Advento

Comenzabamos a semana cos ecos da dor ante a morte sen sentido do seguidor do Dépor, Jimmy, que nos lembraba, que a violencia xera sempre violencia. Morte tamén na mar e o falecemento de Vanessa, a policía enterrada en Guitiriz. Estamos vendo episodios como estes todos os días nas noticias que nos acompañan á hora de comer… pero que non nos quitan o apetito: morte dos máis débiles pola inxustiza dos poderosos, mortes daqueles que van en son de paz a países en guerra, contaxio de enfermidades mortais por cumprir coa obrigación humana e cristiá de velar polo ben dos nosos semellantes.

O caso de Teresa Romero recordounos de cerca, en Becerreá, que nada do que poida suceder en Africa ou en calquera lugar do mundo é xa alleo a ninguén. Os que nos sentimos seguros na nosa casa temos que recordar que vivimos nunha aldea global e que todos estamos relacionados. O que pasa máis aló das nosas fronteiras aféctanos. E o que nós fagamos desde aquí tamén afecta aos que están lonxe. Campañas da Igrexa, como o Domund, celebrada hai pouco, reflicten esta solidariedade cos que están lonxe e teñen menos oportunidades ca nós. En Advento esperamos que estas desigualdades desaparezan. E preparamos o Nadal. Afloran en todos sentimentos de bondade, de tenrura e unha especial sensibilidade para descubrir o rostro dos que sofren. Ao estar nun tempo de preparación non debemos deixar pasar un minuto sen pararnos a pensar como debe de ser o noso actuar e que podemos facer para que o noso mundo funcione un pouco mellor. E debemos facelo aínda que só sexa por egoísmo: se aos demais vailles ben, a nós irá ben. O Evanxeo da misa do segundo domingo de Advento pídenos que preparemos os camiños do Señor. Cristo encárna, faise un dos nosos ao nacer en Belén; se preparamos os seus camiños, estamos preparando os nosos camiños, o camiño da humanidade redimida, salvada pola presenza de Deus no mundo. Polo tanto, hai espazo para a esperanza.

A festividade da Inmaculada Concepción de María, é un signo máis de que hai esperanza. A figura da Virxe fálanos dunha humanidade limpa de pecado, unhas orixes aos que podemos volver.

E acabo cunha última reflexión. Criticamos a antelación na instalación do alumado de Nadal, os adornos, as campañas nos centros comerciais, todo o balbordo que nos invade xa estes días… pero nós preparamos os camiños do Señor? Preparamos os camiños da paz, da harmonía, da ausencia de violencia nos nosos xestos e nas nosas palabras? Somos coherentes coa nosa fe, ou deixamos que chegue o día e sorpréndanos coas mans baleiras…? San Paulo tamén nos recorda hoxe: «Nós, confiados na promesa do Señor, esperamos un ceo novo e unha terra nova na que habite a xustiza. Xa que logo, mentres esperades estes acontecementos, procurade que Deus vos atope en paz con El, inmaculados e irreprochables».

José Manuel Castro Alba

Delegado de Medios de Comunicación da Diocese

O día trinta de novembro comezamos o Ano Litúrxico coa celebración do primeiro domingo de Advento. Aínda temos por diante tres semanas de preparación para o Nadal.
Na lectura do Evanxeo escoitada na Misa díxosenos que estivésemos vixiantes porque non sabiamos «cando virá o dono da casa» (Mc, 13,35). O Evanxeo do segundo domingo de Advento falaranos da importancia da preparación do camiño para a vinda do Señor.

O feito de que se repitan tanto nestes textos as palabras «velade» e «preparade» en tan só uns poucos versículos, indícanos que se trata claramente dunha advertencia seria.

Desde que temos unha certa idade, sabemos ben que o momento da partida desta vida pode producirse en calquera instante. E por iso, non en balde, Xesucristo invítanos a vivir dun modo distinto e orixinal. De tal forma que vaiamos preparando a nosa viaxe, e que ao mesmo tempo vaiamos practicando aquí os hábitos de vida propios da eternidade. Isto último, ademais polo que supón de ben e caridade cara aos demais.

A primeira vinda de Xesucristo coñecémola ben. Tan ben que en occidente celébrana todos, incluso os que din non crer en Deus. Fai dous mil anos «o Verbo fíxose carne e habitou entre nós, e contemplamos a súa gloria» (Xn 1,14a). Foi un acontecemento de tal envergadura, tanto humana como divina, que cambiou a historia da humanidade dunha forma única. Pasamos de vivir na escuridade que provoca a morte á luz que orixina unha esperanza que excede todos os límites imaxinables polo ser humano.

Dous mil anos despois as cousas cambiaron moito. Sen dúbida temos moitas máis cousas materiais e algunhas inmateriais, aínda que non estean equitativamente distribuídas entre os seis mil millóns de persoas que habitamos o planeta.
Teño a sensación de que algo está fallando. Tantos avances e logros conseguidos non son compatibles con tanta violencia e tanta pobreza. Non será que non lle deixamos un oco a Deus no medio de tanta cousa?

Deus veu para quedar. Puxo a súa tenda no medio de nós para que vivísemos, e non só sobrevivísemos ao estilo dos animais.

Temos por diante catro semanas para prepararnos e celebrar a vinda de Xesucristo que volve nacer para encher a nosa vida de sentido e esperanza. Isto vainos a supoñer esforzo, porque toda fase de preparación adoita ser laboriosa e árida. Facer limpeza e poñer orde no barullo da nosa casa implica unha actividade extraordinaria cando leva tempo sen facerse.

O que descoñecemos é o tempo que resta ata que nos chamen para facer o exame do amor. A morte existe e sempre sorprende, vémolo todos os días. Con todo, vivimos cunha tranquilidade non sa, porque cremos ter a capacidade de controlar e programalo todo pensando que somos os donos da nosa vida. !Termino lembrando a parábola do rico que tería unha gran colleita e díxose «alma miña, tes bens almacenados para moitos anos; descansa, come, bebe, banquetea alegremente. Pero Deus díxolle: ‘necio, esta noite van reclamarche a alma, e de quen será o que preparaches?’» (Lc 12, 19-20).

Miguel Ángel Álvarez