Coresma, tempo de graza, de oración, de austeridade e de mirada de samaritano.

Na súa mensaxe coresmal, o Papa Francisco lémbranos que todo tempo é tempo de graza, de actuar, e de dar o mellor de nós mesmos; e xusto a Coresma, axúdanos neste propósito mediante a oración, a austeridade, e as celebracións propias deste tempo litúrxico. E axúdanos propiciando o saír das nosas obstinacións, das nosas vertixes, e axudándonos a retomar camiños de verdadeira liberdade e que nos fan máis autenticamente humanos.

Así como o Advento mira ao Nadal e predispón para acoller e celebrar ao Neno Deus, a Deus connosco, o tempo litúrxico de Coresma predispón para celebrar, con fondura espiritual e enriquecemento que nos humaniza, os misterios da paixón, morte e resurrección do Señor.

E nun mundo no que tan bombardeados somos con constantes ruídos de toda índole, nunha constante vertixe, cando non nunha perigosa despersonalización, mediante poderosísimas ferramentas de comunicación con capacidade de invadir a nosa vida persoal, familiar, de relación… que ben nos veñen momentos de oración, de calma interior, de austeridade, de xaxún…, a exemplo do Señor no deserto.

E para isto, que é bo en todo tempo, temos a oportunidade de vivilo con máis intensidade, e de celebralo, durante este novo tempo de graza, que é a Coresma.

Coresma que comezaremos o mércores, día 14 co significativo rito da imposición da cinza, e que concluiremos o 24 de marzo co Domingo de Ramos, portal da Semana Santa.

Que ben nos fai, que ben facemos, abrindo a nosa vida á luz, á graza, á paz interior e á esperanza que nos regala o Señor mediante a celebración dos seus misterios de redención, de salvación, de liberación, e acompañándoo no deserto coresmal de oración, de austeridade e de penitencia.

Non perdamos esta nova oportunidade de graza coresmal.

Parroquia do Bo Pastor (Lugo)

O efecto ser humano

Dentro da campaña contra a fame das Mans Unidas, organización da Igrexa católica en España para loitar coa fame nos países do Terceiro Mundo, a semana pasada tivemos connosco á misioneira María José López Cabezón. Ela contounos a súa experiencia no medio dos máis desfavorecidos do mundo, así como a importancia da axuda de Mans Unidas para financiar os proxectos que promoven o desenvolvemento e a dignidade das persoas destes países.

O lema deste ano é, como sempre, moi suxestiva: “O efecto ser humano”. Lémbrasenos que o ser humano é a única especie capaz de cambiar o planeta.

Certamente é así. Todas as nosas capacidades podémolas usar para ben e mal, sabemos construír e tamén podemos destruír. Abonda lembrar todos os problemas ambientais e de destrución da natureza. Pero non podemos esquecer, que na maioría dos casos, a pobreza non é provocada polo tan pregoado cambio climático, senón polas inxustizas, a mala administración dos gobernantes, a avaricia dos homes e as loitas por ter o maior poder posible.

O obxectivo de Mans Unidas está claro e así o leva facendo durante case sesenta e cinco anos. Todos somos conscientes de que as axudas económicas son importantes. Pero isto non abonda. Hai cousas que non se arranxan con diñeiro: inxustizas, abusos, avaricia, ansia de poder, corrupción política etc. Por isto, a proposta de Mans Unidas parte do mesmo Xesucristo, que é o único que de verdade pode cambiar o mundo, porque é o único que pode cambiar o noso corazón, unha vez que nos atopemos con el.

Para concretar un pouco máis isto que lles acabo de dicir propóñolle pensar un momento nos dez mandamentos, aos que Xesucristo veulles a dar plenitude. Se todo o mundo fose consciente da importancia destas dez sinxelas normas, xurdidas do encontro de Deus co pobo de Israel na pobreza do deserto, a vida das persoas sería moi distinta.

Pero aínda hai unha razón máis. Os cristiáns non facemos caridade por unha cuestión só humanitaria. Nós temos un motivo máis, que é a esperanza de formar parte un día do Reino dos Ceos, no que xa non hai ningún tipo de inxustiza, imperfección, sufrimento ou pobreza. Os cristiáns queremos que se faga realidade xa ese mundo novo que agardamos na medida que sexa posible.

Mans Unidas convídanos a transformar o mundo ao estilo de Xesucristo e como adianto da plenitude do ceo que todos esperamos. Pero antes de transformar o mundo temos que transformarnos cada un de nós e converternos a Cristo. Non imos cambiar o mundo se antes non cambiamos nós.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Consiliario de Mans Unidas Lugo

[Artículo en castellano]

A lectura salvaxe da Biblia (I)

Recentemente, nun medio de comunicación social de alcance nacional, escoitei unha entrevista a un señor, ao que trataban de teólogo, e que criticaba e xustificaba á vez, a algúns dirixentes de Israel respecto ao actual conflito israelí-palestino, fundamentándose en textos bíblicos do Antigo Testamento. Este feito, unido á celebración do Domingo da Palabra de Deus (celebrado en toda a Igrexa o pasado 21 de xaneiro) e instituido polo Papa Francisco o trinta de setembro de 2019 a través da carta apostólica Aperuit illis, é o que me motivou a reflexión deste artigo. É necesario devolver a Biblia á sociedade e ao pobo crente. Devolvela non quere dicir que está ausente. O que realmente hai que devolver é a capacidade de comprendela, de saber lela e interpretala segundo os canons da eséxese e da boa hermenéutica.

A Biblia é o libro máis vendido da historia. Segundo datos actuais vendéronse xa máis de 3.900 millóns de copias en todo o mundo, o que a converte no libro máis vendido de todos os tempos. Probablemente xamais haberá un libro que supere á Biblia en vendas xa que os demais (Don Quijote ou Harry Potter, por exemplo) están a unha distancia practicamente inalcanzable.

O Concilio Vaticano II deu un gran impulso ao redescubrimento da Palabra de Deus coa Constitución Dogmática Dei Verbum. Naquelas páxinas que sempre merecen ser meditadas e vividas, emerxe con claridade a natureza da Sagrada Escritura, a súa transmisión de xeración en xeración, a súa inspiración divina que abrangue o Antigo e o Novo Testamento e a súa importancia para a vida da Igrexa. Segundo o Papa Francisco, a celebración do domingo da Palabra de Deus expresa un valor ecuménico, porque as Escrituras indican aos que se poñen en actitude de escoita, o camiño a seguir para chegar a unha auténtica e sólida unidade. E insiste: estas palabras conteñen grandes ensinos, por iso non poden ser soamente patrimonio dalgúns, e moito menos unha colección de libros para uns poucos privilexiados. A Biblia é o libro do pobo de Deus que ao escoitalo pasa da dispersión e da división á unidade. Este carácter de convocatoria da Santa Biblia e vínculo de comuñón da Igrexa católica o pobo experiméntao especialmente na Eucaristía. A homilía ten aquí unha función específica: contribuír a explicar o sentido dos textos proclamados. A comprensión e a interpretación desde a escoita atenta, pero tamén desde o estudo, son fundamentais. Comprender isto non é doado. A súa aprendizaxe supón polo menos cinco cursos de estudos de teoloxía xa que as materias relacionadas coa Biblia ocupan maioritariamente os Estudos Eclesiásticos.

Na Diocese de Lugo o Movemento Bíblico Diocesano adquiriu gran importancia grazas ao gran escriturista e especialista no tema J. Antonio González García, fundador do movemento bíblico, e ao Bispo Fr. José Gómez, gran impulsor das viaxes de estudos a Terra Santa. Por todo iso é importante preocuparnos por lela, comprendela correctamente e vivila sendo capaces de distinguir as concepcións condicionadas polo tempo das verdades sempre actuais e nunca perecedoiras. Así evitaremos a lectura salvaxe e interpretacións destrutivas froito da ignorancia ou do descoñecemento. Coñecer a Escritura é coñecer a Cristo e gustar en plenitude a alegría que brota da verdade.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral da Diocese

[Artículo en castellano]

A arte de manter a calma

Ante a crecente bipolaridade política e as mutuas acusacións dalgúns representantes de distintos partidos políticos, a aposta por unha boa xestión da ira e dos pecados capitais está a converterse nunha urxencia social, ética e moral. Nesta época de engano universal, cando os amos do mundo están á espreita constantemente, dicir a verdade, buscar a verdade, afirmar que existe a verdade, é un feito revolucionario. Esta é unha das teses de Cristina Martín Jiménez, experta no tema do Club Bilderberg, na súa recente obra de gran éxito comercial: Los amos del mundo están al acecho. Bilderberg y otros poderes ocultos (Planeta, 2017). Os amos do mundo son manipuladores profesionais e expertos na utilización dos medios de comunicación social para enganar e estimular ao pobo segundo as súas conveniencias financeiras e políticas. Nesta sociedade da información, cada xornada que transcorre, faise máis difícil captar o esencial e o transfondo das súas accións organizadas en “reunións de traballo”, pagadas co noso impostos pero co obxectivo dunha trama preparada para incapacitarnos no discernimento do ben e do mal, da verdade e da mentira, da realidade e da aparencia, da certeza e a terxiversación.

