Vida e actualidade da Diocese de Lugo
En representación de Mans Unidas, a súa presidenta en Lugo Josefina Varela Lage fixo entrega da cesta de Nadal que sorteaba a organización humanitaria. A persoa agraciada, Ana Polo Lugilde, doou a cesta a Cáritas Parroquial A Milagrosa, que cada mes atende a 150 familias.
Con amor inmenso, Deus creounos e díxonos: “crecede e multiplicádevos e enchede a terra extensiva e intensivamente”. É dicir, multiplicádevos en número até encher a terra e crecede cualitativamente para que poidades exercer responsablemente o voso señorío sobre toda a creación.
Segundo o plan de Deus, o home é o reitor do universo e ten o labor de perfeccionalo.
O mundo que Deus creou, é bo, pero é perfeccionable, e ao home confíreselle este labor. A nosa misión é deixar tras nós un mundo mellor, uns costumes máis cristiáns, unha sociedade máis humana, unhas familias máis unidas, unha Igrexa máis Santa… Precioso labor o noso, pero non libre de dificultades. Para poder levalo a feliz termo, o primeiro que se nos pide, é querer capacitarnos para mellorala. Aquí non vale aquilo de “querer é poder”. Xesús advírtenolo no evanxeo: “un cego non pode guiar a outro cego; por moi boa vontade, antes terá que curar da súa cegueira, pois pola contra, cego e lazarillo correrán o perigo de precipitarse polo despeñadeiro”.
Nós abundamos en críticas aos demais, dicindo que son avaros, que son egoístas, que son soberbios, que son malos veciños…
Poida que sexa verdade. Pero como son eu? Canto hai en min do que critico nos demais!. Vemos a palla no ollo do veciño e non vemos a viga no noso. No canto de criticar aos demais, empecemos pola autocritica, pois pola contra, aplicarannos o refrán do “médico cúrate a ti mesmo”. Como pode un pai inculcar aos seus fillos que sexan ben educados, se el é blasfemo? como pode un matrimonio pretender que a súa familia cumpra co precepto dominical, se os membros nunca pisan a parroquia? como pode un párroco inculcar aos seus fregueses o espírito de desprendemento en favor dos necesitados, se el é un avaro?. As palabras poden pouco, se falta o testemuño. As palabras moven, pero o exemplo arrastra.
Os cristiáns debemos ser como o gran de trigo, con vocación de espiga, a cal multiplica o froito no cento por un. Acrecenta o froito e aínda por riba, o do evanxeo: “a semente que usedes, usarana convosco”.
O que repartimos en favor do necesitado, estamos a sementalo en terra fértil: o froito que sementades multiplicarase aquí e na eternidade.
Na realización do orbe interveñen dúas mans, a creadora de Deus que achega a materia prima e a man do home que pon cada cousa no seu sitio. Agradezamos ao Señor o pan de cada día e pidámoslle que non falte en ningunha mesa do mundo, o pan para ningún dos seus fillos da terra.
Indalecio Gómez Varela
Toc, toc, toc… Adiante! Si, un novo ano chamou á nosa porta, á nosa vida. E abrímoslle a porta felices e expectantes. Benvido, 2024!
Sen dúbida o ánimo que nos anega social e politicamente ao abrirse este novo ano fainos prever un itinerario anual sombrío e inquietante. Pero ser conscientes diso non nos conduce a un pesimismo estéril xa que o crente aposta polo ánimo, pola esperanza, pola novidade que sempre nos agarda e chega con cada ano.
Adiante, aninovo. E, co corazón, un feliz ano a todos. Efectivamente, iniciamos coa mochila, como peregrinos, chea de confianza e optimismo. Así desexamos iniciar e encher todos os actos e días da vida cotiá. Somos conscientes de que cada novo ano é un auténtico regalo de Deus. E dámoslle grazas por permitirnos inaugurar un ano. Porque Xesucristo é a nosa referencia no presente e no devir de cada día do ano. Confiamos en Deus e o testemuño que deamos del faga que sexamos signos de esperanza para todos.
A paz e alegría do corazón non é algo que se nos regalo, senón o froito e a recompensa polo que apostamos e de como vivimos. Fronte ao pesimismo e aos agoreiros, a pesar das noites escuras, comezamos as follas do novo ano redescubrindo que o sol brillo para todos, que hai persoas que desinteresadamente axudan a outras, que un neno nos sorrí, que o amor ao cónxuxe, aos fillos, aos amigos, reconfórtanos, que Deus non nos deixa de amar… feliz ano novo! Quitemos a desesperanza, o desalento, e apostemos pola grandeza e a coraxe que nos achega a fe, que nos devolve a capacidade de mirar ao presente a partir do Señor ao que invocamos como Camiño e dono da vida e do tempo.
Que a bendición de Deus que nos concede este ano novo e sae ao noso encontro neste novo tempo sexa forza, consolo e apoio, e gárdenos en todo ben.
Daniel García García
Párroco de Albeiros e As Gándaras
O domingo 31 de decembro a Igrexa celebra a Xornada da Familia e no santuario do Corpiño tamén terá lugar o Xubileu das Familias, co seguinte horario:
Ao finalizar a Eucaristía, renovación do compromiso para matrimonios e comprometidos.
A renovación do compromiso terá lugar tamén ao finalizar a Eucaristía das 6 da tarde.
