A vida é o eco dunha grandeza, dun quedar contigo e facerse teu; o eco profundo, a resonancia que reverbera na trama da historia. A medida que avanzamos neste eco regalado, recoñecemos con maior claridade a importancia dos sonoros rostros que iluminaron e iluminan a nosa andaina.
Un eco que se cruza no camiño, que deixa marcas indelebles no corazón. Xestos de amabilidade, palabras de alento e compañías seguras convértense en parte da historia, un recordo constante da beleza da vida (de tantos; de todos). Unha sinfonía única, unha melodía que perdura na alma. Corazóns e mans consoladores, refuxios de paz, que aman e, amando, co-crean e sosteñen o firmamento dos días, a miúdo no silencio.
Este eco entrelázase na existencia, chamando á nosa vida a ser un fío de luz que se entretece con outros nun baile etéreo de amor e compañía, formando un sublime tapiz de vida. Somos construtores nesta sinfonía, coreógrafos de xestos de apoio e consolo nas sombras de calquera noite.
Aquí, no eco desa grandeza, o corazón descobre que o tesouro da vida non reside nas posesións materiais, senón nos tesouros intanxibles que regalas e recibes; nos abrazos sinceros e as palabras de alento que nutren as almas e lembran que estamos feitos para ser parte de algo moito máis grande.
Este eco resoa e lembra que cada acto de bondade pode ser semente de esperanza, que xermola nos corazóns sedentos de amor, para cultivar a plenitude de vivir. Consola a mirada e descobre que non se trata de contas de débito e crédito nun balance invisible, senón dunha danza fluída que nutre e fortalece a historia.
Entón, no eco, entendes que son as pegadas que o outro deixa no teu corazón as que che impulsan a escribir con acerto a historia da humanidade. Convertémonos así nos narradores dunha epopea de compañía real, lendo con amor as páxinas dun legado celestial entrelazado.
Na viaxe compartida, ao escoitar ese eco, recoñeceremos que a grandeza da vida reside na resonancia dun Corazón-fogar que anhela latexar ao unísono cos nosos. Seremos un todo, fragmentos dun todo maior, parte dun tecido de amor, de verdade eterna; como versos entrelazados no poema da existencia.
O Eterno, o da Palabra recoñecible, o do eco harmonioso, na súa sabedoría infinita acompañará o camiño de vida impregnando a certeza de que xuntos, sempre xuntos, poderemos recoñecer o rumoreo da nosa grandeza. Nun camiño de música que guiará os nosos pasos até o domingo sen ocaso, onde a luz non poderá esvaecerse e a grandeza da vida resplandecerá na súa plenitude. Xa sen reflexos, sen ecos; nun eterno diálogo infinito e con alento, nun poema coas súas respostas, coa súa danza, nunha canción que á alma presta.
Marcos Torres
Párroco de Lalín
