aninovo

Adeus ao ano 2020 e benvido o 2021 que acabamos de estrear.

Boa ocasión para reflexionar sobre o “misterio do tempo”, que corre veloz e inexorable.

O tempo é un agasallo que nos fai Deus. Agradecémosllo de corazón. Pero preguntámonos: por que, sendo o tempo un ben por todos apetecido, Deus dánolo “racionado”?.

Talvez sírvanos de resposta a seguinte comparación: boa é a noite que aproveitamos para descansar. Con todo, mellor é o día, que nos serve para gañar o sustento. Por iso esperamos a aurora, precursora do día, aínda que a súa chegada obríguenos a despedir a noite.

Bo é o tempo, que nos permite realizarnos como persoas. Pero máis valiosa é a eternidade, que nos permitirá ver a Deus “cara a cara”.

No tempo, esperamos. – Na eternidade, posuiremos.

O tempo é mudable e limitado. – A eternidade é inmutable e permanente.

No tempo corremos o risco de perdernos. – Na eternidade, a seguridade é plena.

O tempo é un espazo para merecer. – A eternidade será un gozar para sempre.

Hai que mirar sempre adiante, pero sen deixar de mirar o que queda atrás, porque “a historia é mestra da vida”, e a historia pertence ao pasado.

No pasado escribimos moitas páxinas da nosa vida: unhas brancas e fermosas; outras grises e escuras; quen sabe se tamén algunhas negras e feas. Pero as máis importantes son as que aínda nos quedan por escribir. Unha delas é a do ano 2021, que nos regala Deus.

Deste novo ano podemos facer unha páxina fermosa ou unha páxina horrorosa. Todo depende da nosa vontade. Contamos co que nos ensina o Señor, cuxa doutrina é a luz que ilumina o noso camiñar. Contamos tamén coa súa graza, que nos axuda a superar as dificultades. E contamos coa voz da conciencia, que aproba o noso bo facer, e reproba os nosos incorrectos comportamentos.

Que nos falta?. Decidirnos e botar a andar. Pois ao choio! Para que o ano 2021 resulte a páxina máis bela da nosa vida aos ollos de Deus e dos homes.

Poñamos da nosa parte todo o que está nas nosas mans, e o demais o porá o Señor.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Paz e ben: a conclusión e o comezo dun novo ano supón sempre unha invitación a seguir avanzando.

O tempo, o calendario, do mesmo xeito que o Camiño de Santiago, delinea e supón unha serie de etapas que hai que ir completando… Sempre mirando cara adiante, pero cos pés sobre a terra; sempre bañados no realismo do momento, pero tamén abrazados polo idealismo que move corazóns cara a metas heroicas.

Mirar atrás, é recoñecer o camiño xa percorrido… mirar cara adiante, é como levantar a mirada e contemplar o horizonte cara ao que imos.

Pero o importante e decisivo é que estamos “en camiño”, é a hora do paso concreto, humilde paso que supón sempre un avance, aínda que cause dor.

O Camiño de Santiago é unha sucesión de etapas que, como a vida mesma, ofrecen sempre a oportunidade de seguir avanzando, mesmo con sufrimento e no medio de dificultades, que, ao cabo, fortalecen os pés e o espírito da persoa que camiña.

Un novo ano en principio é unha proxección cara ao futuro que en realidade non existe (cando chega é hoxe, agora), un xogo numérico froito das matemáticas que nos axudan a comprender parte do universo, pero non o corazón, o ser, a alma humana.

Por iso un ano novo pode ser entendido como unha nova oportunidade, unha nova etapa, un seguir avanzando sen medo, con esperanza, e sempre coa enerxía que dá o amor e a súa filla a bondade.

Sigamos camiñando neste novo ano para ir construíndo, coas pisadas do amor e a solidariedade, un mundo novo.

Deséxoche todo ben, CAMIÑANTE.

Feliz ano novo.

Ultreia et suseia (“ánimo, adiante, sempre máis aló e cara ao ceo”).

