As XII Xornadas de Apostolado Seglar iniciáronse cunha conferencia do sacerdote e D
elegado de Misóns, Ramón Jacobo Bernárdez.
O Delegado de Misións comezou a súa intervención expoñendo unha serie de necesidades: de diálogo, tanto dentro da Igrexa como co mundo. Tamén se necesita unha Palabra que denuncie e anuncie que é posible vivir todos como irmáns aínda que sexamos diferentes. E necesitase o Espírito para axudarnos a vivir a diferencia en comuñón.
Ramón Jacobo fixo un repaso da historia da misión:
- unha primeira época apostólica, con tres notas dominantes: movemento misioneiro, animado polo Espírito e organizado a partir de pequenas comunidades domésticas.
- séculos II e III, época na que a misión baséase na hospitalidade, o amor mutuo, a caridade cara aos pobres e un gozo irradiado polos crentes.
- séculos IV e seguintes, cando a metodoloxía evanxelizadora cambia: esténdese por socialización e non tanto por unha conversión persoal.
- séculos XV – XIX: a Igrexa implántase en moitas partes do mundo.
- Vaticano II, e o que supuxo de encarnación solidaria fronte a espiritualidade individualista.
A misión non é algo puntual, senón nuclear. Porque a Igrexa, por natureza é misioneira, os cristiáns, os somos misioneiros, ou non somos cristiáns. Ademais, a misión é osixenante, pois permítelle á Igrexa proxectarse máis alá dos límites e das limitacións.
Ramón Jacobo considerou o encontro persoal co Señor e vivir a fe en comunidade como algunhas das condicións necesarias para un bo labor evanxelizador. Labor que non se pode limitar aos países do sur, senón tamén necesario nos países do norte. Entre outras cousas porque un exceso de riqueza é tan prexudicial como unha excesiva pobreza.