non é sancionador de culpas, senón perdoador de pecados. Espera ao fillo que volve a casa na que atopa ao pai bo, acolledor como sempre e que fai festa, cando o fillo chega, posto que un pai, posto a amar, ama para sempre e xamais reprocha o mal recibido, senón que celebra festivamente o regreso do fillo díscolo, sen o cal o fogar estaba empobrecido, e o corazón do pai seguía chorando a ausencia do fillo perdido. Este comportamento é impensable no corazón humano, pero para Deus nada hai imposible, e a antiga casa paterna continúa sendo o fogar do fillo pródigo, e no peito do pai bo segue palpitando un corazón que estrea a súa paternidade amorosa que xamais se envelleceu.

Os cristiáns, se miramos ao pasado, non vemos infidelidades, senón perdóns do Señor, e se miramos ao futuro, os nosos ollos só contemplan promesas de eterna felicidade. Consecuentemente nos nosos corazóns non caben pesimismos nin desolacións, senón gratitude e esperanza de recompensa de gloria eterna, porque ao Señor custámoslle moito, e o seu sangue derramado é o prezo da nosa salvación. Deixemos, pois, de falar dun Deus sancionador, e presentemos a un Deus salvador, que nos redimiu do pecado e da morte eterna. Mirémolo como fonte de vida e como forno ardente de perdón e misericordia, e miremos o noso futuro como o Ceo de gloria no cal nos espera o Señor.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Escribimos moitas páxinas da nosa vida: unhas escuras e tristes; outras claras e fermosas. Pero a máis importante é a páxina en branco que temos ante os nosos ollos e nas nosas mans, a de hoxe. Dela podemos facer unha páxina fermosa, preciosa aos ollos de Deus, da Igrexa e da sociedade. Traballemos para que así sexa. Para iso pídesennos unhas disposicións que nos predispoñan para que o futuro sexa un éxito.

A primeira ha de ser un «amén» á vontade de Deus pola nosa banda, para que logo El inscriba o que crea conveniente segundo o seu plan salvifíco: Amén a Deus, aos compañeiros, á misión confiada a cada un. Actitude de dispoñibilidade; de docilidade ao que Deus queira de cada un de nós. Para iso requírese un coñecemento do noso interior, un coñecemento da nosa vontade. Despois un acertado diagnóstico que facilite o tratamento acertado para poñer remedio ao mal que nos afecta.

Este diagnóstico é como un alto no camiño para recuperar forzas e poder camiñar máis de présa. O descanso no camiño non é renuncia ao esforzo, senón recuperar forzas para poder chegar á meta. Os verdadeiros protagonistas da peregrinaxe son Deus e o camiñante. Deus é o que garante o poder chegar ao santuario, e o peregrino facilita esta posibilidade articulando o camiñar co descanso. A vida do cristián é un aprender, non conceptual, senón un aprender útil, unha `metanoia’, un pasar dunha actitude de desexo a unha actitude de `resposta’, que integra todas as miñas forzas: un Deus que me chama, eu que respondo; unha vocación de resposta.

Este obxectivo implica dúas cousas: entrar máis dentro; non quedarme na superficialidade, senón pasar do desexo á realidade. Pasar da vocación do desexo a unha vocación de paixón, de apaixonamento por Deus e pola igrexa. A unha actitude que nos converta en seguidores de Xesucristo. A dinámica cristiá implica contemplación e esforzo. Empecemos contemplándonos a nós mesmos e perdoándonos a nós, como Deus nos perdoa. Partiremos de que non somos nós os que buscamos a Deus, senón que é El quen nos busca a nós.

A nosa fe sitúanos nunha actitude de confianza radical en Deus. Aínda recoñecendo as nosas limitacións, a confianza en Deus ponnos nunha radical seguridade. Deus dásenos como don. Se eu quixese conquistar a Deus, non o conseguirei. El dásenos gratuitamente. El é o Deus dos homes, que se nos revela como próximo. É o Deus liberador, o Deus do éxodo, que sae ao noso encontro. É o Deus que se nos revela como Iavé no Antigo Testamento; e como Xesús, encarnándose no seo de María.

Deus é unha proximidade «benevolente», que nos fai ben; é o Deus de Xesucristo, que deu a vida por nós. Deus non é indiferente ante os homes. É o pai dos cristiáns, que non fere, senón que cura; que ten corazón. Consecuentemente, confianza e responsabilidade, pola nosa banda, e isto abóndanos.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

Debemos revisar os nosos conceptos e os nosos comportamentos relixiosos. Relixión significa relación con Deus. Esta é de dependencia, posto que Deus é o Creador, e nós somos criaturas. El é benfeitor e nós beneficiarios. El é pai e nós somos fillos. El é fiel, e nós estamos salpicados de infidelidades. El busca o noso ben, e nós vivimos da súa xenerosidade.

As nosas relacións co Señor miran ao pasado, pois del recibimos a existencia. Démoslle grazas. Miran ao presente, xa que en Deus movémonos e existimos. Adoremos a súa providencia, e miremos ao futuro, cara ao cal camiñamos con esperanza. O primeiro valor é o amor. As obrigacións acusan carencia de amor. Só o amor abonda. Onde hai amor sobran as leis. A imposición de leis é un mal necesario para suplir a carencia de amor.

A un bo pai de familia non é necesario imporlle a obrigación de dar pan aos seus fillos: o seu corazón de pai converte as súas obrigacións paternas en necesidades ineludibles. Dicirlle a unha nai que debe preocuparse do ben dos seus fillos, sería ferir os seus máis íntimos sentimentos. Cada fillo que trouxo ao mundo, é un anaco do seu corazón materno. Porque ten fillos, traballa, sacrifícase, entrégase… Eles son o seu corazón que pon en movemento todo o seu dinamismo maternal. Isto está claro nos milagres dos que nos fala o Evanxeo. Cada milagre realizado por Xesús ao longo da súa vida, é proba da súa divindade e expresión do seu amor entrañable. Se non existise amor, non existiría Deus. Deus e o amor identifícanse. Isto está claro no milagre da sanación do leproso do que nos fala o Evanxeo. Xesús se compadece do pobre leproso e cúralle do dobre mal que lle afectaba. Curoulle o padecemento da lepra e curoulle tamén do illamento ao que sometian as leis de entón, en evitación de que a enfermidade se contaxiase aos demais veciños do pobo. Dobre padecemento atormentaba ao pobre enfermo de referencia: o tormento da lepra que ía carcomendo a pel do seu rostro e, sobre todo, a dor moral de verse expulsado da comunidade veciñal, en evitación de que a súa enfermidade persoal puidese converterse nun mal endémico.

Está claro. Xesús ten corazón: compadécese dos nosos males e congratúlase dos nosos bens. A providencia proclama gratitude respecto ao pasado; serenidade no presente, e esperanza para o futuro.

Cremos na divina providencia. Deus preséntanos unha partitura, cuxos pentagramas son as etapas do noso devir. Nelas imos gravando as tonalidades dos nosos comportamentos, de xeito que a composición harmónica da nosa partitura vivencial, sexa de tal calidade moral, que a Santísima Trindade poida compracerse comprobando o seu acerto espiritual cando o tempo deixe de ser tempo, e nós podamos sentirnos satisfeitos por ser fieis ao Señor, todos os días da nosa vida.

Este é linguaxe de eternidade. Escoitémolo.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]