Fr. Paco Castro Miramontes

Desexar é querer con vehemencia algunha cousa e especialmente a posesión de algo agradable ou útil. Ao comezo dun novo ano e durante as festas de Nadal, afloran en nós os bos desexos e a nostalxia das mellores lembranzas. É un exercicio, sen dúbida, saudable. Quero comezar o novo ano expresándolles, a todos Vostedes, o meu sincero agradecemento polas mostras de afecto e pola súa fidelidade na lectura e acolldta dos artigos publicados.

O futuro pertence a quen cren no ben, a verdade e a beleza, e por iso invítolles a abrazar cariñosamente, cun firme propósito, estes grandes valores. Valores que son inherentes á nosa cultura cristiá e que se nos transmiten desde as súas orixes na Biblia e no pensamento filosófico. Eles foron e son fonte de felicidade persoal e comunitaria. Por iso, o mellor propósito para este ano novo é comezar mirándonos a nós mesmos, buceando no noso interior, cultivando a espiritualidade e o coidado esencial e os valores que os santos e pensadores de todos os tempos meditaron e practicaron. Coidado que ha de expresarse e manifestarse na preocupación por todo o creado, pola casa común, polo noso propio fogar, pola cidade, o patrimonio, a natureza, os animais e, por riba de todo, polas boas relacións con Deus e cos nosos irmáns, templos vivos da divindade na historia. Desde unha perspectiva crente, as nosas relacións humanas han de estar fundamentadas na relación persoal cun Deus que nos ama infinitamente como ninguén, que se nos manifestou e revelou en Cristo e que quere saberse amado, sobre todo, naqueles que máis sofren.

Paz e Ben, é o saúdo franciscano que se transmitiu ata nós a través de moitas xeracións. A Igrexa Católica comeza o ano con estes desexos, celebrando a solemnidade de Santa María Nai de Deus e pedindo para todos a paz no mundo. A Xornada pola Paz, que se celebra tradicionalmente o día primeiro de ano únese á pregaria polo fin das guerras e da violencia, con bendicións para todos.

Que o Novo Ano, querido lector, sexa unha ocasión máis para non esquecer que, malia os nosos defectos, podemos ser felices e axudar a outros a que o sexan, que hai moitos que nos aprecian, admiran e queren, e que, como moi ben di o Papa Francisco na homilía de fin de ano, “ser feliz é atopar forza no perdón, esperanza nas batallas, seguridade no palco do medo, amor nos desencontros. (…) Ser feliz non é unha fatalidade do destino, senón unha conquista para quen sabe viaxar cara ao interior do seu propio ser. Ser feliz é deixar de ser vítima dos problemas e volverse actor da propia historia”.

Que cada día que espertemos neste novo ano saibamos agradecer a Deus o milagre da vida, dispoñernos a camiñar con paz interior polos carreiros de cada amencer e deitarnos coa conciencia tranquila, dourando con soños de eternidade a graza de saber que existimos porque fomos amados na orixe da nosa existencia.

Feliz 2017 para todos e en especial para ti, lector. Fecundo Ano novo!

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

Comeza un ano novo e na Eucaristía do primeiro de ano, na bendición final aos fieis, a Igrexa deséxanos a paz, a protección de Deus e un feliz e próspero ano cargado de bondade e de ben na proximidade do amor de Deus e dos irmáns. No cristianismo bendinse as persoas, os tempos, os lugares e as cousas. E todo iso para que, mantendo viva a presenza de Deus na nosa existencia, coidémonos mutuamente e contribuamos xuntos ao progreso e á paz.
Bendicir (dicir-ben, facer-ben) é un belo xeito de comezar o ano. De feito, pertencemos a unha cultura na que habitualmente se fomentan os bos desexos, condición indispensable para as boas obras. Así, desexámonos os bos días, as boas noites, sorte, saúde, paz e ben. Algo tan sinxelo e natural que adoitamos facer rutinei0ramente pero que sería, sen dúbida, un bo propósito para este novo ano. Un ano no que os católicos viviremos, por indicación do Papa Francisco, como Ano Extraordinario da Misericordia. Por iso, invito aos lectores a recuperar na súa memoria, e en forma de bos desexos, que de feito o son, as catorce obras de misericordia. Se todos procurásemos practicalas, os políticos poñeríanse de acordo para o esencial do ben común, as inxustizas irían a menos, o paro baixaría inmensamente, os anciáns serían queridos e escoitados, os malos tratos desaparecerían e os máis pobres (presos, sedentos, famentos, peregrinos) sentiríanse acollidos, honrados, queridos e valorados.
Unha antiga bendición celta, entre outros fermosos desexos, reza así nalgúns dos seus fragmentos: «Que o sol brille sempre cálido e fraterno na túa cara, que a choiva caia suave entre os campos e ata que nos volvamos a atopar, Deus che teña na palma da súa man e non aperte moito o seu puño. Que vivas cen anos, cun ano extra para o arrepentimento; que sexas respetado polos teus veciños, que fuxan os problemas, teñas a protección dos anxos e sexas acollido polo ceo».
Que Deus vos bendiga a todos, e que aprendamos a acollelo na pequenez da súa humanidade para que cada ano, cada mes, cada día, estea cheo do seu eterno Amor.

