A tarde do pasado día quince sorprendíanos a triste noticia dun dramático incendio na bela Notre Dame de París. Alí, o que fora entón o catedrático de Filosofía máis novo de España, Manuel García Morente, recuperou a fe. Perdéraa aos nove anos, á morte da súa nai. Nunha situación próxima ao suicidio, escoita A Infancia de Cristo de Berlioz e aos pés do crucificado pensa: “Ese é Deus, o verdadeiro Deus, o Deus vivo que entende aos seres humanos, que sofre con eles, que os consola, que lles dá alento e tráelles a salvación”. Alí, sente impulsado a orar e descobre, con horror, que esqueceu o Painoso. Con grandes esforzos consegue lembrar integramente o texto e a paz alaga o seu ser. Sucedeu en París. Como antes, alí redescubriron a fe, P. Claudel, ao entrar en Notre Dame, e tamén o noso N. Yepes. Alí atopáronse co Crucificado que resucitara e, desde entón, cambiaron a orientación da súa vida.
S. Pedro comezaba unha das súas mellores predicacións con este texto: “vós coñecedes o que sucedeu no país dos xudeus…”. Sucedeu que veu á historia un home que pasou facendo o ben e liberando aos demais dos seus demos interiores; sucedeu que algúns non foron capaces de aceptar a vida e obras daquel home bo que dicía que viña do Pai Deus e que traía mensaxes de liberdade e paz para todos. Sucedeu que desenmascaraba os seus convencionalismos e mediocridades, as súas inxustizas e hipocrisías e por iso matárono. Pero sobre todo, o que sucedeu e cambiou verdadeiramente a historia, é que “Deus resucitouno ao terceiro día” e fíxollo ver ás testemuñas que el designara: a María Magdalena, a outras mulleres e aos que comeron e beberon con el despois da súa resurrección.
Que sucedeu naquel primeiro domingo? Que hai unhas testemuñas que viviron unha experiencia realmente transformadora. Que a noticia da boa nova da salvación, a alegre noticia da resurrección, estendeuse dun modo inusitado, contra toda lóxica. Que co que alí sucedeu, todo cambiou. Cambiou a historia, cambiou mesmo a maneira de contar o tempo, inventouse o domingo, día de culto a Deus, de descanso e de celebración da vida e xeráronse espontaneamente comunidades de seguidores que compartían os seus bens, que o tiñan todo en común e reuníanse nas súas casas para celebrar a súa fe. Eran cidadáns como os demais pero distinguíanse polas súas boas obras.
Hoxe, convén rememorar que non só Deus resucitou a Xesús; tamén resucitou a unha vida nova a aqueles que foron testemuñas do que lle sucedeu a aquel que pasou pola vida facendo o ben. Eran homes e mulleres que xa non buscaban egoístamente os bens de aquí abaixo, senón que atoparon novas formas de vivir que encheron de sentido á súa existencia nesta vida e na vida eterna. Por iso cremos que el segue vivo e resucitado; que el non é só un personaxe do pasado. García Morente, P. Claudel, N. Yepes… e millóns de seres humanos na historia, contaron, contan e contamos o que sucedeu. Hoxe todo isto segue acontecendo. E xa fai máis de dous mil anos. Oxalá tamén ti, estimado lector, sigas contando, para ben teu e de todos, o que che sucedeu a ti. Felices Pascuas.
José Mario Vázquez Carballo
Vicario Xeral da Diocese