Sen calar ante a inxustiza

Mons. Clemens August Von Galen mantívose firme en contra das atrocidades dos nazis

Hai uns días lía no xornal unha tráxica noticia: o réxime sandinista que goberna Nicaragua con puño de ferro desde o ano 2018 confiscou os bens da Universidade Centroamericana de Managua, propiedade dos Xesuítas e referente académico na rexión. Non é o primeiro ataque do goberno contra a Igrexa Católica.

Os embates sucédense ininterrompidamente desde fai cinco anos, cando as protestas populares e estudantís contra o goberno sandinista foron violentamente reprimidas polas forzas gobernamentais. Houbo máis de 300 mortos e os bispos pronunciáronse valentemente en defensa dos oprimidos. Desde ese intre, a Igrexa estivo no punto de mira das autoridades.

En agosto do pasado ano decretouse a supresión das Misioneiras da Caridade, fundadas por Santa Teresa de Calcuta, cuxo único crime foi a atención aos pobres e aos desamparados. Pouco despois foi arrestado o bispo de Matagalpa, Mons. Rolando Álvarez, que se negou a fuxir do país para non abandonar ao seu pobo. A principios deste ano foi decretado o peche de Cáritas, a institución pertencente á Igrexa Católica que se encarga da asistencia aos máis necesitados, e que tanto ben fai en todo o mundo, incluída a nosa Diocese de Lugo. O seguinte paso foi o peche das universidades vinculadas á Igrexa, sendo a última a Universidade Centroamericana. O ensañamento é tal, que a S. S. o Papa Francisco, chegou a comparar publicamente o réxime nicaraguano co réxime nazi.

Que delito cometeu a Igrexa en Nicaragua? Denunciar a tiranía e protexer ao pobo que sofre, como fixo ao longo da historia. Seguindo o exemplo de Cristo nunca calou ante a inxustiza. Xa no século IV, San Ambrosio de Milán, arcebispo e doutor da Igrexa, fulminou a excomuñón contra o emperador Teodosio pola matanza perpetrada polas tropas imperiais na cidade de Tesalónica. Teodosio só foi readmitido na comunidade cristiá despois de moitos meses de pública penitencia. En tempos máis recentes a determinación da Igrexa en favor da xustiza non sufriu menoscabo. Exemplo diso foi o solemne pronunciamento da S. S. o Papa Pío XI na súa encíclica Mit brennender Sorge (Con ardente preocupación) contra o réxime nazi de Adolf Hitler. Cando o mundo calaba, o Vigairo de Cristo alzaba a voz. Como non lembrar tamén o arroxo de Mons. Clemens August Von Galen, bispo de Münster, en 1940? Ao chegar aos seus ouvidos noticias dos asasinatos masivos de persoas discapacitadas por parte dos nazis, subiu ao púlpito, e coa gallardía propia dun ministro de Cristo, denunciou tales crimes ante o pobo e esixiu que se lles puxese fin. A impresión que xeraron as súas homilías asustou ao réxime de Hitler e fíxolle merecedor do alcume de “O León de Münster”.

Este espírito é o que inspira ao clero de Nicaragua, e por iso é perseguido.

 

Ignacio Felpeto Criado

Sacerdote da Unidade pastoral de Castroverde

[Artículo en castellano]

Peregrinación ao Santuario de Covadonga

A saída de Lugo será o sábado 9 ás 7 h da praza de Bretaña. Ás 12 h celebrarase unha Eucaristía en Covadonga ofrecida pola Unión Eucarística Reparadora de Lugo. Despois de xantar pártese para Oviedo, onde se visita a súa Catedral e a basílica de San Juan. Finalmente o primeiro día asístese a unha conferencia do cóengo da catedral ovetense Andrés Pérez Díaz, que falará da Virxe María como modelo da relación con Xesús. O domingo 10 comeza coa oración de laudes, e o resto da mañá visítase o Monte Naranco. Pola tarde regrésase a Lugo, con visita ao faro de Luarca.

O prezo (120 €) inclúe viaxe, entrada a museos e aloxamento na Casa de Espiri-tualidad Santa María do Aramo en réxime de pensión completa (salvo o xantar do primeiro día). Contactos: Unión Eucarística Reparadora 619 985 881   643 882 169

Palabra e vida

*

O que engrandece a un cristián é facer a vontade de Deus. Isto é o que fixo Xesús: “Velaquí, Pai, que veño facer a túa vontade”, dixo o Señor, nada máis pisar terra. Esta foi a súa gran obsesión: compracer ao Pai. Está debe ser tamén nosa principal preocupación: cumprir a vontade de Deus.

Para iso, cómpre escoitar ao Señor, que nos dá a coñecer o que quere de nós. No Antigo Testamento, falounos por medio dos profetas, comisionados pola divina providencia para comunicar o que Divos espera dos homes.

Ultimamente falounos por medio do seu Fillo Xesucristo, o cal fala como nunca ninguén falou xamais. As súas palabras non son só “Informativas”: son, sobre todo “transformativas”: cambian  totalmente a quen as escoitan. Aos Apóstolos transfórmounos de pescadores de peixes en pescadores de homes; a San Paulo converteuno de perseguidor de cristiáns, en evanxelizador dos gentís. As súas palabras son “espírito e vida”. Xesús vive aquilo que di, e isto confire inmensa autoridade ás súas palabras. E a nós dinos: “Deivos exemplo, para que, coma eu fixen convosco, así fagades tamén vós”.

Un novo conferenciante pediulle consello a un vello profesor sobre como debería falar para que a súa disertación fose acertada; e o sabio profesor deulle estes tres consellos: En primeiro lugar, procura que o que digas sexa verdade. En segundo lugar, non molestes a ninguén coas túas palabras; e finalmente, fala coa esperanza de que o que dis vai producir froito.

O primeiro consello cumprirémolo sempre que noso falar se nutra da doutrina de Xesucristo, xa que El é “A Verdade e a Vida”.

O segundo consello levarémolo á práctica, se non ferimos os oíntes co noso xeito de falar, porque desta maneira cumprimos o deber de “amarnos uns aos outros” como recomenda Xesús.

E coa esperanza de facer o ben a quen nos escoitan, poñemos en práctica o encargo de que “vaiamos e deamos froito”, que nos incumbe a todos os cristiáns. A posta en práctica destes consellos do veterano profesor, dá prestixio á persoa que fala e eficacia ás palabras que di.

O Papa Francisco acaba de convidarnos a unha constante conversión, e dinos que o fagamos a tres niveis:

Conversión de actitudes: converternos á persoa de Xesucristo e vivir o Evanxeo con autenticidade.

Acompañar aos irmáns: Escoitándoos, para coñecer a súa problemática e falándolles ao corazón, sen ferir os seus sentimentos.

Denunciar os desaxustes do momento, sen culpar deles a ninguén, senón asumindo cos demais, a responsabilidade que a todos nos incumbe.

Abundemos no anuncio gozoso do Evanxeo, que nos di quen é Xesús e como debemos comportarnos os seus discípulos.

 

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

Mozos, valorade o voso tesouro

“Mocidade, primavera da vida ”

A primavera non é meta, pero posibilita o alcanzala.

A primavera non é un froito en sazón, pero apunta a conseguilo.

A primavera non é espiga, pero dará paso ao gran da espiga.

A mocidade ten o dereito de recibir das xeracións precedentes puntos firmes para facer as súas opcións e construír a súa vida, do mesmo xeito que unha planta pequena necesita un apoio sólido ata que crezan as súas raíces, para converterse nunha árbore robusta, capaz de dar froito.

Os mozos sodes como as plantas; polos primeiros froitos vese o que se pode esperar para o porvir.

Os mozos sodes persoas en plenitude, pero aínda estades en camiño.

É fermosa vosa idade, pero pode carrexar riscos.

Valorade o voso tesouro en vós e nos outros.

Preparade o voso futuro con gozo e responsabilidade.

Mantédevos en respecto mutuo vosoutros e vosoutras.

Mozos, tratade ás mozas, como queredes que traten ás vosas irmás.

Noivos, valorade ás vosas noivas como ás futuras nais dos vosos fillos.

O mellor agasallo para un fillo é ter unha nai santa.

Preparade tan prezado agasallo aos vosos fillos do mañá, vivindo limpamente os anos da vosa mocidade.

Sede vós mesmos os mellores modelos dunha futura familia exemplar.

Seguide camiños “alternativos” indicados polo amor verdadeiro: un estilo de vida sobrio e solidario; relacións afectivas sinceras e puras; un empeño honrado no estudo e no traballo, un interese profundo polo ben común.

E, como cristiáns, comportádevos de tal maneira que a Virxe Inmaculada sempre poida sonreírvos.

Se así o facedes, parabéns!.

O que leva a cabo a obra cristiá é o Señor, pero nós somos os seus colaboradores. Pois, que se cumpra plenamente o plan de Deus en cada un de cantos hoxe estades na primavera da vida.

Indalecio Gómez Varela

Cóengo da Catedral de Lugo

[Artículo en castellano]

 

Fecundación in vitro

Este tema forma parte da vida cotiá na sociedade española sen facerse preguntas, nin se buscan datos que apoien ou critiquen a postura que se teña asumida. A primeira nena nacida da fecundación in vitro (FIV), Louise Brown, foi o 25 de xullo de 1978. En España foi Victoria Anna o 12-VII-1984.

O primeiro feito que me fixo reflexionar foi unha entrevista na radio ao premio Nóbel de medicina, Severo Ochoa (1905-1993). A periodista preguntáballe que lle parecía a FIV e el respondía que lle parecía ben en parellas que tiñan dificultades de concepción, pero fóra dese ámbito non lle parecía ben. Entón a periodista díxolle: “Pero si esa é a posición da Igrexa Católica!”. Ochoa contestou enseguida: “E a min que me di con iso! O outro non me parece serio”. Ochoa definíase como agnóstico e o comentario da periodista revela os seus prexuízos.

Sen ser unha novidade para min, é interesante esta cita do libro de Pilar Goméz-Ulla, Duelo perinatal, cando escribe sobre os factores de risco de defectos conxénitos no desenvolvemento da vida humana no embarazo, entre eles os tratamentos de infertilidade e técnicas de reprodución asistida:

“A estimulación ovárica modifica a estrutura do ADN na que se basea a regularización dos xenes. A súa vez gametos alterados dos proxenitores, ao ser forzada a súa fecundación, non aportan o xenoma na situación de ‘estrea’ que en cada xeración pasa de proxenitores a fillos. E ademais, o cultivo in vitro do embrión causa modificacións no desenvolvemento embrionario do fillo, que están na base do risco a padecer Defectos Conxénitos que nunha proporción maior teñen os nenos xerados por estas técnicas, en comparanza cos enxendrados espontaneamente” (p. 117).

Apareceron nos medios de comunicación controversias acerca de persoas que poden ter centos de fillos por FIV, como o holandés Joey Hoofdman, medios afirman que podería superar os 400, dos cales el recoñeceu ao menos 60 e xa se confirmaron 22 polo ADN. Se eses fillos biolóxicos se asocian, poderían decidir: reclamarlle unha cantidade por ausencia de coidados paternos, demandalo por transmitirlles algunha característica xenética que non lles gusta ou a predisposición a sufrir unha enfermidade, facerlle unha homenaxe, reclamar unha indemnización por diferentes conceptos…

Fai pouco tempo entrevistaban na radio a un mozo e unha moza nados por FIV que crearon unha asociación para reclamar o dereito dos nacidos por ese procedemento a coñecer a herdanza biolóxica de seus pais e familiares biolóxicos. A asociación quere que iso sexa un dereito, que a lei obrigue ás clínicas e persoas a dar esa información. O mozo nacera nun matrimonio que recorrera á FIV, porque o marido transmitía unha enfermidade a súa descendencia e así evitárona. A moza era filla dunha muller solteira que recorrera á FIV para ser nai. O mozo conseguira achegarse a parentes do proxenitor biolóxico polos bancos de probas de ADN. Ao final da entrevista a moza dicía que nacera coa carga imposta de ser unha solución a carencias emocionais e que non había dereito a cargarlles ese peso e remataba con que non hai dereito a ter fillos, pero si a ter pais, cuestión que eu teño defendido varias veces.

Se nos preguntan: son eficaces os procesos de FIV? Poucos o saben pois apenas se publican eses datos. A eficacia está entre o 30 e o 40 % segundo un profesor universitario de bioloxía ou as mesmas clínicas, co que o fracaso é do 70 ou 60 %, un fracaso nada desprezable (sen contar os anteditos Defectos Conxénitos).

Chama moito a atención a noticia da revista Actualidad Económica (12-18 febreiro 2023) na que dicía que as clínicas IVI de fertilidade foran vendidas o 4 de marzo de 2022 ao fondo KKR (75 % propiedade de Antonio Pellicer e José Remohí). Imaxina un prezo para ver se acertas! O prezo estivo entre 2.500 e 3.000 millóns de euros. Vaia negocio!

Non ignoro que nesta sociedade valórase pouco a xustiza, o ben común, a solidariedade… Ponse por enriba de todo O DESEXO, de xeito que, se alguén desexa algo que sexa cientificamente ou tecnicamente posible, ten dereito a posuílo. Se ademais o pode pagar, como non o vai poder adquirir! Non se analiza se iso é xusto, humano, un ben para a sociedade ou se potencia a fraternidade. O que se constata é que a xustiza está ao servizo das capacidades económicas, desexos ou caprichos individuais. Pobres dos empobrecidos! Haberá lugar para unha xustiza asentada na dignidade e verdade humanas?

A FIV non é unha simple técnica. Hai que ollar máis aló dos desexos momentáneos e ver as diversas consecuencias que poden derivarse no futuro e as súas implicacións éticas

Antón Negro

Delegado episcopal de Cáritas

 

 

 

A %d blogueros les gusta esto: