Este o título dun interesante documento recentemente publicado pola Congregación para a Doutrina da Fe, á fronte da cal está o xesuíta español Luís F. Ladaria. Trátase dunha carta dirixida aos bispos da Igrexa Católica sobre algúns aspectos da salvación cristiá.
Antes de seguir, convén recordar que os documentos pontificios adoitan titularse coas primeiras palabras en latín e que, á súa vez, xa nos dan a clave do documento en cuestión que, neste caso, comeza así: «Dispuxo Deus na súa sabedoría revelarse a Si mesmo e dar a coñecer o misterio da súa vontade (cf. Ef 1, 9), mediante o cal os homes, por medio de Cristo, Verbo encarnado, teñen acceso ao Pai no Espírito Santo e fanse consortes da natureza divina (cf. Ef 2, 18; 2 P 1, 4). [?] Pero a verdade íntima sobre Deus e sobre a salvación humana maniféstasenos pola revelación en Cristo, que é a un tempo mediador e plenitude de toda a revelación (DV 2)»
Dixemos que se trataba dunha carta dirixida aos bispos, pero iso non impide que a poidamos ler tamén todos os demais, xa que o tema tratado é de vital interese para todos.
Este breve documento publicouse a finais do mes de febreiro pero pasou bastante desapercibido, quizais por coincidir coa publicación da exhortación Gaudete et exultate do papa Francisco.
É un documento interesante, porque en menos de trinta páxinas móstranos como o centro e o artífice da salvación humana atópase en Xesucristo, o Fillo de Deus. A salvación é un don gratuito de Deus e non se debe aos nosos méritos.
Comeza o documento facendo unha análise das transformacións culturais de hoxe e como impactan no significado da salvación cristiá. Denúncianse neste capítulo os erros do neo-pelaxianismo e o neo-gnosticismo. Disto mesmo falaranos tamén o Papa na exhortación antes citada, cando nos advirte dos perigos que podemos atopar no camiño da santidade.
Continúa a carta Placuit Deo constatando a aspiración humana á salvación. O home percíbese como un enigma e busca a felicidade con todos os medios que ten ao seu alcance, pero atópase con que nada creado pode satisfacelo por completo. Tampouco nos satisfai a idea de que só se salve a nosa alma. A salvación que nos anuncia a fe non concirne só á nosa interioridade, senón ao noso ser integral. É a persoa completa, de feito, en corpo e alma, que foi creada polo amor de Deus ao seu xeito, e está chamada a vivir en comuñón con El (PD 7).
No capítulo cuarto preséntanos a Cristo como o nome e o rostro da salvación. Para iso recórdanos unha coñecida e preciosa cita de Benedicto XVI en Deus caritas est: «Non se comeza a ser cristián por unha decisión ética ou unha gran idea, senón polo encontro cun acontecemento, cunha Persoa, que dá un novo horizonte á vida e, con iso, unha orientación decisiva».
No capítulo seguinte, invítanos a comprender como Xesucristo dispuxo a necesaria mediación salvífica da Igrexa, especialmente a través dos sacramentos.
Conclúe o texto animándonos a comunicar a fe mentres esperamos ao Salvador, para que sexan moitos os que o coñezan.
Miguel Ángel Álvarez Pérez
Párroco da Fonsagrada