caridade

Unha fe operativa na caridade, por Mons. Alfonso Carrasco

Estar unidos na mesma fe e como membros dunha familia máis grande ten unha dinámica propia: é caridade operativa. Agora, tras a experiencia feita e ante as expectativas que abre o novo curso, será particularmente necesario potenciar esta dimensión esencial da experiencia cristiá.

Sabemos ben, tras os difíciles días da pandemia, que non podemos fiarnos só de nós mesmos e da nosa boa vontade, que se nos esgotarían rapidamente as forzas e as respostas. Que a fonte inesgotable da caridade está na nosa participación no amor sen límites do Señor, na plenitude da súa entrega ao Pai e a todos os seus irmáns, na nosa comuñón eucarística con El.

Recuperar a vida das nosas parroquias, coidar nelas a experiencia de unidade –na fe e nos sacramentos– fará posible responder a este outro gran desafío do próximo curso: a caridade, o acento posto na fraternidade vivida, na compañía, na axuda mutua, consciente, querida.

A comunidade parroquial “é con frecuencia o primeiro lugar de encontro humano e persoal dos pobres co rostro da Igrexa” (Congregación para o Clero, Instrución “A conversión pastoral da comunidade parroquial ao servizo da misión evanxelizadora da Igrexa”, 33). Será tarefa irrenunciable este ano saír ao encontro das necesidades das nosas familias, ofrecéndolles soporte e axuda cando a crise, que xa asoma no horizonte, afecte o traballo e ao sustento. E ocuparnos de tantas outras situacións de persoas que, apremadas polo peso da vida, as circunstancias económicas ou outros problemas, esperarán atopar na familia dos discípulos do Señor un xesto de alento e unha man tendida.

Por iso, este curso terá prioridade para nós a existencia e o bo funcionamento das nosas Caritas parroquiais, así como da diocesana; ben sabendo que son só expresión de todo o tecido de cercanía, axuda e amor ao próximo que dá forma á vida das nosas comunidades. Neste mesmo sentido, será importante seguir apoiando o noso Comedor San Froilán –que, desde o inicio da crise, enfróntase a necesidades crecentes–, como sempre recoñeceu a fe sinxela do noso Pobo crente, que fai posible a súa subsistencia cotiá, xunto co labor constante e gratuíto das Fillas da Caridade, de responsables e colaboradores.

Tamén a iniciativa da que nace o Fondo diocesano Sempre Xuntos foi signo desta mesma caridade vivida de cerca nas parroquias, en particular polos presbíteros. Está destinado a ser apoio ás nosas Caritas, cando os seus recursos sexan insuficientes; pero é ao mesmo tempo testemuño da nosa unidade diocesana, que atopou esta forma de expresión ante os sufrimentos da pandemia, e pola que debemos dar grazas a Deus. Xa que a caridade é un xesto supremo da liberdade do corazón, nunca é debida nin pode ser obrigada, aseméllanos a Deus mesmo, que ama ao que dá con alegría (2Co 9,7).

Mons. Alfonso Carrasco

O Bispo de Lugo constitúe un fondo diocesano para atender necesidades caritativas urxentes

Mons. Alfonso Carrasco: “A nova situación en que nos atopamos, as necesidades están a crecer, debido á crise económica e social xerada polo confinamento, afectando á vida cotiá de persoas e familias. Por iso, pareceunos corresponder á vontade inicial dos doantes ampliar agora os obxectivos aos que está destinado o Fondo “Sempre Xuntos”, converténdoo nun “Fondo diocesano” máis permanente, vinculado ás necesidades caritativas máis urxentes das nosas parroquias”

“Nesta “nova” normalidade que agora comezamos necesitaremos que sexa verdade o lema de “Sempre Xuntos”, para non deixar atrás a ninguén, e experimentar esta “comuñón cristiá de bens”, nacida da liberdade da fe”

Nunha carta o Bispo de Lugo explica como xorde e cal é o obxectivo deste fondo diocesano destinado a facer fronte ás necesidades caritativas das parroquias.

O fondo está dotado dunha cantidade inicial de 100.000€. Deles 44.000€ proveñen da campaña Sempre Xuntos (iniciativa do clero diocesano); 32.000€ é achega da Diocese de Lugo; e 24.000€ achegados por Caritas Diocesana.

O poder de cada persoa. Cada xesto conta. CORPUS CHRISTI – DÍA DA CARIDADE 2020

Queridos irmáns,

Vivimos tempos singulares, nos que tomamos iniciativas excepcionais como sociedade, para deter o contaxio dun virus potencialmente mortal. As cidades e os pobos, todo detívose, nunha inmensa acción común.

Hoxe, no Día da Caridade, queremos observar como esta actuación de toda a sociedade foi en realidade obra da liberdade e da responsabilidade de cada un.

As persoas fixemos posible esta acción común. E aínda que dicir “persoa” é sempre falar de relacións, de familia, de compañeiros de traballos, de intercambio de bens corporais e espirituais, de responsabilidade polos outros, non podemos esquecer que todo iso repousa sempre no corazón, na mente, nas disposicións libres de cada un.

