Coresma

Escoitemos a semente: “Algo me di que me entregue totalmente e sepúltame no escuro da terra, na esperanza de ser transformada en árbore. Por que, para cara arriba teño que ir cara abaixo, e pensar que toda árbore pode brotar de min?” (E. A. Gloeggler). Este soliloquio da semente non precisa, quizais, moita explicación, senón reafirmación e confirmación. Porque, en rigor, nada está perdido para a semente ao desaparecer no escuro da terra. Ao contrario, sepultarse e ir cara abaixo é a condición para froitificar. Sepultarse na terra vivifica a semente, desenvólvea. Ir cara abaixo non inutiliza, madúraa. Estamos, un ano máis, no tempo coresmal. Lembramos a quen “se humillou a si mesmo” (Flp 2, 8), Cristo, que abaixado e asumindo plenamente a nosa humanidade, fíxose semente que leva à plenitude da Vida à humanidade.

A Coresma é tempo para volver a dirixir a mirada ao escuro da vida. Para imitar a paciencia de Deus que segue “agardando o froito precioso da terra” (St 5, 7). Tempo para converternos en semente que produza bos froitos. Tempo, para volver a dirixir a mirada ao Sementador que agarda bo froito da terra boa.

Como ensina o Papa Francisco, tempo novo coresmal invítanos “ao xaxún, a oración e a esmola, tal como os presenta Xesús na súa predicación (cf. Mt 6, 1-18), que son as condicións e expresión da nosa conversión. A vía da pobreza e da privación (o xaxún), a mirada e os xestos de amor cara ao home ferido (a esmola) e o diálogo filial co Pai (a oración) permítennos encarar unha fe sincera, unha esperanza viva e unha caridade operante”. (Mensaxe do Para para a Coresma 2024).

Coresma, tempo novo no que vivir é froitificar. Mirémonos no espello da nosa propia vida e rompamos a coartada de esquivar o noso fracaso á hora de dar os froitos necesarios de conversión. Quizais o noso fracaso sexa mirar e buscar só o superficial, o que aparenta, o frívolo, o mediocre. Busquemos no agochado e fondo do corazón o crecer silencioso como o da semente. Acaso poidamos recuperar a mirada ao interior, afondar no profundo de onde nacen e susténtanse os froitos. Porque a árbore -a vida- máis esvelta e de mellores froitos é a que ten boas raíces.

Daniel García

Párroco de San Lourenzo de Albeiros e San Xosé das Gándaras

Na súa mensaxe coresmal, o Papa Francisco lémbranos que todo tempo é tempo de graza, de actuar, e de dar o mellor de nós mesmos; e xusto a Coresma, axúdanos neste propósito mediante a oración, a austeridade, e as celebracións propias deste tempo litúrxico. E axúdanos propiciando o saír das nosas obstinacións, das nosas vertixes, e axudándonos a retomar camiños de verdadeira liberdade e que nos fan máis autenticamente humanos.

Así como o Advento mira ao Nadal e predispón para acoller e celebrar ao Neno Deus, a Deus connosco, o tempo litúrxico de Coresma predispón para celebrar, con fondura espiritual e enriquecemento que nos humaniza, os misterios da paixón, morte e resurrección do Señor.

E nun mundo no que tan bombardeados somos con constantes ruídos de toda índole, nunha constante vertixe, cando non nunha perigosa despersonalización, mediante poderosísimas ferramentas de comunicación con capacidade de invadir a nosa vida persoal, familiar, de relación… que ben nos veñen momentos de oración, de calma interior, de austeridade, de xaxún…, a exemplo do Señor no deserto.

E para isto, que é bo en todo tempo, temos a oportunidade de vivilo con máis intensidade, e de celebralo, durante este novo tempo de graza, que é a Coresma.

Coresma que comezaremos o mércores, día 14 co significativo rito da imposición da cinza, e que concluiremos o 24 de marzo co Domingo de Ramos, portal da Semana Santa.

Que ben nos fai, que ben facemos, abrindo a nosa vida á luz, á graza, á paz interior e á esperanza que nos regala o Señor mediante a celebración dos seus misterios de redención, de salvación, de liberación, e acompañándoo no deserto coresmal de oración, de austeridade e de penitencia.

Non perdamos esta nova oportunidade de graza coresmal.

Parroquia do Bo Pastor (Lugo)

Na Coresma apetece mirar ao autenticamente esencial na vida, sen medias tintas nin componendas. Porque a Coresma consiste en descubrir o fundamental da vida. Vivir desde o esencial.

Por iso, a chamada da Coresma, que é a chamada de Cristo, resulta especialmente actual e necesaria para contrarrestar a cultura lixeira do pensar e actuar que se promove en moitos ambientes. Trátase de deixar todo o afastado do Evanxeo e de ver todo o verdadeiramente humano para redescubrir o primordial, apreciar e saborear a presenza de Deus en cada un. Trátase de resolver os nosos camiños de imperfección, de materialismo, de obsesión polo diñeiro, de consumismo, de adoración da carne, de insolidariedade, de egoísmo, de superficialidade, e de tantos outros males que de nós nacen, por nós viven e de nós aliméntanse.

O fundamental convídanos á plenitude da vida profunda. A enchernos de confianza, sinxeleza, honestidade, misericordia, perdón, actitude de servizo e de fe. A cambiar a pel do corazón. A fuxir do envellecemento prematuro que non soña, non agarda, non se ilusiona, non cambia.

Vivir con plenitude no “mar da vida”, apoiarse no esencial non é doado. Podemos desesperanzarnos, pero motivados polas palabras do Señor, somos convidados a un novo intento, a reverter o noso barro por virtude. A examinar a nosa vida, entrar nun mesmo, e tamizar a propia existencia á luz do Señor, da súa Palabra e da súa Igrexa, para redescubrir con alegría o encontro gozoso, sanante e transformador con Xesucristo.

Xaxún e abstinencia son as prácticas comúns que unen a todos os cristiáns do mundo, de aí a súa importancia. Pero é á oración, á lectura da Palabra de Deus e á caridade, ao que nos convida, sobre todo, a Coresma. Orar máis, privarnos de algo, renunciando a caprichos  e superficialidade, compartir tempo e diñeiro, é vivir a Coresma. Isto é o esencial na vida. Os verdadeiros apoios da nosa vida cristiá. Aínda que no noso tempo sexa ir contracorrente.

Daniel García

Párroco de Albeiros e As Gándaras

[Artículo en castellano]

Supoño que moitos da miña xeración lembran de bo grado aquela serie de animación titulada A volta ao mundo de Willy Fog, na que se versionaba, para os que eramos nenos por aquela época, a mítica obra de Xulio Verne A volta ao mundo en oitenta días.

Pois ben, nos tempos do mítico autor, podería ser que se necesitasen eses días para dar a volta ao mundo. Hoxe seguro que se podería facer en só unhas horas. Pero non é o mesmo «dar a volta ao mundo» que «darlle unha volta ao mundo». Xa me entenden.

Quizais pretender «darlle a volta ao mundo» pareza unha tarefa imposible de facer de xeito individual. Por iso, o que si podemos tentar é darlle unha volta á nosa propia vida. Para iso non nos fan falta os oitenta días do entrañable Willy Fog, senón que abondan os corenta días da Coresma, valla a redundancia.

A Coresma nace como un tempo de preparación para a gran celebración anual da Pascua. É un tempo no que nos ofrecen a oración, a esmola e o xaxún como ferramentas necesarias para «darlle unha volta» á nosa vida.

Contan que, en certa ocasión, un xornalista preguntoulle á Madre Teresa de Calcuta, que, se puidese cambiar algo na Igrexa, que cambiaría? Parece ser que ela respondeu que se cambiaría a si mesma. Isto mesmo pódenos servir para o que estamos a falar: para cambiar o mundo, o primeiro que temos que facer é cambiar cada un de nós. Se o prefiren, podemos dicilo con outras palabras que teñen unha connotación de máis esixencia: para que se convertas o mundo, antes temos que converternos cada un de nós.

Tampouco se trata de converterse por converterse. Trátase, máis ben, de cambiar o mundo para que sexa de verdade como un anticipo do que será despois a vida do mundo definitivo, no que non existe ningún tipo de mal nin de limitación. O noso «pequeno mundo» debería ser unha proxección a escala desoutro mundo infinito ao que todos esperamos chegar algún día.

Por iso, a Coresma pon diante dos nosos ollos o rostro da morte e da finitude. Non en balde, comezamos este tempo coa imposición da cinza que nos lembra, sen andrómenas, o que somos e no que nos converteremos, se non hai alguén que poña os medios suficientes para poder alcanzar «a outra beira».

Temos por diante un camiño de corenta días para ver que somos, como estamos e coller a man daquel que deu a súa vida por nós para que podamos chegar ao seu mundo.

Ninguén dixo que o camiño fose doado, sabémolo ben por experiencia propia, pero merece a pena. Merece a pena que cada un nos convertamos para que o mundo «dea unha volta» e vaian acabando os «malos rolos» que cada día nos atormentan.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

[Artículo original]