Mario Vázquez
Vicario Xeral

Estreamos un ano, e con el reeditamos vellos propósitos e toda clase de bos desexos. É tan propio do ano novo como a lotería en Nadal: formulamos pequenos ou grandes proxectos de cambio na nosa vida e, de paso, desexos de maior calibre para a sociedade e o mundo. E facémolo por todas as partes, coa incerta esperanza de que a nova cifra do calendario traerá «debaixo do brazo» o cumprimento destes anhelos. E tan veloces van os desexos como volven, con non pouca frecuencia, os desencantos, cando constatamos resignados que duran pouco os nosos ánimos por cambiar e que tampouco parece que os rumbos do mundo vaian corrixirse moito. E é que, quizais non abonde con desexar, nin, desde logo, con esperar que aparezan sen máis as novidades polas que suspiramos.

Desexar tempos mellores ao comezo dun novo ano civil non é mal propósito; está escrito, dalgún modo, no máis profundo do noso corazón. Queremos ser felices, que o sexan todos os demais e tamén que todas as realidades do mundo vaian a mellor,especialmente aquelas máis sangrantes e dolorosas. Pero as verdadeiras transformacións do mundo empezan sempre no interior de cada un: son as persoas novas as que fan un mundo novo. E un bo ano novo. Xa o advertía san Agustín cando, aos que se queixaban do malos que eran os seus tempos dicíalles: «Convirtámonos nós, e mellorarán os tempos. Nós somos os tempos; segundo somos nós, así son os tempos». Resulta doado pedir ao ano que sexa bo, pero máis difícil é pensar que o será, en boa medida, se eu cambio.

A Igrexa, fai xa bastante tempo, propón empezar o ano coa xornada Mundial da Paz,unha ocasión para lembrar que esta segue sendo un ben preciado e necesario para todos os tempos. Na súa mensaxe para este ano, o Papa Francisco invitou á humanidade, baixo o lema «non escravos, senón irmáns», a desterrar do mundo toda escravitude, grande ou pequena, antiga ou nova, e a globalizar os xestos de fraternidade a todos os niveis, empezando polas nosas actitudes cotiás, como «dicir unha palabra, un saúdo, un `bos días’ ou un sorriso, que non nos custan nada, pero que poden dar esperanza, abrir camiños, cambiar a vida dunha persoa». Moi concreto.

Vale a pena preguntarse, pois, se aos nosos desexos para o ano novo e bo estamos dispostos a engadir, co refraneiro popular, unha «vida nova», ou se máis ben resignámonos a empezar o 2015 esperando que algo bo «caia do ceo». Porque, a final de contas, o que tiña que vir do ceo xa o fixo no primeiro Nadal. Deus fíxose carne para introducir no mundo unha novidade, para cada persoa e por iso para a vida de todos. A presenza de Cristo, xa para sempre na nosa historia, si é capaz de realizar os nosos desexos profundos de ben. É capaz, se deixamos que faga primeiro nova a nosa vida. Entón tamén o ano será novo, bo, fraterno e en paz.

Feliz Ano!

David Varela

Rector do Seminario Diocesano