Advento

Como a vida faise en etapas: nenez, mocidade e adultez; tamén a Historia de Salvación é un cúmulo de etapas no tempo: creación, redención e Igrexa; e a Igrexa, á súa vez, programa o seu labor salvífico en períodos pedagóxico – pastorais: Advento, Nadal, Coresma e Pascua.

Este domingo comezou o Advento do ano sinodal, ano de gozosa esperanza e de común responsabilidade.

A Igrexa está a sufrir unha crise de declive pesimista, e necesita unha inxección de esperanza. Nos últimos tempos, o temor apropiouse do optimismo de moitos cristiáns. Unha boa dose de esperanza é artigo de singular urxencia nas institucións eclesiais e nos seus dirixentes, para recuperar a fe nas palabras de Xesús, que afirmou que a súa Igrexa sería perseguida, pero non vencida. O Papa Francisco advírtenolo convocando un Sínodo extraordinario, e anímanos a vivilo nun clima de esperanza responsable, para contrarrestar a baixa estima con que gran parte da sociedade mira á Igrexa nestes intres.

A esperanza apunta a un futuro prometedor: a vinda do Redentor. As promesas do Señor están a piques de cumprirse. E isto cáusanos inmenso gozo. Pero é tamén esperanza responsable, porque o Salvador chama á porta coa ilusión de que nós lle permitamos entrar. Esta é a nosa responsabilidade. De nós depende que Xesucristo poida entrar nas nosas vidas ou que teña que pasar de longo. Para sortear este risco, o Papa San Xoán Paulo ll repetiunos con voz vibrante e corazón enardecido: “Abride as portas a Cristo”. Esteamos, pois, vixiantes para que chame e entre. O Precursor prestou un magnífico servizo ao plan salvífico do Mesías: primeiro dispuxo ao pobo para que o recoñecese e recibise, e despois sinalouno xa presente entre os homes.

Tomemos exemplo e escoitemos a este bo pregoeiro. Celebremos con gozo a xa próxima chegada do Mesías, e preparemos os camiños para que a salvación irrompa con forza en todos os ambientes do noso pobre mundo, no cal a crise de valores é a pandemia devastadora da historia contemporánea.

A esperanza ilumínao todo. O corazón con esperanza, non se limita a cantar: decídese a colaborar. Isto é o que nos pide a Igrexa neste ano do Sínodo dos Bispos. Pois, ao choio. O Sínodo está inaugurado: integrémonos no seu dinamismo.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

[Artículo en castellano]

Non. Non é o home o que busca a Deus, senón Deus quen busca ao home. Na arca da nada, Deus buscou ao home para ter a quen amar. Na esfera terrestre buscou ao xénero humano para coidar del coa súa providencia amorosa. Na madrugada infiel do home, Deus buscou a Adán para prometerlle a redención.

E sucedéronse incontables xeracións; e o corazón de Deus continuaba máis ferido de amor que de xustiza. E chegou a hora do perdón: non importa o prezo. O que interesa é a reconciliación do ceo, coa terra. Deus valóranos tanto, que El mesmo se fai prezo do noso rescate. Entre o ceo purísimo e a terra pecaminosamente ennegrecida, hai un abismo insalvable, pero o amor non entende de distanciamentos nin os soporta. Deus ponse en camiño como na madrugada da creación, pero con mellor sorte que naquel amencer. Agora o home faise o encontradizo mediante a unión hipostática da nosa natureza pecaminosa e a súa santísima. No seo virxinal de María, Deus e o home fanse amigos. Ela é a ponte da que o Redentor se vale para pisar terra. É máis, María é o campo previamente abonado con plenitude de graza para a aterraxe do Fillo de Deus no noso chan. Ela dixo “si”, e o proxecto redentor de Deus fíxose realidade. Só se require que ao “si” de María únase o noso “si” para que o amor redentor de Cristo contaxie as nosas vidas. Fagámolo pronto, posto que ao Señor úrxelle estrear outro mundo, no cal os homes se comporten como irmáns e o pan abunde en todas as mesas.

Deus ofrece o remedio. Unha humanidade sen valores cristiáns, é a pobreza máis contundente para os seres máis prezados do mundo. O creador enriquecéraos con toda clase de bens de natureza e de graza. O home era un verdadeiro “ti de Deus” pero antollóuselle ser o seu competidor. A vontade do seu facedor era que o home fose un irmán entre os irmáns, pero a convivencia esixe renuncia aos intereses persoais e actitude dadivosa en favor do contendente. Con todo, a mentalidade dos descendentes de Adán non lles cadra aos homes de onte nin aos de hoxe. Imponse unha nova normativa moral que regule os nosos comportamentos cívicos. E Xesús ofrécenola coa súa exemplaridade e o seu Evanxeo.

