corazón

A vida é o eco dunha grandeza, dun quedar contigo e facerse teu; o eco profundo, a resonancia que reverbera na trama da historia. A medida que avanzamos neste eco regalado, recoñecemos con maior claridade a importancia dos sonoros rostros que iluminaron e iluminan a nosa andaina.

Un eco que se cruza no camiño, que deixa marcas indelebles no corazón. Xestos de amabilidade, palabras de alento e compañías seguras convértense en parte da historia, un recordo constante da beleza da vida (de tantos; de todos). Unha sinfonía única, unha melodía que perdura na alma. Corazóns e mans consoladores, refuxios de paz, que aman e, amando, co-crean e sosteñen o firmamento dos días, a miúdo no silencio.

Este eco entrelázase na existencia, chamando á nosa vida a ser un fío de luz que se entretece con outros nun baile etéreo de amor e compañía, formando un sublime tapiz de vida. Somos construtores nesta sinfonía, coreógrafos de xestos de apoio e consolo nas sombras de calquera noite.

Aquí, no eco desa grandeza, o corazón descobre que o tesouro da vida non reside nas posesións materiais, senón nos tesouros intanxibles que regalas e recibes; nos abrazos sinceros e as palabras de alento que nutren as almas e lembran que estamos feitos para ser parte de algo moito máis grande.

Este eco resoa e lembra que cada acto de bondade pode ser semente de esperanza, que xermola nos corazóns sedentos de amor, para cultivar a plenitude de vivir. Consola a mirada e descobre que non se trata de contas de débito e crédito nun balance invisible, senón dunha danza fluída que nutre e fortalece a historia.

Entón, no eco, entendes que son as pegadas que o outro deixa no teu corazón as que che impulsan a escribir con acerto a historia da humanidade. Convertémonos así nos narradores dunha epopea de compañía real, lendo con amor as páxinas dun legado celestial entrelazado.

Na viaxe compartida, ao escoitar ese eco, recoñeceremos que a grandeza da vida reside na resonancia dun Corazón-fogar que anhela latexar ao unísono cos nosos. Seremos un todo, fragmentos dun todo maior, parte dun tecido de amor, de verdade eterna; como versos entrelazados no poema da existencia.

O Eterno, o da Palabra recoñecible, o do eco harmonioso, na súa sabedoría infinita acompañará o camiño de vida impregnando a certeza de que xuntos, sempre xuntos, poderemos recoñecer o rumoreo da nosa grandeza. Nun camiño de música que guiará os nosos pasos até o domingo sen ocaso, onde a luz non poderá esvaecerse e a grandeza da vida resplandecerá na súa plenitude. Xa sen reflexos, sen ecos; nun eterno diálogo infinito e con alento, nun poema coas súas respostas, coa súa danza, nunha canción que á alma presta.

Marcos Torres

Párroco de Lalín

Estrear é usar algo por primeira vez. A estrea leva consigo certo encanto, algunha presunción e tamén algunha responsabilidade para evitar que a peza estreada non se deteriore.

De todo o que posuímos as persoas, a máis importante é a vida. A vida pode considerarse baixo distintos aspectos: vida social, vida familiar, vida laboral, e vida relixiosa.

Socialmente contempladas, as persoas non somos illas bañadas por distintas augas, senón seres humanos chamados a relacionarnos uns con outros. As relacións vívense a distintos niveis: nivel de respecto mutuo; nivel de convivencia veciñal; nivel de convivencia amical, e de colaboración…

Os niveis de relacións de convivencia rexuvenecen a vida das persoas, e a convivencia social enriquécese, cando os veciños teñen unha convivencia cordial.

A vida familiar intégrana os pais cos seus fillos, e estes cos seus irmáns. O amor conxugal, enriquecido con agarimo paterno e a fraternidade dos irmáns, fai do fogar unha familia na que abundan os detalles de delicadeza mutua, e estes comportamentos son os mellores ingredientes, para que a vida de familia sexa fonte de felicidade e de bo vivir.

A responsabilidade laboral de todos os que conviven baixo o mesmo teito, garante a abundancia de pan para os comensais que comparten a mesma mesa, e garante tamén a conciencia de que o home é un ser para os demais e de que a súa misión é facer felices aos que viven ao seu carón.

A dimensión relixiosa eleva ás persoas a unha nova categoría. Xa non son simplemente as motivacións terreas as que regulan os comportamentos dos homes: as nosas relacións están motivadas agora pola afiliación divina, que nos converte en irmáns, iguais en dignidade, chamados a cumprir a vontade de Deus, que desexa que procuremos o benestar dos demais.

A nosa misión é cumprir a vontade de Deus, que se encarna en nós para dar e para recibir. O amor é o primeiro valor que recibimos de Deus, o cal se fai o noso receptor en cada un dos nosos semellantes. Cada persoa é «un ti de Deus», que estende a súa man esperando a nosa ofrenda filial. Isto esixe a dádiva dun mesmo, porque «iso é amar: darse uno mesmo; dar alegría e felicidade».

A enfermidade que padece o noso mundo non é a falta de pans, é a falta de amor. O corazón é a zona máis deprimida da sociedade actual, dicía a M. Teresa de Calcuta. Fabricamos máquinas xigantescas de produción, pero fáltalles o aceite do amor fraterno. O corazón que palpita no noso peito é estéril: non consegue que a rega da fraternidade vitalice o noso mundo.

É urxente un transplante de corazón, para poder estrear unha sociedade plenamente feliz, como o espera o Señor. Este é o noso labor ao regresar das nosas peregrinacións: estrear unha vida nova e mellor.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]