Nada sucede sen a persoa. E, con todo, é doado non valorala, cando a súa contribución para un obxectivo común resulta irrelevante, ou mesmo cando a súa presenza é máis carga que axuda. Así, por exemplo, vimos como foi posible nalgúns lugares deixar aos maiores nas residencias sen atendelos realmente na enfermidade, aínda que estaban en perigo de morte. Isto sucedía ao non poder responder as esixencias que suscita o xentío enfermo polo virus. Aínda que, se o pensamos, isto pode suceder sen necesidade real, só porque non convén aos propios proxectos persoais, por exemplo moitas veces en que se realiza un aborto. Como di o noso Papa Francisco, existen formulacións na nosa sociedade para os que a persoa como tal non importa, pode ser descartada.

Este tempo de pandemia foi ocasión para que todos puidésemos percibir o problema: nada sucede sen a persoa; pero facilmente é descartada en realidade. E cando isto non leva a tales consecuencias últimas, a falta de respecto para coa persoa pode manifestarse doutras maneiras, negándolle os seus bens fundamentais. Isto vai desde a mentira ou a manipulación da información, para determinar o seu comportamento en propio proveito ou para facerlle dano e atemorizala, a quitarlle os seus bens máis necesarios: a paz da súa familia, a confianza dos fillos, o exercicio dunhas liberdades ou outras; ou, por suposto, o acceso aos recursos materiais, aos necesarios para asegurar un lugar de habitación, a alimentación, etc.

Por iso, nada hai máis importante, nada cambia a vida e a sociedade de xeito máis eficaz que aquilo que establece definitivamente o valor da persoa, que ensina a respectalo, a defendelo nos diferentes ámbitos.

Esta afirmación da dignidade do próximo, que se compromete realmente polo seu ben, é a caridade. Foi enraizada neste mundo para sempre por Xesucristo, o Noso Señor, que a levou á súa plenitude, até o extremo de dalo todo, corpo e alma, a vida mesma polos irmáns. Vén de Deus, e é Deus mesmo, o noso Creador; por iso pensamos que dá razón da nosa existencia: quen comeza a existir foi amado eternamente. Ilumina a vida, como sabemos por experiencia desde que abrimos os ollos ao amor da nosa nai. É a única guía suficiente para dar forma boa á existencia e conducir á sociedade por camiños de xustiza e de paz.

A caridade que o Señor trouxo ao mundo non pasará nunca. É o corazón da nosa fe, que celebramos o día de Corpus Christi, poñendo niso a nosa gloria, e non nas nosas forzas, riquezas e poderes.

Pero, evidentemente, a caridade só existe no corazón da persoa, é inseparable da liberdade e da conciencia de cada un, de nosa propia relación con Deus. Pois non fomos os primeiros en amar: recibimos a vida e recibimos o amor de Deus, que entregou ao seu Fillo por nós.

O lema deste día da caridade lémbranolo: este é o verdadeiro poder de cada persoa, que defenderá para sempre a dignidade da propia existencia, que afirmará sen engano nin manipulación o ben do próximo, que saberá compartir e saberá dar, coa única medida do propio corazón, a quen camiña ao meu carón e necesítao. Así vencerá todo desafío e tamén á morte.

É totalmente verdade, por tanto, que o que conta é o poder de cada persoa, cando este é o da caridade, o do Espírito invencible do Señor. E é certo igualmente que cada xesto conta: toda expresión da caridade é de máis valor que o ouro e a prata.

Por iso é máis importante a verdade e a liberdade do xesto que aquilo que podemos achegar, segundo as nosas posibilidades. Porque é máis importante o corazón que a conta bancaria; porque a persoa non pode ser medida pola cantidade de bens materiais dos que dispoña.

Amemos ao próximo non con palabras, senón con obras. Vímolo en tantos exemplos magníficos de entrega durante a pandemia. Non nos preguntabamos canto gañaba esta persoa ou a outra, senón que admirabamos a súa entrega de corazón.

Afirmemos, pois, que cada persoa importa. Que non podemos abandonar a ningunha, nin deixar atrás a ningunha. Poñamos da nosa parte o que podamos, en tempo, en creatividade, en enerxías; e tamén en medios materiais, en apoio na necesidade.

O confinamento pode traer como consecuencia un crecemento grande de necesidades materiais. Que traia xa antes, coa graza de Deus, un cambio das nosas mentalidades, un crecemento da nosa fe, para a que ninguén é insignificante, un crecemento da nosa caridade, entendida como o poder mesmo da persoa, ao que non podemos renunciar para renovar a nosa vida e a nosa sociedade.

E que a alegría profunda prometida polo Señor, que ninguén nos poderá quitar, creza un ano máis contemplando e cantando a loanza do Amor dos amores, que sostén para sempre e enche de esperanza a nosa vida.

Feliz día de Corpus Christi!

+Alfonso, bispo de Lugo

14 de xuño de 2020

[Ver pastoral en castellano]

O remedio da caridade

Sempre que escoito a canción de Eros Ramazzotti `Se bastasen un par de cancións’ non podo evitar deixar de pensar na Caridade. É por este fragmento en concreto: «.. Até os muros que nunca pensamos pódense abrir. Se abondasen dúas boas cancións para botar unha man, poderíanse achar mil razóns para ser máis humanos. Pode pasar, pode ocorrer… Para deixar de acudir ao remedio da caridade».

O meu punto de reflexión é sobre ‘o remedio da caridade’. Certamente a caridade é un remedio a algo que non vai ben. Cáritas manifestou en múltiples ocasións que o ideal sería que non existise esta organización… Iso significaría que a sociedade está a funcionar ben. Pero a realidade non é así. Vémolo día a día nos medios de comunicación, nas redes sociais e tamén ao noso carón. A dignidade da persoa vese degradada cada vez máis: lonxe e preto de nós. Problemas de vivenda, de alimento, de non chegar a fin de mes. E problemas de acceso á educación, de igualdade de oportunidades, de marxinación, de explotación, de violencia extrema…

Todo isto necesita unha solución que moitas veces non é doado atopar ou de poder levala a cabo. Pero non por iso debemos deixar de tentalo. Buscamos `remedio’, sabendo que non é a solución.

Cáritas, a Igrexa, mira á persoa no seu conxunto, tentando remediar tanto as carencias materiais como espirituais, querendo que a persoa teña vida en plenitude, sen ter en conta a súa raza ou relixión, acollendo sempre quen o necesita.

Nas campañas do Día da Caridade propónsenos o remedio da caridade e algo máis. Non contentarnos con remediar os problemas cotiáns que son froito de estruturas inxustas. Non contentarnos con expresar o noso descontento… Cando dicimos que as cousas non van ben, simplemente constatamos unha realidade, cando dicimos que eses problemas teñen remedio, estamos a dar un paso máis para resolvelos e cando poñemos algo da nosa parte para cambiar esa realidade que criticamos, comprometémonos para que as cousas cambien: «O teu compromiso mellora o mundo». Non botemos balóns fóra.

José Manuel Castro Alba

Párroco no Páramo

Imaxe: cathopic

“A Igrexa que non fai ruido”

Deste xeito quixo titular o seu Pregón da Caridade, pronunciado este pasado mércores no Círculo das Artes de Lugo, o cedeirense Bieito Rubido, periodista e director do diario ABC. O pregoeiro, ante un salón cheo de oíntes simpatizantes e colaboradores de Cáritas e acompañado polo Bispo da Diocese na tribuna, pronunciou un Pregón fundamentalmente testemuñal e moi ben fundamentado bíblica e teoloxicamente. Con referencias constantes a Xesucristo, coma o Deus dos pobres, e a doctrina recente dos dous Papas vivos, citou tamén á M. Teresa de Calcuta cando uns periodistas lle pediron unha mensaxe para os que se dedican á caridade: “Que vivan ben a Eucaristía”. Afirmaba así, o pregoeiro, que o escurecemento da práctica eucarística ten repercusións na calidade do compromiso caritativo.

Por outra banda, lembrou e citou a súa irmá relixiosa xosefina, misioneira na Amazonia en Perú. Afirmou, con claridade, que Cáritas non é unha ONG, pero si a organización global que máis atención presta no mundo aos necesitados; e engadiu: “é a organización máis seria, eficiente e comprometida cos pobres neste país”. Destacou a importante presenza social de Cáritas en Lugo e en España e o necesario labor realizado cos pobres durante a crise económica.

Afirmou, na liña de Cáritas, a necesidade de estar cerca dos pobres, de acompañalos e de escoitalos, xa que a pobreza é máis que un problema económico porque abrangue dimensións humanas, culturais, sociais e políticas. E, entre outras moitas laudables afirmacións, reinvindicou a necesidade de recuperar a sa tradición do Xoves de Corpus en Lugo como día festivo para celebrar con grandeza unha solemnidade tan significativa para a Cidade do Sacramento. Certamente, se Lugo perde esta identidade, perdería as súas raíces, a súa historia máis fonda para converterse nunha cidade irrelevante, ruidosa e infiel ao ser e a cultura que a constituiu e constitúe como anfitrioa das antigas cidades do Reino de Galicia.

Se Cáritas é a igrexa que non fai ruido, se a Igrexa é Cáritas, se a Eucaristía e a caridade son inseparables, os lucenses debemos recuperar a centralidade da Catedral como expresión e símbolo de verdadeira casa de Deus que é a Igrexa de Xesucristo, como espazo de silencio onde a natureza guiada pola luz e o vento, falan aos adoradores con asombro e tenrura da dor existencial dos irmáns que sofren e que, son hoxe, cristos vivos que evocan as verbas do Señor no Evanxeo: “Tiven fame e déstesme de comer”.

Sempre me pareceu moi relevante que nunha cidade exista a posibilidade de entrar nunha igrexa de portas abertas e mirar devotamente á presenza real de Cristo na Eucaristía. Na nosa Catedral, aí, na Capela Maior, está sempre; El sempre está. Ogallá que nunca os lucenses o deixemos só, nin na Eucaristía, nin nos irmáns necesitados.

 

Mario Vázquez

Vicario Xeral da Diocese de Lugo

A %d blogueros les gusta esto: