Vida e actualidade da Diocese de Lugo
O venres 22 de decembro a partir das 17 h terán lugar na Pobra de San Xiao (praza dos Labregos) os seguintes actos:
O 20 de decembro tivo lugar o pregón de Nadal no salón de actos de Afundación en Lugo a cargo da directora da Biblioteca Pública Mª Isabel Pérez Fórneas, que comezou dicindo que para preparalo esculcou pola lexislación e atopouse cun recente Real Decreto que declara o belenismo como Manifestación Representativa do Patrimonio Cultural Inmaterial.
A continuación comentou as bases da cultura europea, que segundo Paul Valéry é filla de tres civilizacións: Atenas, Roma e Xerusalén. Para o gran poeta francés “é o mesmo dicir civilización europea que civilización cristiá (…) A expresión «civilización cristiá» indica que o ánimo de Europa foi permeado polo cristianismo, e que todas as accións dos europeos, as boas e as menos boas, son comprensibles só con referencia á revolución cristiá (…) o cristianismo falará, máis aló e fronte ao hebraísmo, dun «Deus feito home»”.
Noutro intre a pregoeira sintetizou a historia dos belens desde S. Francisco de Asís.
Isabel Pérez Fórneas tamén lembrou “Un conto do Nadal -verídico- sobre a utili-dade do latín en tempo de trincheiras” fío publicado hai un ano por Irene Vallejo en X (twitter) sobre a tregua de Noiteboa de 1914 (Primeira Guerra Mundial) porque o sucedido expresaba o que debe ser o espírito do Nadal.
Finalizou cunha invitación a visitar destacados beléns de Galicia.
Este acto, que estaba organizada pola Asociación de Belenistas de Lugo, concluíu coa interpretación de panxoliñas a cargo do Orfeón Xoán Montes.
A libraría La Voz de la Verdad convoca o XV Concurso de tarxetas de Nadal para alumnado de Infantil, Primaria e E.S.O. de Galicia. Serán tarxetas orixinais e inéditas en tamaño DIN-A4 sen pregar con técnica libre e soporte cartolina ou cartón pluma. Premios: lotes de libros, cheques-agasallo canxeables por libros, material escolar.
[Bases]
Cansos, moitas veces, polo bombardeo de noticias negativas que recibimos a cotío (guerras, política nacional que nos causa desazón, mundo inxusto e violento, pobrezas, críticas…) asomámonos ao Nadal. Situámonos ante un misterio tan grande que emociona á alma cristiá. Certamente moitos aspiran a emendar a natureza do Nadal, a desviala, torcela, empequenecela e manoseala de tal xeito que maquillan as súas festas e reunións como “festas de Nadal”. George Weigel, afirma que “o cristianismo lixeiro aboca ao cristianismo cero”. Ese é un dos perigos do Nadal. Cantos cristiáns non celebran o xenuíno cristián. Festas, comidas, agasallos… E Deus ausente! Con frecuencia estamos cegos e torpes para celebrar a nosa dita.
Tócanos a nós abandonar a rutina do Nadal, a mediocridade asfixiante imposta pola sociedade que “celebra” o Nadal, abandonar a alegría impostada polos medios que nos rodean. Ser portavoces comprometidos dese Nadal distinto e, curiosamente, cristiá. E celebrar o Nadal que Deus quere. O Nadal onde se abraza e vive o auténtico. Onde floreza e se viva integramente o acontecemento da fe cristiá.
Nadal, nacemento de Cristo, plenitude da historia da salvación. Deus pon os pés na terra. O soño da humanidade de reencontrarse con Deus feito realidade. Soño cumprido! A Igrexa, nós, con alegría desbordante, empéñase, e empeñámonos, en acoller e celebrar ese soño, xa realidade, de Deus connosco.
Nadal, acontecemento que nos debe inspirar para recuperar o sentido de marabilla e estupor por este gran don da Encarnación. En Nadal atopámonos con Aquel que se doou completamente a nós, que se abaixou para darnos a vida, que nos ama até o final.
Con Deus no medio, todo cambia e hai festa. Celebremos, pois, a feliz luz que aluma a noite do mundo. Abracemos a xenuína felicidade que nos chega co Nadal.
Acollamos e festexemos a beleza trasformadora do Nadal. A Paz do Deus Neno para todos!. Así, celebrando a quen desde o alto vén estar connosco: Bo nadal.
Daniel García
Párroco de San Lourenzo de Albeiros e das Gándaras
A historia confírmanolo. O ben e o mal son incompatibles. O bo e o mellor son complementarios. A imitación de Xesucristo, fagamos sempre o mellor que estea nas nosas mans.
A auga é xuntamente coa terra, o aire e o lume, un dos elementos básicos da constitución dos corpos. Sen auga non hai vida. Así considerada, ela ten prioridade sobre outros elementos da creación. Con todo, para festexar os grandes acontecementos da historia, preferimos o viño á auga. Unha proba disto, é o acontecido no banquete de Caná de Galilea. Alí abundaba a auga, pero esgotouse o viño e esta carencia converteríase en estragafiestas do banquete, se Xesús non estivese alí para converter a auga en viño.
Con este milagre, o Señor demostrou que era todopoderoso e infinitamente bondadoso, con capacidade para regalar a aqueles esposos un viño abundante en cantidade e de mellor calidade que o previsto polos noivos para celebrar a súa voda.
No proceso deste actuar de Xesús, advertimos, en primeiro lugar, a intervención de Maria. Ela coñece a sensibilidade do seu fillo e advírtelle do feo que sería para aqueles esposos ter que suspender a festa por falta de viño. María é a omnipotencia suplicante.
Alegrémonos diso, non esquezamos que “a Xesús vaise por Maria”.
O segundo ensino é a prontitude dos serventes para encher as tallas, tal como ordena o Señor. Eles non fixeron o milagre pero o seu comportamento contribuíu a que Xesús convertese a auga en viño.
Esta é unha lección a ter en conta: “que de Deus somos colaboradores”. Deus alugou o mundo aos valentes para que o custodien e perfeccionen. É o actuar providencial de Deus, El ten a primeira palabra, pero a última tena o home. Consecuentemente, alí onde nos puxo o Señor, procuremos florecer para que todo o mundo poida percibir o aromático perfume moral do noso actuar cristián.
É máis perfecto perdoar ao inimigo que amar ao amigo. Se nos comportamos así, faremos do mundo un paraíso na terra e Deus compensaránolo co paraíso celestial.
De todo isto dá exemplo Xesucristo. Imitémolo!, porque a realeza, máis que autoridade, é exemplaridade.
Indalecio Gómez
Cóengo da Catedral de Lugo