Nadal é a cita de Xesús connosco. Está á porta e chámanos, ofrecéndonos un novo código de comportamento para que isto cambie.

Ofrécenos a súa compañía, para facer realidade o seu proxecto. Con El ao noso carón, nada bo é imposible; pero a nosa decisión aprema, porque o Mesías “está á porta e chama”. Saiamos a recibilo.

Indalecio Gómez

Cóengo Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A variante temperatura estacional pode servirnos de referente para explicar o comportamento do home na historia da salvación.

A temperatura desta estación é invernal: A neve cobre os campos, e o frío conxela as augas. Pero volverá a primavera e co seu cálido clima, a floración embelecerá novamente os bosques e as pradarías. Á primavera seguirá o estío rico en espigas, e ao estío seguirá o outono xeneroso en froitos.

Tamén a historia do home pasou polo inverno da graza: nesa estación conductualmente invernal, a humanidade non se distinguiu pola súa floración nin polos seus froitos de santidade. A invernía do noso mal comportamento privou ao mundo da súa riqueza orixinal e inoculou no corazón do home parálise para toda obra boa. Pero para Deus nada hai imposible, e o poder e bondade do Señor comprometéronse en devolver ao home o seu primitivo estado de graza. Así nolo fan ver os tres personaxes do advento: o profeta Isaías, lembrándonos as promesas de redención do Señor. San Xoán Bautista, anunciándonos que “O Redentor está á porta, e chama”; e a Virxe, acollendo ao Fillo de Deus no seu seo virxinal, convertido agora no primeiro sagrario do mundo.

O advento é a síntese do misterio da redención. No proceso deste misterio redentor existen unhas constantes que marcan o camiño que nos conduce á reconciliación con Deus. Son as seguintes:

Recoñecer que necesitamos ser redimidos. Por nós mesmos non podemos recuperar as nosas boas relacións con Deus;

Pedir que veña o Redentor e que nos salve;

e acoller ao Salvador, que non se presenta con aspecto de xuíz, senón con man acolledora.

As crises producen pesimismo, derrota e tristeza. Pola contra, a esperanza procrea gozo e paz. Este é a mensaxe do presente domingo: ALEGRÁDEVOS, TEDE PAZ. Alguén dirá: non podemos ter paz nin hai lugar para o gozo mentres exista tanto mal no mundo. Certo que non se pode ignorar a existencia da desorde na nosa sociedade. Á vista están a crecente descrenza na nosa contorna. A onda de inmoralidade por todas as partes; o desprezo multitudinario dos valores cristiáns; o abandono masivo da práctica relixiosa… Pois, a pesar de todo, “alegrádevos e gozade de todo corazón, porque o Señor cancelou a túa condena e comprácese en ti, ámate e alégrase con xúbilo”, xa que neste mundo, o ben excede ao mal. Son máis os xustos que os malvados; somos máis os que cremos en Cristo, que os que renegan del; somos máis os que amamos á Igrexa, que os que a perseguen? E aínda que fósemos menos en número non somos un “residuo” moribundo dun cristianismo agonizante, se non o “resto” revitalizador dun cristianismo actualmente asediado polas forzas do mal, ás cales estamos dispostos a resistir desde a Igrexa de Xesucristo, “sempre perseguida pero nunca vencida”. Pois, alegría e paz, porque, aínda que odiados e maltratados, nunca seremos derrotados, porque “eu estarei convosco até o fin do mundo”, di o Señor.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A graza é o don máis prezado de Deus ao home. É o sol da vida. Sen o sol, o día faise noite. Sen a graza, a vida faise morte. Os cristiáns que perderon a graza santificante, son cadáveres ambulantes.

Así se comportou o Señor connosco. Primeiro foi o bico de Deus, despois, a maldade dos homes. Cando nacemos, hai en nós máis graza que pecado. Coa graza podémolo todo. “Abóndache a miña graza”, díxolle o Señor a San Paulo.

Pero tamén o pecado ten forza sedutora. Por cada promesa de felicidade, esíxeche unha porción de liberdade, ata facerche escravo. Con todo, non é invencible. Deus vén na nosa axuda: “estou á porta e chamo”.

O Advento mira ao Nadal, como a primavera mira ao verán. O Advento é tempo de gozosa esperanza e de cristiá responsabilidade. O home é máis o que espera que o que posúe. A esperanza convérteo en conquistador; estimúlao a buscar algo mellor.

Ningún ben comparable a Deus no noso mundo, nin na vida de cada un de nós. Esa divina bondade ofrécenos Xesucristo no Nadal. Hai que facer sitio ao Mesías Salvador. O Bautista úrxenos abrir as nosas portas ao Señor e a acollelo con corazón limpo. Imponse un cambio radical no mundo. Dá a impresión de que no noso mundo non hai espazo para Deus. A nosa sociedade non valora a Deus, pero necesítao.

Urxe cambiar o derrotismo polo convencemento de que “outro mundo é posible”.

Urxe que cambiemos nós mesmos, convencidos de que “unha vida máis cristiá é posible”.

Urxe cambiar xa, porque o mañá non é noso e porque ao Señor agrádalle a inmediatez. Urxe cambiar o ambiente, xa que os ambientes, bos ou malos, son o resultado de moitos comportamentos concretos, e o ambiente actual é refractario a Deus e aos seus divinos valores.

Urxe cambiar o convencemento de que nós sós podemos cambiar o mundo. Necesitamos a axuda do Señor. Nós non podemos facer nada bo sen a graza do alto. O Advento que acabamos de estrear, lémbranos que o Señor quere regalarnos os seus dons. Abrámoslle a nosa alma agora que chama á nosa porta. Non deixemos para mañá a oferta de graza que Xesús fai hoxe. El gusta das respostas inmediatas: “Zaqueo baixa deseguida”, e a salvación entrou na casa de Zaqueo.

Tamén entrará na nosa, se nos abrimos á súa chamada, e o mundo será digna morada dos fillos de Deus.

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

A palabra «advento» significa «vinda», e utilizábana os pagáns para expresar a vinda periódica das divindades que, de cando en cando, facíanse presentes no templo, que para eles era un lugar sacro. No léxico coloquial, utilizábano tamén para recibir ao emperador, ao cal consideraban como un ser divino.

Na linguaxe cristiá, nun principio, chamouse «advento» á última vinda do Señor, xuíz de vivos e mortos; pero ao establecerse a festa de Nadal, empezou a chamarse «advento» á vez que precede ao nacemento de Xesús en Belén. E desde entón, houbo como un desdobramento do Advento: un de preparación para o Nadal, e outro de preparación para a Pascua. O primeiro caracterízase polo seu ambiente de oración e esperanza, e conserva o nome de «advento litúrxico». E o segundo caracterízase por un clima de conversión e de penitencia, e denomínase «coresma».

Nestes momentos referímonos ao Advento litúrxico, que implica «espera e compromiso». Vivimos en «esperanza», porque o mundo aínda non se concienciou plenamente da vinda redentora do Mesías, e súplica que a súa misión redentora non se faga esperar. A nosa súplica é gozosa e medorenta. Gozosa, porque a encarnación do Fillo de Deus é portadora de salvación para todos e, á vez, é comprometedora para nós, porque a redención non é impositiva, senón oferta amorosa e martirial por parte do Señor e debe ser acollida e agradecida pola nosa banda. A este respecto pode servirnos de exemplaridade o comportamento dos pastores, os cales, informados do nacemento de Xesús, acudiron a ofrecerlles os seus dons, e tamén a actitude dos Magos, que acudiron presurosos a adorar ao Fillo de Deus, que acababa de pisar terra.

O Advento debe de vivirse en clima de esperanza, porque nos advirte que se achega a nosa liberación. A esperanza mira un futuro bo. O temor tamén mira a un futuro, pero indesexable. O Advento mira a un futuro grandemente desexado: a vinda do Salvador. A esperanza de Advento é gozosa: as promesas do Señor están a piques de cumprirse. E isto cáusanos inmenso gozo. Pero é tamén esperanza responsable, porque o Salvador chama á nosa porta coa ilusión de que nós lle permitamos entrar. Esta é a nosa responsabilidade. De nós depende que Xesucristo poida entrar nas nosas vidas ou que teña que pasar de longo. Para sortear este risco, o Papa San Xoán Paulo II, repetíanos con voz vibrante e corazón enardecido: «Abride as portas a Cristo». Esteamos pois, vixiantes para que «entre» axiña que veña e chame. O Precursor prestou un magnifico servizo ao plan salvífico do Mesías: primeiro preparou ao pobo para que o recoñecese e recibise, e despois sinálao xa presente entre os homes. Tomemos exemplo e escoitemos a este bo pregoeiro. Celebremos con gozo a próxima chegada do Mesías e preparemos os camiños para que a súa salvación irrompa con forza en todos os ambientes do noso pobre mundo.

Só entón será Nadal.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]