Ante estes feitos, propoño un manual de sabedoría clásica sobre a xestión da ira, da bipolaridade e da dor producida por tanta mentira e hipocrisía. O autor romanés Emil Cioran nalgunhas das súas máis contundentes reflexións sobre o suicidio e nos seus mellores textos, trata sobre a soidade do ser humano en canto sabe recoñecer a presenza da morte, a proximidade ou distancia do relixioso e do divino, dalgún deus e o milagre ou a embriaguez do definitivo.

Agora, no limiar do 2024, cando se nos suxiren propósitos novos, non vén nada mal lembrar algunhas suxestións de autores e pensadores antigos que alentan á esperanza e enaltecen as gañas de vivir. Séneca, coñecido pensador romano do século I da nosa era e unha das figuras máis destacadas do estoicismo, no seu vehemente ensaio Sobre a ira, escribe un fermoso manual de sabedoría clásica sobre a xestión da ira. Argumenta que esta é a paixón máis destrutiva sobre a raza humana. Na súa obra, ilustra con sabedoría por que esta emoción é tan perigosa e por que saber xestionala ten grandes beneficios para as persoas e para a sociedade. “A ira é unha especie de tolemia, porque nos fai darlle máxima importancia ao que non a ten en absoluto”. Para Séneca, que alguén non respecte un ceda o paso non é un problema. O verdadeiro problema maniféstase polas nosas reaccións ante o acontecido. A furia instantánea, o desexo de dar un estruendoso bucinazo, golpear ao outro… iso si que ameaza seriamente a soberanía da fe e da razón e, por tanto, as nosas capacidades para elixir libremente, con xustiza, e actuar virtuosamente. Cando ela aprópiase da nosa condición humana, xa non hai forma de deter a caída. A nosa saúde espiritual esixe que nos desfagamos dela, pois pola contra pode levarnos á prisión e á escravitude infinitas.

J. Mario Vázquez Carballo

Vicario Xeral

Da queixa ao agradecemento

Así titula un libro o actual arcebispo de Toledo, D. Francisco Cerro. Paréceme unha síntese excelente de espiritualidade positiva e em palabras do autor “pretende transmitir Vida”. Del tomo parte das reflexións.

O reto ao que nos lanza o Bispo é nítido: vivir no agradecemento. Vivir agradecendo. Ser agradecido antes que queixoso. É certo que o mundo non está para moitas alegrías: política nacional, guerras, desconcertos eclesiais, diminución da fe, a idade, a saúde… Pero o pero mal é instalarse na queixa continua. E cantas queixas! Por todo. Canta xente vive continuamente con cara de neno enfadado. Rosmando. Sempre lmentándose. Por todo.

Somos conscientes de que hai males que non dependen de nós. O que non nos xustifica para estar insatisfeitos de todo e con todo. Para sempre botar de menos o que non temos, sen decatarnos do moito, o suficiente, que posuímos. Limitándonos á esterilidade do negativo: “eu non teño”, “a miña parroquia non fai”, “a Igrexa non é…”.

A solución contra a queixa é unha gran dose de verdade e unha confianza esperanzada. Mirar cos ollos de Deus e disfrutar de todo, das cousas pequenas, cotiás, sinxelas. Recoñecer o que temos, o que se nos dá. Disfrutar da novidade de cada día. Da natureza, do xesto amable, da man amiga. Do Deus bo que se regala e nos sostén.

Cómpre volver ao Evanxeo. Ao Evanxeo da loanza, do agradecemento

por todos os dons que nos dá o Señor. Do gozo e a alegría de saber que “para os que aman a Deus, todo lles serve para o seu ben”. Dicía San Juan de la Cruz: “Non mires aos outros. Mira ao Señor”.

A oración, o contacto co Señor, converterán a vida de cadaquén nunha constante loanza. A ter un corazón agradecido. Vivamos a espiritualidade do agradecemento que nos fai saber que Deus sempre actúa no noso favor e esta é a nosa permanente alegría. O camiño agradecido converxe na Eucaristía. O noso máximo bem. Deamos grazas a Deus, sempre, por ela.

Daniel García García

Párroco das Gándaras e Albeiros

A %d blogueros les gusta esto: